เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 194.2

งานเทศกาลแข่งล่าสัตว์ครั้งนี้ เธอเป็นคนเตรียมการทุกอย่างโดยได้รับอำนาจทั้งหมดจากท่านปู่

โดยอ้างว่า มันเป็นเรื่องสำคัญ จำเป็นต่อการฟื้นฟูตระกูลบราวน์ให้กลับมามีที่ยืนในสังคมได้อีกครั้งอย่างประสบความสำเร็จ

ท่านปู่มองเธอด้วยนัยน์ตาแปลกชอบกล แต่ก็ยอมอนุญาตสั้นๆ ว่า ‘ทำตามนั้นเถอะ’

“ข้าเตรียมตัวพร้อมแล้ว ลอรีล เจ้าไปหาเซอร์พรินท์กับเมริลลีนเถอะ”

“ค่ะ คุณหนู ถ้าต้องการอะไรก็เรียกข้านะคะ!”

ลอรีลกล่าวลาอย่างกระตือรือร้น แล้วปลีกตัวออกไปจากห้อง

ผ่านไปไม่นาน ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง

ใบหน้าคุ้นเคยสามคนเดินเข้ามาในห้อง

“เตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้วใช่มั้ยคะ”

เธอมองสบตาเครย์ลีบันพลางเอ่ยถามขึ้น

“ครับ เตรียมการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เริ่มงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์ทันทีตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ”

“งานเฉลิมฉลองตอนกลางคืนล่ะคะ”

คราวนี้ไวโอเล็ตเป็นคนตอบ

“งานเลี้ยงตอนกลางคืนเองก็เตรียมการพร้อมหมดแล้วค่ะ”

“มีพื้นที่ต้องดูแลจัดการทั้งในและนอกงานกว้างขนาดนี้ ลำบากน่าดูเลยนะคะ”

“ไม่หรอกค่ะ เป็นเพราะคุณเบ๊ตคอยช่วยเหลือ เลยจัดการทุกอย่างได้อย่างราบรื่นเลยค่ะ”

เธอรู้ดีว่าไวโอเล็ตทำงานอย่างหนักไม่หลับไม่นอนมาหลายคืน เลยตบไหล่ให้กำลังใจนางเบาๆ

“เพราะท่านเจ้าของตึกมีรสนิยมแปลกไม่เหมือนใครน่ะครับ”

เบ๊ตพูดในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่างบริเวณที่เธอมองอยู่จนถึงเมื่อครู่

“แข่งขันกันโดยตัดสินว่าใครสามารถฆ่ามอนสเตอร์ได้มากกว่ากันในงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์ที่ทางลอมบาร์เดียเป็นเจ้าภาพ แถมยังตั้งกฎให้เก็บชิ้นส่วนของซากศพไว้เป็นหลักฐานด้วย นี่ไม่ทำเกินไปหน่อยหรือครับเนี่ย”

แต่ใบหน้าของเบ๊ตกลับแสดงสีหน้าสนุกแทบคลั่ง ไม่เข้ากับประโยคที่เจ้าตัวกำลังพูดออกมาเลยสักนิด

“คงจะมีชนชั้นสูงมากมายที่ลงทะเบียนเข้าร่วม เพราะทราบเพียงว่าเป็นงานเทศกลางแข่งล่าสัตว์ลอมบาร์เดียเท่านั้น แต่พอได้มาเหยียบลงบนผืนดินแห่งนี้แล้วก็ต้องรู้สึกเสียใจขึ้นมาทีหลังแน่ครับ”

“เหรอคะ ข้านึกว่าพวกเขาจะดีใจกับการแข่งล่าสัตว์แบบใหม่นี่เสียอีก”

“พวกชนชั้นสูงทั่วไปแค่ต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ในป่ามืดมิดนั่น ก็คงจะแข้งขาอ่อนทรุดลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นแล้วละครับ เผลอๆ จะถอนตัวกันตั้งแต่งานเริ่มแทบไม่ทันด้วยซ้ำ”

“แต่เงินรางวัลสำหรับคนที่ได้ที่ 1 ข้าทุ่มสุดตัวเลยนะ”

ถ้ากลัวนักก็ถอนตัวไปสิ

“คนที่ได้รับเชิญมาถึงกันครบแล้วหรือยังคะ”

ไวโอเล็ตตอบคำถามเธอ

“ค่ะ ชนชั้นสูงที่ได้รับเชิญ และผู้ใต้บังคับบัญชาของลอมบาร์เดียทุกท่านต่างก็เข้าห้องพักกันครบถ้วนไม่มีตกหล่นค่ะ”

ระหว่างที่เธอกำลังสนทนาอยู่กับไวโอเล็ต เครย์ลีบันก็เดินเข้ามาแทรก

“ท่านฟีเรนเทีย”

และสีหน้าของเขาก็ดูจะเป็นกังวลอยู่บ้าง

“ท่านฟีเรนเทียเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือครับ”

“ข้า…”

เธอเข้าใจความหมายที่เครย์ลีบันต้องการจะสื่อดี

หากงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์เริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ทุกอย่างจะไหลไปตามครรลองที่ควรโดยไม่อาจหยุดยั้งเอาไว้ได้อีกต่อไป

เรื่องทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป มันจะทำให้เธอยุ่งจนไม่ได้หายใจหายคอกันเลยทีเดียว

“ข้าเตรียมพร้อมมาตั้งนานแล้วค่ะ”

เธอต้องลำบากมาตั้งเท่าไหร่ เพื่อที่จะอดทนเอาไว้ให้ได้จนถึงตอนนี้

บนทางเดินที่ย้อนกลับมาไกลเหลือเกินนี่ ในที่สุดก็เริ่มค่อยๆ มองเห็นปลายทางบ้างแล้ว

เธอสูดสายลมเย็นสบายที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเข้าปอด ร่างกายสั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกตื่นเต้นลุ้นระทึกปนคาดหวัง ในยามที่กำลังวิ่งตรงไปยังจุดสิ้นสุดที่ยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใด

ในตอนนั้นเอง ก็มองออกไปเห็นขบวนเดินทางกลุ่มใหญ่ที่กำลังเข้ามาใกล้วิลล่าขึ้นเรื่อยๆ จากที่ไกลๆ

ได้เวลาเคลื่อนไหวกันแล้วสินะ

“เอาละ ถ้างั้นเราออกไปกันเลยดีมั้ยคะ”