เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 169.2

ก๊อก ก๊อก

หลังจากเสียงดังขึ้นได้ไม่นาน ลาลาเน่ก็เดินมาเปิดประตูด้วยใบหน้าตื่นตกใจ

“ทะ เทีย?”

ลาลาเน่เรียกเธอเสียงแผ่วจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ นางหันไปมองเฟเรสที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังของเธอ แล้วก็พอจะประเมินสถานการณ์ออกคร่าวๆ

ลาลาเน่รีบพาเธอเข้าไปข้างในห้อง นางโค้งศีรษะให้เฟเรสที่นั่งนิ่งอยู่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเคย หลังจากทักทายเฟเรสพอเป็นพิธีก็ปิดประตูทันที

“เทีย หน้าเจ้า…”

ลาลาเน่พูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นริมฝีปากกับแก้มบวมเป่งของเธอ

นัยน์ตาบวมตุ่ยคู่นั้นเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง

“ขอโทษ ขอโทษนะ เป็นเพราะข้าแท้ๆ”

ลาลาเน่กุมมือเธอแน่น

“เพราะข้า ทั้งเทีย ทั้งท่านอาบีน็อกซ์ แล้วยังตระกูลรูมัน…”

ไม่สิ เดี๋ยวนะ นี่มันแปลกๆ

เธอกับอาบีน็อกซ์โดนเบเจอร์เล่นงานก็จริง แต่จู่ๆ เกี่ยวอะไรกับตระกูลรูมันด้วยล่ะ

“ตระกูลรูมันทำไม”

“มะ เมื่อครู่นี้ท่านพ่อแวะมาน่ะ…เห็นว่าเพราะเรื่องนี้เลยทำให้ตระกูลรูมันต้องเจอปัญหาใหญ่ บางทีอาจจะโดนตัดเงินช่วยเหลือที่ส่งไปตะวันออกด้วย…”

เบเจอร์ ไอ้สารเลวนั่น

คราวนี้ถึงกับขู่ลูกสาวตัวเองเลยงั้นเหรอ

แถมยังเป็นการขู่แบล็กเมล์กันอย่างหน้าด้านๆ อีกด้วย

เงินช่วยเหลือของตระกูลรูมันไม่ใช่สิ่งที่จะเรียกกลับคืนได้ง่ายๆ แบบนั้นอยู่แล้ว แต่ลาลาเน่ผู้แสนซื่อคงเชื่อทันทีที่ได้ยินคำพูดนั่นเป็นแน่

ถึงได้นั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่เพียงลำพังในห้องมืดๆ นี่

กลัวว่าเพราะตัวเองจะทำให้อาบีน็อกซ์กับตระกูลของเขาเกิดเรื่องใหญ่ ได้แต่นั่งโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

“ทั้งหมดเป็นเพราะข้าโลภมากเอง…”

ลาลาเน่ที่พึมพำเสียงแผ่วเช่นนั้นดูอ่อนแอจนแทบจะแตกสลาย

ในวินาทีนั้นเอง มันทำให้เธอนึกถึงภาพของลาลาเน่ที่ได้แต่นอนนิ่งหลับใหลขึ้นมา

หลับตาลงชั่วนิรันดร์ด้วยวัยที่ยังสาวอยู่มาก เพียงแค่เพราะรักในตัวบิดามารดาผู้ไม่ได้เรื่องพวกนั้นด้วยใจที่บริสุทธิ์

ภาพของลาลาเน่ที่ร่วงโรยเหมือนดอกไม้ที่นางกุมไว้ในมือบนหน้าอก

เธอยัดกล่องแหวนขอแต่งงานที่เอามาจากอาบีน็อกซ์ใส่มือของลาลาเน่

“นี่มัน…”

นัยน์ตาของลาลาเน่สั่นไหวเมื่อได้เห็นแหวนหมั้นที่ไม่ทันได้แม้แต่จะลองสวมลงบนนิ้ววงนั้น

มือบางหยิบแหวนไข่มุกออกมาอย่างระมัดระวัง มันต้องแสงจันทร์กระจ่างส่องประกาย

ลาลาเน่ไม่อาจละสายตาไปจากอัญมณีอันแสนงดงามชิ้นนั้นได้พักใหญ่

และสวมแหวนวงนั้นลงบนนิ้วของตัวเองอย่างระมัดระวัง

แหวนวงนั้นสวมเข้ากับนิ้วของนางได้อย่างพอดิบพอดี ราวกับมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อลาลาเน่เพียงคนเดียว

ใช่แล้ว ลาลาเน่

เจ้าเหมาะกับสิ่งนี้มากกว่าดอกไม้ร่วงโรยมากเหลือเกิน

เธอใช้ปลายนิ้วช่วยสางผมของลาลาเน่ที่พันกันจนยุ่งไปหมดพลางเอ่ยว่า

“ท่านอาบีน็อกซ์ฝากมาบอกว่า ‘จะรอ’ น่ะ”

“อา…”

หยาดน้ำตาเม็ดกลมร่วงหล่นลงมาจากนัยน์ตาของลาลาเน่

“ฟังให้ดีนะ ลาลาเน่ ข้าเตรียมวิธีออกไปจากที่นี่เอาไว้ให้แล้ว”

“วิธี…ออกไป?”

“อื้อ วิธีที่จะหนีไปยังสถานที่ที่ลาลาเน่กับท่านอาบีน็อกซ์จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน”