เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 219.1

ตอนที่ 219

เบเลซักดีดดิ้นไปมาด้วยความสิ้นหวัง แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องสลัดคนที่กดทับอยู่บนหลังให้หล่นลงมาให้จนได้

“ชิส์! น่ารำคาญชะมัด!”

โอลก้า บาราพอร์ท สบถด่าทอ ในขณะที่พยายามรักษาสมดุลร่างกายไม่ให้พลิกตกลงไป แรงที่หนักกว่าเก่าจึงบีบลงบนคอของเบเลซัก

เบเลซักเอื้อมมือไปข้างหลัง เขาพยายามดึงตัวโอลก้า บาราพอร์ท ลงมา แต่อย่างไรก็ไม่อาจเอาชนะกำลังของอัศวินได้อยู่ดี

ยิ่งตอนนี้ที่ลำคอถูกบีบรัดจากด้านหลังแล้ว ยิ่งไม่มีทางมีแรงสู้คนเป็นถึงอัศวินได้เลย

“อึก!”

เสียงลมหายใจขาดห้วงดังออกจากปากของเบเลซักที่อ้าออกกว้าง เลือดพุ่งขึ้นสมองจนรู้สึกราวกับหัวสมองแทบจะระเบิด

เขาไม่อยากตายแบบนี้!

เบเลซักพยายามที่จะดึงเชือกที่รัดรอบคอของเขาไว้ออก

เลือดสีแดงสดไหลซิบ รอยแผลเกิดขึ้นหลายจุด แต่เชือกที่รัดลงมาอย่างแรงกลับไม่คลายตัวเลยแม้แต่น้อย

เส้นเลือดฝอยสีแดงเริ่มแผ่กระจายไปทั่วตาขาวของเบเลซัก

เขายังไม่อยากตาย! ช่วยด้วย!

เบเลซักอยากจะร้องตะโกนออกไป

“แค็ก!ค็อก!”

แต่ความตายที่คืบคลานเข้ามาทำให้แค่กรีดเสียงร้องออกไปยังทำได้ยากเลย

“เจ้าตัดสินใจเองนะ อย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”

ในหัวสมองของเบเลซักที่สติเริ่มค่อยๆ เลือนหายไป พลันปรากฏคำที่ฟีเรนเทียเคยกล่าวไว้ขึ้นมา

“รีบๆ ตายสิวะ”

ได้ยินเสียงโอลก้า บาราพอร์ท พึมพำด้วยความกระวนกระวาย

บางทีเจ้านี่เองก็อาจจะเริ่มหมดแรงแล้วก็ได้

เบเลซักพยายามขยับกายดิ้นให้หลุดอย่างแรงอีกครั้ง

แต่มันก็สายไปแล้ว

การเคลื่อนไหวของเบเลซักเริ่มค่อยๆ เบาบางลงไปต่างจากความตั้งใจของเขา

แขนขาที่อยากจะกวัดแกว่งสุดแรงกลับทำได้เพียงแค่กระตุกเบาๆ เท่านั้น

มองไม่เห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว

กระทั่งเชือกที่บีบรัดอยู่ที่คอ ก็ไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น

เขากำลังจะตาย

เมื่อตระหนักได้ถึงเรื่องโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น เบเลซักก็ฉี่รดตัวเอง

ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ ช่วยเขาด้วย

ในขณะเดียวกันก็ได้แต่กรีดร้องไม่มีเสียง

ในตอนนั้นเอง

โครม!

ก็พลันได้ยินเสียงดังสนั่นผ่านโสตประสาทหูที่เป็นเพียงประสาทรับรู้เดียวที่ยังใช้การได้

และ

“แค็ก! โขลก โขลก! ค็อก!”

แรงที่เคยบีบรัดอยู่ที่คอพลันหายไปในพริบตา

เบเลซักพลิกกายไปด้านข้าง สูดอากาศเข้าปอดอย่างร้อนรนตามสัญชาตญาณ

“โขลก! แค็กๆ!”

ท่ามกลางความเจ็บปวดที่ทำให้หยาดน้ำตาไหลริน เบเลซักตัวสั่นเทาด้วยความรู้สึกโล่งใจว่าในที่สุดเขาก็ ‘รอดแล้ว’

“ฮืออออ…”

นัยน์ตาทั้งสองข้างหลับแน่นไม่กล้าลืมขึ้น ปากได้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางเหมือนสัตว์ ลมหายใจทุกห้วงที่สูดเข้าปอดช่างล้ำค่าเหลือเกิน