เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 45

“ท่านปู่ ข้ามาแล้วค่ะ!”

เพราะฟีเรนเทียได้ยินข่าวว่าท่านพ่อจะกลับมาช้าอีกแล้ว เธอจึงตัดสินใจจะกินมื้อเย็นกับสองแฝดและชานาเนส แต่ตอนที่กำลังจะรับประทานอาหารจู่ๆ พ่อบ้านก็มาหาเธอด้วยตัวเองโดยแจ้งว่าท่านปู่เรียกหาเธอให้ไปพบ

พอเข้ามาข้างในห้องทำงาน ก็เห็นว่ามีอาหารง่ายๆ ถูกเตรียมเอาไว้บนโต๊ะเหมือนเมื่อคราวก่อน

“เทียของปู่มาแล้วหรือ! ปู่เรียกมากินอาหารด้วยกันกับปู่คนนี้น่ะ!”

“ดีเลยค่ะ!”

ก็คิดอยู่ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า

ท่าทางจะแค่อยากร่วมมื้อเย็นด้วยกันกับหลานสาวละมั้ง

แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย…คิดได้อย่างนั้นแล้วฟีเรนเทียจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างท่านปู่ ก่อนจะเริ่มลงมือกินอาหาร

“เอาละกินนี่ด้วยสิ นี่ด้วย”

ท่านปู่ดันจานอาหารน่าอร่อยหลายอย่างมาให้ตรงหน้าเธอพลางลูบศีรษะของเธอไปด้วย

“แหะๆ ท่านปู่เองก็กินด้วยสิคะ! อร่อยนะคะ!”

และในตอนที่เธอกำลังยัดเนื้อชิ้นใหญ่เข้าปากเป็นชิ้นที่สาม ท่านปู่ที่มองเธอด้วยความเอ็นดูก็เอ่ยถามขึ้นมา

“ได้ยินมาว่าเทียของปู่มีเพื่อนใหม่ด้วยหรือ”

“เพื่อนเหรอคะ”

“ใช่แล้วละ ที่อยู่ในวัง”

เป็นเธอเผลอประมาทไปเองสินะที่คิดว่าท่านปู่คงแค่เรียกมากินมื้อเย็นด้วยเฉยๆ

เธอแสร้งทำเป็นเคี้ยวเนื้อให้ละเอียด ในขณะที่กลบเกลื่อนสีหน้าตื่นตระหนก

หากเป็นเด็กอายุแปดขวบทั่วไป จะแสดงสีหน้าแบบไหนเมื่อได้ยินคำถามแบบนี้จากปู่กันนะ

อึก

หลังจากกลืนเนื้อลงคอ ฟีเรนเทียจึงค่อยวางส้อมในมือลง

“เรื่องนั้นท่านปู่ทราบได้ยังไงเหรอคะ”

เธอเบิกตากว้าง พูดเสียงแหลมแสร้งทำเป็นว่าตกใจมาก

เด็กตัวเล็กๆ ย่อมยังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ซับซ้อนของพวกผู้ใหญ่

ทั้งเรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับ ‘เพื่อนในวัง’ ให้แคทเธอรีนฟังเมื่อกลางวัน มันก็เป็นเพียงแค่ความคิดถึงและความเป็นห่วงเพื่อน โดยไม่มีจุดประสงค์อื่นใดแอบแฝงทั้งสิ้น

เธอสะบัดหน้าหันหลังให้ท่านปู่อย่างแง่งอน

ท่านปู่ยิ้มพลางเอื้อมมือมาหยิกแก้มเธอเบาๆ โดยระวังไม่ให้เธอเจ็บ

“ได้ยินจากแคทเธอรีนน่ะ เล่าเรื่องเพื่อนที่ไม่เคยเล่าให้ปู่คนนี้ฟังแก่แคทเธอรีนเสียได้ รู้มั้ยว่าปู่เสียใจแค่ไหน”

