เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 51

ภาพของเฟเรสที่ได้กินอาหารที่สมกับเป็นอาหารอย่างคนอื่นเขาหลังจากที่ไม่ได้กินมาเสียนาน มันดูน่าสงสารมากเกินไป

ฟีเรนเทียส่งแซนด์วิชส่วนของเธอไปตรงหน้าเด็กหนุ่มพลางเอ่ยพูด

“ต่อไปก็กินของที่อยากกินให้ตามใจอยากเลยนะ ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว”

กึก

การเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่มที่หยิบของกินใส่ปากอย่างไร้สติหยุดชะงัก และไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พยักหน้าแล้วลงมือต่อ

ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เริ่มลงมือกินอาหารต่อเงียบๆ ดูสดใสกว่าแต่ก่อน ถึงแม้จะแค่น้อยนิดก็ตาม

คงจะดื่มด่ำกับรสชาติอาหารที่ไม่เคยได้กิน

เธอเองก็เริ่มกินอาหารต่ออย่างเชื่องช้าอยู่ข้างกายเฟเรส

กว่ามื้ออาหารกลางวันจะจบลงก็เป็นตอนที่เด็กหนุ่มกินอาหารสำหรับสามที่หมดคนเดียว

ท่าทางของเฟเรสที่ตบท้องตัวเองที่แน่นตึงด้วยความรู้สึกอัศจรรย์ใจ ทำให้แคทเธอรีนและคาอิลรัสต่างก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นจานอาหารว่างเปล่าก็ถูกเก็บไป บนโต๊ะอาหารมีของหวานง่ายๆ ถูกจัดเตรียมให้แทน

จู่ๆ เฟเรสก็เอ่ยถามแคทเธอรีน เมื่อเห็นน้ำชากับของหวานหรูหราที่ตนไม่เคยได้เห็นมาก่อนถูกเสิร์ฟต่อจากมื้ออาหาร

“ปกติแล้วเจ้าชายใช้ชีวิตกันแบบนี้เหรอครับ”

ไม่ว่าจะเป็นแคทเธอรีนหรือคาอิลรัสที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด ไม่ว่าใครก็ไม่อาจตอบมันออกไปได้ง่ายๆ

“เดิมทีเขาใช้ชีวิตกันอย่างสะดวกสบายแบบนี้เหรอครับ”

แต่เฟเรสเองก็ไม่ได้เร่งเร้าเอาคำตอบจากทั้งสองคน

เขาไม่ได้ยื่นมือออกไปแตะถ้วยชาด้วยซ้ำ ได้แต่เหม่อมองอะไรบางอย่างที่สะท้อนบนน้ำชาใสในแก้วเท่านั้น

ครั้งนี้เธอเองก็ไม่อาจหาคำพูดดีๆ ที่จะพูดตอบออกไปได้เหมือนกัน

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น

ในตอนนี้น้ำชาเริ่มเย็นตัวลง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอดังขึ้น

“ฟีเรนเทีย!”

“ท่านปู่!”

เธอกระโดดลงจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ วิ่งเข้าไปหาท่านปู่

ท่านปู่ลูบศีรษะของเธอที่วิ่งเข้ามาหาพลางเอ่ยพูด

“ได้เวลากลับบ้านกันแล้วละนะฟีเรนเทีย ป่านนี้พ่อของเจ้าคงจะเป็นห่วงน่าดู”

หากเป็นท่านพ่อละก็ บางทีอาจจะไม่ยอมไปทำงาน เอาแต่นั่งรอเธออยู่ที่บ้านจริงๆ ก็ได้

พระราชวังเป็นสถานที่ที่ท่านพ่อต่อต้านและกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก การส่งเธอมากับท่านปู่ในสถานที่แบบนี้ ท่านย่อมไม่รู้สึกวางใจได้ง่ายๆ แน่

เธอไม่ทันได้คิดถึงความรู้สึกของท่านพ่อเลย

ในตอนนั้นท่านปู่ก็เดินเข้าไปหาเฟเรส

“อีกไม่นานจะมีอาจารย์มาสอนเจ้า ขยันเรียนรู้เข้าล่ะ”

“…ครับ”

“จะหย่อนยานไม่ศึกษาวิชาการหรือวิชาดาบด้านใดด้านหนึ่งไม่ได้”

“ครับ”

ดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเฟเรสกับท่านปู่จะแห้งเหี่ยวกว่าที่คิด

เพราะเฟเรสไม่แม้แต่จะมองหน้าท่านปู่ตรงๆ ส่วนท่านปู่เองก็ปฏิบัติกับเฟเรสด้วยความเย็นชา แตกต่างจากตอนที่ปฏิบัติกับเธอสุดๆ

เธอกระตุกชายเสื้อของท่านปู่ก่อนที่จะช่วยพูดสนับสนุนเฟเรส

“ท่านปู่! เฟเรสฉลาดมากเลยนะคะ! เขาอ่านหนังสือสมุนไพรเองคนเดียว แถมยังใช้ดาบได้เก่งมากเลยละค่ะ!”

“อย่างนั้นหรือ”

“ค่ะ! เพราะฉะนั้นเฟเรสจะต้องทำได้ดีแน่ค่ะ! บางทีอาจารย์คนใหม่อาจจะตกใจเลยก็ได้นะคะ เรียนก็เก่ง ฟันดาบก็เก่งด้วยนี่คะ!”