เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 199.2

“เมื่อครู่นี้ที่บอกว่า… ‘ไม่สมบูรณ์’ นั่น มันหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ”

ลอร์ดสโลนเอ่ยถามราโมนา

“วิชาดาบประจำอาณาจักรที่พวกเรารู้จัก มันเป็นสิ่งไม่สมบูรณ์ที่มีเพียงครึ่งอย่างนั้นหรือครับ”

ราโมนาหันไปมองด้านหนึ่งแทนคำตอบ

มองจนแน่ใจแล้วว่าฟีเรนเทียที่นั่งผ่อนคลายอยู่บนเก้าอี้กำลังส่งยิ้มให้นาง

ราวกับเฝ้ารอคำสั่งสุดท้ายจากฟีเรนเทีย

ผงก

ฟีเรนเทียพยักหน้าลงเล็กน้อย

ฮู่ว

ราโมนาสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“ถูกต้องค่ะ วิชาดาบประจำตระกูลบราวน์ที่ถูกเปลี่ยนไปเป็นวิชาดาบประจำอาณาจักร มันเป็นเพียง ‘วิชาที่ไม่สมบูรณ์’ ซึ่งมีหลายส่วนถูกตัดทอนออกไปค่ะ”

“เฮ้อ…”

“บรรพบุรุษตระกูลบราวน์ผู้สร้าง ‘วิชาดาบประจำอาณาจักร’ ขึ้นมา ได้ปรับเปลี่ยนจากวิชาดาบตระกูลบราวน์ เพื่อให้ผู้คนมากมายสามารถเรียนรู้มันได้อย่างปลอดภัย และทำความคุ้นเคยกับวิชาดาบได้อย่างรวดเร็วค่ะ ในขั้นตอนนั้นจึงมีหลายส่วนที่ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ หรือส่วนไหนที่ยากต่อการเรียนรู้เกินไปก็ถูกตัดออกค่ะ”

เสียงใสของราโมนาดังก้องไปทั่วทุกทิศในยามค่ำคืน

“แต่เจ้าตระกูลบราวน์ในแต่ละรุ่นต่างก็คุ้นเคยกับวิชาดาบตระกูลบราวน์ฉบับสมบูรณ์กันเป็นอย่างดีและใช้วิชานั้นในการปูพื้นฐานวิชาดาบให้แก่เหล่าอัศวินในฐานะหัวหน้ากองกำลังอัศวินค่ะ แต่ว่า…”

“อา เพราะแบบนี้นี่เอง…”

ทุกคนต่างก็เข้าใจในทันที

สาเหตุที่ประสิทธิภาพและความสำเร็จของอัศวินประจำกองกำลังอัศวินถดถอยลงไปมาก หลังจากตระกูลบราวน์ผู้เคยรับตำแหน่งหัวหน้ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์ล่มสลายลงไป

“อีกอย่าง ส่วนมากที่ข้าได้เรียนรู้มา มันเป็นวิชาที่พัฒนาขึ้นมาใหม่จากการค้นคว้าอย่างหนักของบิดา รวมถึงผู้รอดชีวิตในตระกูลบราวน์ทุกท่านตลอด 40 ปีที่ผ่านมาด้วยน่ะค่ะ”

เสียงฮือฮาดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ

และสายตาของผู้คนมากมายที่เคยจับจ้องอยู่ที่ราโมนาก็เบนไปจับจ้องอยู่ที่คนผู้หนึ่งแทนโดยธรรมชาติ

“ประกาศผลการประลองได้แล้ว”

คนคนนั้นก็คือ จักรพรรดิโยบาเนสที่นั่งนิ่งด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จามาเสียนาน

“ผลการประลองเดิมพันด้วยเกียรติยศ…ตัวแทนฝ่ายคุณหนูฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย เป็นผู้ชนะ”

นัยน์ตาเย็นชาของโยบาเนสหันไปมองอาสทาน่า

มีสายตาจับจ้องอยู่มากมาย ทำให้จะหนีก็ไม่ได้ จึงได้แต่นั่งทำตัวน่าสมเพชด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ในตอนนั้นเอง ราโมนาก็ขยับกาย

นางยกดาบของตัวเองขึ้นมาถือไว้ ก้าวเท้าเดินไปทีละก้าว และหยุดลงตรงหน้าฟีเรนเทีย

ฟึบ

ราโมนาประคองดาบเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง คุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างช้าๆ ลงตรงหน้าฟีเรนเทีย ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง

“ราโมนา บราวน์ ขอมอบชัยชนะและเกียรติยศนี้ให้แก่เลดี้ค่ะ”

มันเป็นพิธีการทั่วไปที่ตัวแทนผู้ได้รับชัยชนะจากการประลองพึงปฏิบัติกันอยู่แล้ว

แต่เพราะเหตุใดถึงได้เป็นลอมบาร์เดียกับบราวน์กัน

ผู้คนรอบด้านต่างก็รู้สึกประหลาดใจ

“ขอบคุณที่ต่อสู้อย่างกล้าหาญนะคะ เซอร์บราวน์”

ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย หยัดกายลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า แล้วรับดาบของราโมนามาด้วยสองมือ

จากนั้นก็หันไปเอ่ยพูดกับอาสทาน่า

“คราวนี้ก็ถึงตาเจ้าชายต้องขอโทษหม่อมฉันสินะเพคะ”

อาสทาน่าสะดุ้งเฮือก

“ขอโทษที่ด่าทอว่าร้ายมารดาของหม่อมฉัน และขอโทษที่ทำลายเกียรติยศของฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย คนนี้”

“ข้าไม่ได้สร้างเรื่องขึ้นลอยๆ เสียหน่อย…!”