เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 176.1

ตอนที่ 176

“ทะ…ท่านพ่อ!”

เบเจอร์ร้องตะโกนเสียงดังคล้ายกรีดร้องคร่ำครวญ

ไม่สิ มันเป็นเสียงกรีดร้องคร่ำครวญนั่นแหละถูกแล้ว

เบเจอร์เบิกตากว้างมองท่านปู่ราวกับไม่เข้าใจความหมายของคำพูดที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อครู่

“ยะ…ยึดคืนอำนาจอย่างนั้นหรือ…”

ร่างกายของเบเจอร์สั่นเทาไม่หยุดราวกับไผ่ต้องลม

“ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ ท่านพ่อ ทำแบบนั้นกับข้าได้ยังไง…”

เบเจอร์เอาแต่พึมพำอะไรบางอย่างไม่หยุด แต่แล้วจู่ๆ ก็เดินตรงเข้าไปหาท่านปู่

“ต่อให้เป็นท่านพ่อก็เถอะ ยังไงก็ไม่สมควรที่จะถีบหัวส่งข้าแบบนี้นะครับ!”

จะว่าเป็นพวกงูเห่าเลี้ยงไม่เชื่องก็ไม่ผิดนัก

ตอนนี้เบเจอร์กำลังโมโหท่านปู่โดยไม่คิดที่จะสำนึกในความผิดของตัวเองเลยสักนิด

ท่านปู่แค่เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น คล้ายกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องน่าหัวเราะเสียจริง

“ข้าคือลอมบาร์เดียนะครับ! จะมายึดคืนอำนาจที่ข้าได้รับจากการเป็นสายเลือดชั้นสูงอย่างลอมบาร์เดียไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

เบเจอร์ทำตัวราวกับเด็กตัวเล็กๆ ที่ส่งเสียงร้องโวยวายยามไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

ไม่สิ พวกเด็กๆ ทำก็ยังดูน่ารักอยู่หรอก

แต่นี่ความอดทนของท่านปู่เองก็เริ่มมาถึงขีดสุดเสียแล้ว

ท่านปู่ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา ก่อนจะพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำทีละพยางค์

“เจ้าเองก็ควรรู้ว่าที่ผ่านมาข้ามอบโอกาสให้เจ้าไปหลายต่อหลายครั้งแล้ว”

“แต่…”

“ตระกูลของข้าไม่ต้องการคนที่ใช้สายเลือดเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง”

สำหรับท่านปู่แล้ว การแต่งงานระหว่างอาสทาน่ากับลาลาเน่เป็นการข้ามเส้นสุดท้ายที่ไม่ควรข้ามอย่างแท้จริง

กระทั่งสีหน้าของท่านปู่ยามปฏิบัติต่อเบเจอร์ก็ยังเปลี่ยนไปจากในอดีตอย่างสิ้นเชิง

“ท่านพ่อ…”

ใบหน้าของเบเจอร์เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

แต่ท่านปู่กลับเพียงแค่ชายตามองเบเจอร์ด้วยนัยน์ตาเย็นชา แล้วหมุนตัวเดินจากไป

ในตอนนั้นเอง

ตุบ!

เบเจอร์ก็คุกเข่าลงที่เบื้องหลังท่านปู่

“ขออภัยครับ! ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อ! ดะ…ได้โปรดยกโทษ…”

ทั้งบรรดาข้ารับใช้ที่ขนย้ายข้าวของกันอย่างยุ่งวุ่นวาย อีกทั้งคนอื่นๆ ที่ออกมามุงดูสถานการณ์เพราะได้ยินเสียงดังโหวกเหวก ต่างก็ตกใจจนสะดุ้งกันหมด

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เบเจอร์ผู้แสนเย่อหยิ่งจองหองอยู่เสมอมีสภาพเช่นนี้

“ได้โปรดยกโทษให้ข้าเถอะครับ!”

เบเจอร์หมอบลงจนหน้าแทบจะติดพื้นแล้วจริงๆ

ราวกับคนที่แสวงหาความเมตตาจากท่านปู่เหนือสิ่งอื่นใด

กระทั่งน้ำเสียงเองก็แฝงไปด้วยความสิ้นหวัง

แต่ท่านปู่เพียงแค่หลุบตามองเบเจอร์ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเท่านั้น

ดูเหมือนจะไม่เชื่อในคำขอโทษอย่างสิ้นหวังที่เบเจอร์ร้องตะโกนเสียงดังปาวๆ นั่นเลยแม้แต่น้อย