เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 169.1

ตอนที่ 169

สุดท้ายลาลาเน่ก็ถูกกักบริเวณอยู่แต่ในห้องของตัวเอง

ตอนแรกพวกนั้นเรียกร้องขอความร่วมมือจากกองกำลังอัศวินลอมบาร์เดีย ต้องการให้มาช่วยยืนเฝ้ายามอยู่หน้าประตูห้อง แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาอย่างไม่ไว้หน้า

ตอนนี้เซรัล เบเจอร์ และเบเลซักจึงต้องคอยสลับกันหมุนเวียนมาเฝ้าแทน

เธอเองก็แวะไปหา บอกไปแล้วว่าอยากพบลาลาเน่ แต่ก็โดนเซรัลไล่กลับมาพร้อมสายตาเหยียดหยาม

“คิดหรือว่าข้าจะยอมแพ้แค่นี้”

เธอยืนพิงกรอบหน้าต่างในห้องของตัวเอง เหม่อมองท้องฟ้ายามเย็นที่เริ่มมืดสลัว

ในที่สุดดวงดาวบนท้องฟ้าก็เริ่มส่องแสงเผยโฉมออกมาให้เห็นทีละดวงสองดวง เข้าสู่ยามค่ำคืนเสียแล้ว

เคร้ง!ได้ยินเสียงประตูเหล็กของคฤหาสน์ที่อยู่ตรงข้ามสวนปิดลงดังขึ้นแผ่วๆ

ตอนนี้หากไม่มีเรื่องด่วนพิเศษอะไรแล้วละก็ ประตูบานนั้นจะถูกปิดและจะไม่เปิดออกจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นในตอนเช้า

ไม่มีใครเข้ามาในคฤหาสน์ได้ และไม่มีใครออกไปจากคฤหาสน์ได้ทั้งสิ้น

ครอบครัวของเบเจอร์ที่ทราบความจริงเรื่องนั้นอยู่แล้ว แน่นอนว่าย่อมต้องคลายความระแวงลงเป็นธรรมดา

แถมนี่ก็เริ่มดึกแล้วด้วย ไม่มีทางที่พวกนั้นจะมาทนทรมานนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูหรอก

“ได้เวลาแล้วสินะ”

เธอตระหนักได้ว่าถึงเวลานัดหมายแล้ว จึงสาวเท้าเดินออกไปจากห้อง

สายลมผัดผ่านแมกไม้ในป่าขนาดเล็กที่อยู่ข้างปีกคฤหาสน์ เสียงลมพัดหวีดหวิวฟังแล้วคล้ายกับพวกมันกำลังเปล่งเสียงร้องเพลงบรรเลงกันอยู่เลย

และในตอนที่เสียงเพลงนั้นเริ่มเบาบางลง

“เทีย”

เฟเรสเดินออกมาจากป่าอันแสนมืดมิด

ถึงแม้กำแพงคฤหาสน์ลอมบาร์เดียจะสูงตระหง่าน ทั้งยังมีกองกำลังอัศวินกับทหารยามคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลาอย่างเข้มงวดก็เถอะ

แต่ต่อหน้าเฟเรสที่ก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ในทุกๆ ด้าน เหมือนอย่างที่เขาใช้ออร่าได้นั่น เรื่องพวกนั้นก็ไร้ความหมายทั้งสิ้น

“มีเรื่องอะไรเหรอ เจ้าถึงได้เป็นฝ่ายอยากพบข้าก่อนแบบนี้น่ะ”

เฟเรสเอื้อมมือมาจับมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะประทับริมฝีปากจุมพิตบนหลังมือเธอทันที

“นี่ก็เกือบสองเดือนได้แล้วมั้ง ข้าแค่คิดว่าตอนนี้เจ้าคงจะกลับมาเมืองหลวงแล้วน่ะ”

ที่ผ่านมาเฟเรสออกเดินทางไปยังทิศใต้ของอาณาจักรน่าจะเดินทางไปจัดการงานบางเรื่องแหละ

เฟเรสหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ แต่เพียงไม่นานเขาก็ส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง

“ใช่แล้ว เทีย เจ้าน่ะ ใช่ ข้าเผลอลืมไปเลย มันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่”

เฟเรสเองก็รู้ตัวตนของเธอว่าเป็นเจ้าของร้านค้าเพลเลสตัวจริงมาได้สามเดือนแล้วเช่นกัน

แต่ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องในตอนนั้นขึ้นมา เฟเรสก็มักจะตกใจ ทั้งยังดูดีใจแปลกๆ อยู่เรื่อยเลย

“แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เรียกข้ามาล่ะ เทีย ข้าน่ะชอบอยู่แล้วที่ได้พบเจ้า แต่กลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

เฟเรสเดินเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะหยุดชะงัก

“ริมฝีปาก…”

สายตาของเฟเรสจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ ซึ่งแตกจนเลือดไหลซิบจากการโดนเบเจอร์ตบเข้าที่หน้า

และสายลมก็พลันตีหวนพัดขึ้นมาจากพื้นดินต้นไม้รอบๆ ที่เคยเต้นระบำพลิ้วไหวอย่างอารมณ์ดีจากสายลมเบาบางจนถึงเมื่อครู่นี้ พลันสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อเจอเข้ากับแรงกดดันอย่างหนักหน่วง

เพราะคลื่นพายุที่แผ่ออกมาโดยมีเฟเรสเป็นศูนย์กลาง

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ต่อให้รอบตัวของเธอเงียบสนิทเธอก็ยังรู้สึกได้อยู่ดี

“ใครกัน เทีย”

น้ำเสียงของเฟเรสนั้นหากฟังเพียงแค่ผิวเผินก็ยังคงเป็นเสียงอ่อนโยนเหมือนเคย แต่ภายในนั้นกลับแฝงไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรงสีนัยน์ตาของเฟเรสเองก็ทอประกายแตกต่างไปจากปกติเล็กน้อย

“ใครกัน ใครมันทำให้เจ้าเจ็บ”

เฟเรสขมวดคิ้วแน่นราวกับเขาเจ็บปวดยิ่งกว่า

เธอส่ายหน้าให้เฟเรส

“เก็บจิตสังหารไปก่อน”

แค่คำพูดของเธอประโยคเดียว จิตสังหารที่เคยกดทับบริเวณรอบๆ จนหนักอึ้ง ก็พลันสลายไปราวกับโกหก

พั่บ พั่บเหล่านกน้อยที่ได้แต่หลบซ่อนอยู่บนต้นไม้ ไม่อาจบินหนีไปได้ จึงค่อยฉวยจังหวะนั้นกางปีกบินหนีไปไกล

“เรื่องสำคัญมันไม่ใช่ใครทำให้ข้าเจ็บหรอก เฟเรส แต่เป็น ‘ทำไม’ ต่างหากล่ะที่สำคัญ”

เฟเรสทำท่าราวกับการที่เธอไม่ยอมบอกเขาว่า ใครกันที่เป็นคนทำแบบนี้กับเธอ มันเป็นเรื่องน่าโกรธแค้นเป็นอย่างมาก สายตาที่ยังคงจับจ้องอยู่บนริมฝีปากของเธอยังคงดุดันเหมือนเคย แต่เขาก็ยอมพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

“ที่จริงเมื่อหลายวันก่อน…”

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันที่ผ่านมาให้เฟเรสฟังคร่าวๆ และพูดเสริมปิดท้าย

“เพราะฉะนั้นข้าเลยต้องการเจ้า เฟเรส”

“อา…”