เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 209.2

“ไม่เห็นเจ้าตระกูลอังเกนัสเลยนะคะ”

“ฮ่าฮ่า เจ้านั่นมาสายทุกวันนั่นแหละครับ”

ลองแอบเหลือบมองด้วยหางตา ก็พบว่าเฟเรสกำลังรับคำทักทายจากขุนนางหลายท่าน ในขณะเดียวกันก็เดินไปนั่งลงบนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของผู้สังเกตการณ์ที่จักรพรรดินีนั่งอยู่

และยังมีอีกหนึ่งคนที่เดินตามหลังเฟเรสเข้ามาในห้อง

“เจ้าตระกูลบราวน์เองก็มาด้วยเหรอคะเนี่ย”

เสียงของเธอทำให้เหล่าขุนนางที่นั่งอยู่รอบๆ รีบหันหน้าไปมองทางด้านนั้นกันเป็นสายตาเดียว

เจ้าตระกูลบราวน์เดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยสีหน้าที่มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่มากมายจนซับซ้อนไปหมด เขาหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเฟเรส

“คนคนนั้น ข่าวลือที่ว่า…”

“ช่างถอดแบบอดีตเจ้าตระกูลบราวน์ที่เคยได้พบเมื่อวัยหนุ่มมากเหลือเกิน”

การเลือกจับจองที่นั่งทางฝั่งผู้เข้าสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ แบบนี้ ถือว่าการตัดสินใจของเจ้าตระกูลบราวน์นั้นยอดเยี่ยมมาก

ปฏิกิริยาของพวกขุนนางที่ไม่ได้มาร่วมงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์เองก็ไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่

ถ้าหากเจ้าตระกูลบราวน์เลือกที่จะนั่งลงตรงตำแหน่งที่นั่งที่มีแต่ขุนนางเท่านั้นที่สามารถนั่งได้ละก็ คงก่อให้เกิดความไม่พอใจจนคิดต่อต้านกันอย่างหนักเป็นแน่

ในเมื่อต้องการที่จะเรียกคืนสิทธิในฐานะชนชั้นสูงผ่านการประชุมสภาขุนนางในครั้งนี้ การไม่ทำตัวให้พวกคนที่มาเข้าร่วมการประชุมต้องขุ่นเคืองใจนั้นถือเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

“สีหน้าเจ้าตระกูลอังเกนัสกับคนรอบๆ ฝั่งนั่นดูไม่ดีเอาเสียเลยนะคะ”

“บางทีตอนนี้อาจจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ก็ได้ครับ”

คราวนี้เป็นขุนนางวัยค่อนข้างหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังเธอเป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมา

“สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหรอคะ”

“ก็เจ้าตระกูลอังเกนัสน่ะสิครับ จิตอ่อนมากเสียจนตั้งสติกับการประชุมสำคัญแบบนี้ไม่ได้เลยทีเดียว นี่ก็มีข่าวลือว่าดื่มเหล้าฤทธิ์แรงย้อมใจก่อนจะมาเข้าร่วมการประชุมเลยละครับ”

“อืมมมม”

จะว่าไปหน้าก็ดูจะแดงอยู่หน่อยๆ เหมือนกัน

แต่เจ้าตระกูลอังเกนัสไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว

ข้างกายเจ้าตระกูลอังเกนัสที่นั่งตรงกันข้ามกับเธอเป๊ะจนเผชิญหน้ากันตรงๆ นั่น ยังมีเจ้าตระกูลเซอเชาว์นั่งอยู่ด้วย

ช่างเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่มากเสียจนกลบเจ้าตระกูลอังเกนัสผู้อ่อนด้อยจนแทบจะเอาแต่หดหัวอยู่ในกระดองไปจนมิดแล้วนั่น

“อะแฮ่ม”

หลายคนรอบๆ ตัวเธอกระแอมไอเสียงค่อย

การมีตัวตนของเจ้าตระกูลเซอเชาว์คนนี้ ดูจะสร้างความอึดอัดให้แก่ผู้คนฝ่ายพันธมิตรของลอมบาร์เดียอยู่ไม่น้อย

และในวินาทีนั้นเธอก็พลันสังเกตเห็น

เจ้าตระกูลเซอเชาว์กับเฟเรสแอบลอบแลกเปลี่ยนสายตากันเงียบๆ

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาที คล้ายกับแค่บังเอิญสบตากันในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างก็หันศีรษะพอดีก็เถอะ

รู้สึกอยากหัวเราะชะมัด

“ชานตั้น เซอเชาว์ หากไม่ใช่เจ้านั่นละก็…”

เจ้าตระกูลเบิร์นพึมพำ

“อำนาจครึ่งหนึ่งของอังเกนัสได้มาจากชานตั้น เซอเชาว์ เจ้าตระกูลคนนั้นใช่มั้ยคะ”

พอเธอพูดแบบนั้นออกไป เจ้าตระกูลเบิร์นกับคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

การประชุมยังไม่เริ่มก็จริงอยู่หรอก

ไม่สิ แต่ยังไงอีกฝ่ายก็ได้ชื่อว่าเจ้าตระกูลเซอเชาว์นะ

คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่รอบๆ เป็นคนตอบคำถามของเธอแทน

“ไม่สิ ก็นะ มีอะไรไม่ได้ด้วยหรือครับ”

“ปกติก่อนเริ่มประชุมครั้งสำคัญอย่างวันนี้ ก็มักจะตะโกนเสียงดังใส่กัน คอยข่มขวัญอีกฝ่ายเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วละครับ”

“ใช่แล้วครับ แบบนั้นถึงจะได้บรรยากาศหน่อย”

…นี่ยุให้ตีกันหรือไง

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอโบกมือหย็อยๆ ปฏิเสธทันที ด้วยไม่อยากเห็นคนสูงอายุเหล่านี้ต้องมานั่งตะโกนด่ากันเสียงดังปาวๆ จนคอปูดโปนต่อหน้าเธอ

แล้วนี่ทำไมแต่ละคนถึงทำท่าเสียดายกันนักล่ะเนี่ย

“เลยเวลาเริ่มประชุมแล้ว ดูเหมือนทุกท่านจะมาเข้าร่วมกันครบแล้วด้วย เช่นนั้นจะปิดประตูห้องประชุมแล้วนะครับ”

ประธานคิลเลียนลุกขึ้นจากที่นั่งพลางเอ่ยพูดขึ้น

“อะแฮ่ม”

และกระแอมไอสองครั้ง ก่อนจะประกาศแจ้งให้ทราบกันถ้วนหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอาละ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเริ่มประชุมได้”

ปึง ปึง ปึง

ค้อนคันเล็กทุบสามครั้ง ส่งเสียงดังก้องไปทั่วห้อง