ท่านปู่เองก็หัวเราะเสียงดังฮ่าฮ่า ไม่มีสีหน้าต้องการจะเค้นดูจุดประสงค์ที่แท้จริงจากเธอในตอนที่ท่านพูดเช่นกัน

“งื้อ คือว่าเป็นเพื่อนที่ได้พบกันตอนหลงทางเมื่อตอนที่เข้าวังครั้งก่อนกับท่านพ่อน่ะค่ะ พอดีกลัวโดนดุก็เลย…”

“หลงทางอย่างนั้นหรือ”

ท่าทางท่านพ่อคงจะสั่งให้พวกผู้ดูแลปิดปากเงียบ

ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องแคร์จักรพรรดินีกับจักรพรรดิแบบนั้นเลยสักนิด

ท่านพ่อน่ะ ใจดีเกินไปแล้วจริงๆ

ปัญหาคือเธอเป็นคนใจดีแบบนั้นไม่ได้หรอก

“ค่ะ! จู่ๆ อัศวินน่ากลัวหลายคนก็มาสั่งให้จอดรถม้า สั่งให้ข้ากับพ่อลงจากรถค่ะ ทะเลาะกันกับพ่อที่กำลังโมโหเสียยกใหญ่! เพราะอย่างนั้นข้าเลยก็ต้องลงไปด้วยค่ะ เพราะกลัวมากเลย…”

“กล้ายุ่งกับคนของข้า…”

ดูเหมือนว่าท่านปู่จะรู้ได้ในทันทีที่ได้ยินว่าใครเป็นคนสั่งให้พวกนั้นกล้าทำเรื่องแบบนั้น

ท่านปู่กัดฟันกรอด แต่พอเห็นนัยน์ตากลมโตของเธอที่มองอยู่ ท่านก็กระแอมไอฮึ่มๆ แสร้งกลบเกลื่อนและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง

“แล้วเพื่อนเทียของปู่เป็นเด็กแบบไหนล่ะ เพื่อนอายุเท่าๆ กันกับเทียหรือ”

“ค่ะ! อายุมากกว่าข้าสามปีค่ะ! อ๊ะ แล้วก็มีผมกับตาสีแดงเหมือนกระต่ายเลยค่ะ!”

นัยน์ตาของท่านปู่ไม่ยิ้มอีกต่อไปแล้ว

เธอรีบพูดต่อทันที

“ตอนที่ข้าหลงทางในวัง เขาช่วยข้าไว้ค่ะ!”

“เหรอ เป็นเด็กใจดีจริงๆ นะ…”

“แต่เพื่อนคนนั้นเขาบอกว่าอยู่คนเดียวค่ะ ไม่มีทั้งแม่ ไม่มีทั้งพี่เลี้ยง อยู่ตัวคนเดียว ดูเหงาและโดดเดี่ยวมากเลยค่ะ ท่านปู่”

มือของท่านปู่ที่ลูบผมเธอหยุดชะงัก

“คนเดียว”

“ค่ะ! เพราะงั้นเลยบอกว่าอิจฉาข้าที่มีครอบครัวหลายคนค่ะ”

“นี่มันช่าง…”

แต่ปฏิกิริยาของท่านปู่กลับไม่ได้มีท่าทางอยากจะวิ่งตรงไปยังพระราชวังเสียเดี๋ยวนี้เหมือนอย่างที่เธอคิดไว้

ให้ตายเถอะ!

น้ำเสียงอาจจะดูสงสารอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่เธอรู้จักน้ำเสียงแบบนั้นของท่านปู่ดี

ท่านกำลังคิดอะไรอยู่มากมาย

บางทีคงจะได้ข้อมูลหลายอย่างมาจากผู้คนที่มาร่วมงานพบปะนักเรียนทุนวันนี้แล้วสินะ

เพราะทุกคนจะเข้ามาพบตามที่ท่านปู่เรียกตัว แจ้งข่าวสารที่ตนทราบมากันทีละคน แล้วจากไปหากปล่อยไว้แบบนี้ กว่าท่านปู่จะเคลื่อนไหวอาจจะกินเวลาหลายวัน หรือใช้เวลาหลายสัปดาห์เลยก็ได้

