เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 188.2

หลังจากนั้นดูเหมือนว่าราโมนาเองก็จะเริ่มคลายความรู้สึกอึดอัดใจลงไปได้บ้างแล้ว นางส่งยิ้มตอบกลับมาสดใสยิ่งกว่าเก่า

กระทั่งมุกตลกซุกซนของสองแฝดนางก็ยังรับมุกได้อย่างคล่องแคล่ว บทสนทนาดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดนิ่ง

“แต่เพิ่งเคยเห็นเจ้าชายดื่มชาเป็นครั้งแรกเลยนะเพคะ นึกว่าไม่ชอบดื่มชาเสียอีก”

“ไม่ค่อยชอบพวกน้ำชงชาสมุนไพรเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นชาที่เทียชงให้ข้าดื่มอยู่บ่อยครั้ง”

เฟเรสตอบกลับไปโดยไม่ได้สนใจความรู้สึกในใจที่ราโมนาเก็บซ่อนเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

“อา…”

ราโมนายิ้มหม่นหมอง

แต่เฟเรสกลับไม่ทันได้สังเกตเห็น

เพราะนัยน์ตาสีแดงคู่นั้นกำลังมองมาที่เธอ ไม่ใช่ทางด้านนั้น

นัยน์ตากลมสีแดงเข้มดั่งหยาดโลหิต

“มาคุยกันหน่อยสิ เฟเรส”

พอเธอพูดแบบนั้นแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง เฟเรสก็เดินตามหลังเธอมาเงียบๆ

สถานที่ที่พวกเราเดินมาถึงคือ ห้องหนังสือของเธอ

“ปิดประตู”

เธอสั่งเฟเรส

เด็กหนุ่มจึงปิดประตูตามหลังลงอย่างว่าง่าย

“นั่งลงสิ”

เธอชี้ไปยังเก้าอี้ที่วางอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ

คราวนี้เฟเรสก็ยังคงนั่งลงบนเก้าอี้ตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่ายเหมือนเดิม

“ถอดเสื้อผ้าออก”

แต่มือของเด็กหนุ่มที่เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อตามคำสั่งของเธอโดยไม่ได้คิดอะไรกลับหยุดชะงัก

และเบิกตากว้างเงยหน้าขึ้นมองเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ข้าสั่งให้ถอดเสื้อออกไง”

“…เทีย”

นัยน์ตาของเฟเรสสั่นระริก

แพขนตายาวเองก็สั่นไปตามกัน

เธอเร่งเด็กหนุ่มที่มัวแต่อ้อยอิ่งไม่ยอมทำตามสักที

“คนอื่นๆ รออยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือไง ไม่มีเวลาแล้ว รีบๆ ถอดเร็ว”

“ข้างนอก…มีคนนะ…”

เฟเรสขมวดคิ้วแน่นจนหน้าผากย่น เขาพึมพำเสียงแผ่วฟังไม่ได้ศัพท์

แต่เพียงไม่นานปลายนิ้วที่หยุดนิ่งไปก็เริ่มปลดกระดุมออกทีละเม็ด

ปลายนิ้วของเขาสั่นเทาอยู่บ้างเล็กน้อย

ฟึบ

ได้ยินเสียงเสื้อเชิ้ตเสียดสีกับผิวกายดังเด่นชัดในโสตประสาทหู

“ฮู่ว”

แผ่นอกเปลือยเปล่าตึงแน่นขยับขึ้นลงตามเสียงลมหายใจสั้นๆ ที่เฟเรสทอดถอนออกมา

สายตาของเฟเรสสบเข้ากับนัยน์ตาของเธอ

เธอมองจ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีแดงคู่นั้น แล้วเปิดลิ้นชักโต๊ะหนังสือออกเงียบๆ

ข้างในนั้นมีพวกผ้าพันแผลขาวสะอาดกับขวดยาอยู่

โล่งอกที่เธอเตรียมของพวกนี้ติดโต๊ะเอาไว้ล่วงหน้าเผื่อกรณีฉุกเฉินอยู่บ้าง

“ยาพวกนี้เอสทีร่าเป็นคนทำให้น่ะ”

เธอพูดพลางส่งกล่องยากระปุกเล็กให้เฟเรส

“ทาซะ”

บาดแผลที่แขนซึ่งโดนบาดตอนประลองกับสองแฝดเมื่อก่อนหน้านี้ถูกทิ้งเอาไว้เฉยๆ โดยไม่ได้รับการรักษา

ก็นึกไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้

เฟเรสรับเอาขวดยาที่เธอส่งให้ไปถือไว้ แต่ก็ยังเอาแต่นั่งนิ่งเงยหน้าขึ้นมองเธออยู่อย่างนั้น

“ไม่ทาหรือไง”

“จะให้…ทายาหรอกเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าข้าจะให้ช็อกโกแลตหรือไงกัน”

“เฮ้อ…”