เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 206.1

ตอนที่ 206

“พะ…พูดเรื่องอะไรกัน! ลอบสังหารจักรพรรดิ…กบฏเนี่ยนะ!”

ใบหน้าของอาสทาน่าซีดเผือด เจ้าชายลำดับที่หนึ่งไม่อาจแม้กระทั่งเอ่ยข้อหาที่เฟเรสกล่าวออกมาได้เต็มปากด้วยซ้ำ

กระเสือกกระสนดิ้นรนเสียจนเชือกที่ใช้มัดข้อเท้าถูกย้อมจนกลายเป็นสีเลือด ผ้าพันแผลที่ทางกรมวังให้คนพันแขนข้างขวาเอาไว้ก็หลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี

ขนาดเจ้าของมันยังเอาชนะนิสัยหัวร้อนของตัวเองไม่ได้เลย

ทว่าใบหน้าของเฟเรสยามหลุบมองสภาพเช่นนั้นของอาสทาน่าก็ยังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนเคย

“คิดจะอ้างว่าจำอะไรไม่ได้งั้นหรือ”

เฟเรสเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง

“อย่าพล่ามอะไรบ้าๆ!ข้าจะไปกล้าลอบสังหารฝ่าบาท…”

อาสทาน่าพึมพำเสียงแผ่วด้วยใบหน้าสับสน แต่ในวินาทีต่อมาก็ถลึงตาจ้องเขม็งไปทางเฟเรส ในขณะที่ตวาดเสียงดังลั่น

“เดี๋ยวก่อน เหตุผลที่ข้าถูกมัดไว้ที่นี่เป็นเพราะเรื่องนั้นงั้นหรือ พยายามลอบสังหารฝ่าบาท?”

“ใช่แล้ว”

“เหอะ!ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ! ฮ่าฮ่า!”

จู่ๆ อาสทาน่าระเบิดหัวเราะเสียงดัง

นัยน์ตาแดงก่ำแข็งกร้าวคู่นั้น ผมเผ้าเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ และเสื้อผ้ายับย่นไม่เป็นทรง สภาพของอาสทาน่าไม่ต่างอันใดจากคนบ้าที่คลั่งจนคุมสติไม่อยู่ไปแล้ว

“ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่! คนที่ข้าตั้งใจสังหารไม่ใช่ฝ่าบาท แต่เป็นเจ้าต่างหากล่ะ! ดังนั้นรีบๆ แก้มัดให้ข้าได้แล้ว!”

เหล่าอัศวินได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พวกเขาควรที่จะอธิบายยังไงดีล่ะเนี่ย

สายตาของทุกคนหันไปมองทางเฟเรสกันอย่างพร้อมเพรียง

เฟเรสพ่นลมหายใจเสียงดังหึทางจมูก เขาจ้องหน้าอาสทาน่า ก่อนจะเอ่ยว่า

“คนที่เจ้าตะโกนเสียงดังปาวๆ ว่าจะฆ่าให้ตาย แล้วกระโจนเข้าใส่นั่น ไม่ใช่ข้า แต่เป็นฝ่าบาท”

เฟเรสพูดพลางเปิดกล่องที่ถือมาให้อีกฝ่ายได้เห็นของด้านใน

“โดยใช้มีดสั้นเล่มนี้ที่เบเลซัก ลอมบาร์เดีย เป็นคนพกติดตัวไว้เป็นอาวุธ”

สายตาของอาสทาน่ามองไปยังมีดสั้นแหลมคม

ใช่แล้ว เขาจำได้เหมือนกันว่าเคยถือมีดสั้นเล่มนั้นเอาไว้ในมือ

แต่ว่า

“เป็นไปไม่ได้ เป็นเจ้าชัดๆ ไอ้ชั้นต่ำ ถึงแม้จะสังหารไม่สำเร็จเพราะพวกกองกำลังอัศวินอารักขาอยู่ข้างกายก็เถอะ แต่ว่า…”

เสียงของอาสทาน่าที่เริ่มแผ่วเบาลงไปทีละนิด

นัยน์ตาสั่นเทาราวกับเกิดแผ่นดินไหว

สายตาเริ่มแปรเปลี่ยนไปด้วยความตกตะลึง ก่อนจะเบือนหน้าไปดูใบหน้าของกองกำลังอัศวินที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ระ…หรือว่า…”

สุดท้ายก็มีแต่เสียงแหบแห้งแผ่วเบาราวกับกลืนไปกับสายลมดังเล็ดลอดออกจากปากของอาสทาน่า

“ปะ…เป็นเรื่องจริงหรือ”

อาสทาน่าเอ่ยถามลอร์ดสโลน

ลอร์ดสโลนเหลือบมองเฟเรสด้วยใบหน้าหม่นหมองหนึ่งครั้ง แล้วจึงเอ่ยตอบ

“คนที่เจ้าชายลำดับที่หนึ่งโจมตีในป่าวิกลจริตไม่ใช่เจ้าชายลำดับที่สอง แต่เป็นฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ตะ…แต่สวมชุดป้องกันสีแดงชัดๆ ข้างกายยังมีนังเด็กลอมบาร์เดียนั่นอยู่ด้วย…”

“ระวังคำพูดด้วย อาสทาน่า”

เฟเรสเตือนเสียงทุ้ม ในมือถือมีดสั้นของเบเลซักชึ้นมาชี้จ่ออยู่ที่คอของอาสทาน่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น

ไม่ได้ใช้มีดสั้นเล่มนั้นเพื่อข่มขู่เฉยๆ

โดยเฉพาะปลายมีดสั้นแหลมคมจ่อค้างอยู่ที่ลำคอของอาสทาน่า