ไม่ได้นะ! แบบนี้ท่านคงมัวแต่ครุ่นคิดว่าจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของเฟเรสดีหรือเปล่าเป็นแน่

แต่สำหรับเฟเรส เขาไม่มีเวลารอเฉยแบบนั้นอีกแล้ว

เพราะฉะนั้นเธอถึงได้วางแผนไว้ว่าจะใช้สิทธิ์คำขอที่ได้รับมาเป็นของขวัญวันเกิด ให้ ‘ท่านปู่ไปหาเพื่อนของเธอที่พระราชวังด้วยกัน’

“เบเจอร์กลับมาแล้วหรือยัง”

บุตรชายคนโตเมินเฉยคำเตือนของรูลลัก พาภริยาและบุตรชายบุตรสาวเข้าวังไปตั้งแต่เช้าตรู่

“เรื่องนั้น…”

พ่อบ้านโยฮันเอ่ยตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ก่อนหน้านี้มีสารแจ้งมาจากสารถีรถม้าครับ ดูเหมือนว่าครอบครัวของท่านเบเจอร์วันนี้จะค้างคืนที่พระราชวัง…เพื่อที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงที่จะจัดขึ้นในวังพรุ่งนี้เย็นครับ”

รูลลักพูดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่

พ่อบ้านไม่อาจคาดเดาได้ว่ารูลลักจะรู้สึกเจ็บปวดใจเพียงใด เขาจึงได้แต่ยืนค้อมศีรษะเฝ้ารออยู่เงียบๆ

ไม่นานหลังจากนั้น รูลลักจึงเอ่ยพูดเสียงทุ้มต่ำ

“อย่างนั้นหรือ ตัดสินใจเช่นนั้นสินะ”

แกรก

เสียงแก้ววางลงบนขอบหน้าต่างดังก้องไปทั่วห้องทำงาน

“เทีย? เทีย ตื่นก่อนเถอะ”

เธอขยี้ตาด้วยความง่วงพลางลุกขึ้นจากเตียงเมื่อมีมือมาเขย่าปลุก

“พ่อ?”

สิ่งแรกที่เห็นในห้องที่ยังคงมืดสลัวคือท่านพ่อ

ท่านพ่อสวมชุดนอนคลุมเพียงเสื้อคลุมผ้าไหม ท่านกำลังปลุกเธอด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

“ง่วงมากเลยใช่มั้ย”

“งื้อ ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่มีอะไรเหรอคะ”

“ดูเหมือนวันนี้เทียจะต้องตื่นเช้าหน่อยแล้วละ”

หากไม่มีเรื่องอะไรสำคัญ ท่านพ่อไม่มีทางปลุกเธอตั้งแต่ไก่โห่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแบบนี้แน่

ท่าทางของท่านพ่อที่เอาแต่เหลือบมองประตูที่ถูกเปิดแง้มค้างทิ้งไว้อยู่เรื่อย มันทำให้เธอตาสว่างเหมือนกระโดดจ๋อมลงในน้ำเย็นผสมน้ำแข็ง

เธอรีบลงจากเตียง วิ่งไปเปิดประตูห้องทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ใส่รองเท้า

ท่านปู่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับรองที่มืดสลัวไม่ต่างจากห้องนอนของเธอ

“โอ้ๆ ตื่นแล้วหรือ”

ท่านปู่เอ่ยต้อนรับด้วยน้ำเสียงมีชีวิตชีวาราวกับหลับสนิทมาตลอดทั้งคืน ท่านอยู่ในสภาพเตรียมตัวพร้อมแล้วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ท่านปู่มองเธอที่กำลังจับลูกบิดประตู ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพูด

“เข้าวังกับปู่คนนี้หน่อยเป็นอย่างไรฟีเรนเทีย”

Related