เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 195.2

“นั่นอะไรหรือ”

จักรพรรดิโยบาเนสถามเธอ

“อุปกรณ์ป้องกันที่จัดเตรียมไว้สำหรับผู้เข้าร่วมงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์ครั้งนี้เพคะ นอกจากเจ้าชายทั้งสองพระองค์แล้ว ผู้เข้าร่วมท่านอื่นๆ เองก็จะใช้ชุดป้องกันแบบเดียวกันเพคะ”

“ดูเหมือนสีจะสดนิดหน่อย มันจะเข้ากับชุดล่าสัตว์หรือ?”

“เป็นเช่นนั้นเพคะ แต่ป่าวิกลจริตขึ้นชื่อว่ามีหมอกปกคลุมหนามาก นี่จึงเป็นวิธีที่คิดค้นขึ้นเพื่อความปลอดภัยของผู้เข้าร่วมงานทุกท่าน เพราะหากหายตัวไปแล้วละก็…จำเป็นต้องตามหากันท่ามกลางป่าที่มืดมิดนี่เพคะ”

เธอพูดพลางเหลือบมองอาสทาน่า

เด็กขี้ขลาดน่าสมเพชนั่นสะดุ้งเฮือกใหญ่

ไอ้ป๊อด

แต่คำว่าอันตรายที่เธอพูดออกไป กลับยิ่งทำให้จักรพรรดิโยบาเนสรู้สึกตื่นเต้นยิ่งขึ้น

“ได้ยินแบบนี้แล้วข้ายิ่งรู้สึกสนใจมากกว่าเดิมเสียอีก แล้วนี่เพราะเหตุใดถึงเลือกจัดเทศกาลแข่งล่าสัตว์ขึ้นในป่าวิกลจริตกันล่ะ”

“เพราะตกดึกทีไร ก็มักจะมีพวกมอนสเตอร์ออกมาทำลายบ้านเรือนแถบชายป่าวิกลจริตอยู่บ่อยครั้งเพคะ ฝ่าบาท”

เธอพูดเสียงดังชัดถ้อยชัดคำเพื่อให้ทุกคนได้ยินกันถ้วนหน้า

“ดังนั้นหม่อมฉันจึงคิดว่า ไหนๆ ทุกคนก็ได้มารวมตัวสนุกกับเทศกาลแข่งล่าสัตว์กันแล้ว ก็ถือโอกาสช่วยเหลือพลเมืองของอาณาจักรด้วยเสียเลยน่าจะดี”

“เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมมาก!”

จักรพรรดิโยบาเนสตะโกนเสียงดัง

หลังจากนั้นก็พูดพลางยกมือขึ้นลูบเคราด้วยความรู้สึกสนใจ

“ในเมื่อมีจุดประสงค์ที่ดียิ่งแบบนี้ ข้าเองก็คงจะพลาดไม่ได้สินะ เช่นนั้นข้าคงต้องเข้าร่วมแข่งด้วยแล้ว”

ไม่นะ นี่สวรรค์ช่วยเหลือเธอหรือเนี่ย!

โยบาเนสเป็นฝ่ายเสนอตัวด้วยความเต็มใจ จนทำเอาเธอที่กำลังตกตะลึงเผลอคิดว่าฟังผิดไปเลย

เดิมทีเธอจำเป็นต้องหาทางล่อลวงให้จักรพรรดิยอมก้าวเข้าไปในป่าด้วยสองขาของตัวเองแท้ๆ

เธอเหลือบมองเฟเรส

นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการใช่มั้ย

เฟเรสเองก็หรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความชอบใจในโชคช่วยที่ไม่คาดคิดมาก่อน

เธอหันกลับไปมองจักรพรรดิโยบาเนส แล้วเอ่ยขึ้น

“แต่ฝ่าบาทเพคะ พระองค์อาจจะเป็นอันตรายได้ อย่างไรรอให้มีการแข่งล่าสัตว์ผ่านไปสักระยะก่อน แล้วพระองค์ค่อยเข้าร่วมในวันสุดท้ายของครึ่งหลังงานเทศกาลดีมั้ยเพคะ หม่อมฉันจะได้ให้คนช่วยจัดเตรียมเครื่องป้องกันสำหรับฝ่าบาทเอาไว้ให้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

จักรพรรดิระเบิดหัวเราะด้วยความชอบใจอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

“ได้ ฟีเรนเทีย นอกจากเจ้าก็คงไม่มีใครเป็นห่วงข้าขนาดนี้อีกแล้ว!”

สีหน้าของเหล่ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์ที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างก็กระตุกเกร็งไปชั่วครู่ ทว่าพวกเขาก็ไม่อาจหาญห้ามปรามจักรพรรดิไม่ให้เข้าร่วมงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์อยู่ดี

“เอาตามนั้นก็แล้วกัน!”

จักรพรรดิโยบาเนสตบไหล่เธอเสียงดัง ตุบ ตุบ

มือนั่นไม่ได้ออมแรงเลยสักนิด

ไหล่ข้างที่โดนมือหนาตบลงมาอย่างหนักหน่วงรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา แต่เธอก็ยังคงพูดต่อไปโดยไม่เสียรอยยิ้มบนหน้า

“ด้านนอกเองก็มีมุมสนุกจัดเตรียมเอาไว้สำหรับคนที่ไม่เข้าร่วมการแข่งล่าสัตว์ด้วยเช่นกัน หวังว่าพระองค์จะได้ใช้เวลาอย่างเกษมสำราญระหว่างที่พักผ่อนอยู่ในวิลล่าของลอมบาร์เดียนะเพคะ”

โดยเฉพาะเจ้า จักรพรรดินีราวีนี

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านปู่พูดพลางเดินเข้ามาแทรกระหว่างเธอกับองค์จักรพรรดิ

“เอาสิครับ เจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

ทันทีที่ท่านปู่กับองค์จักรพรรดิเริ่มเดินนำอยู่หน้าสุด ฝูงชนก็แหวกเป็นสองฝั่ง เกิดเป็นทางเดินยาวไปจนถึงหน้าบ้านพักตากอากาศ