เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 234.2

ในตอนนั้นเอง

“ข้าบอกให้พักผ่อนแท้ๆ”

อดีตอันแสนมืดมนที่กำลังบีบรัดเฟเรสจนหายใจไม่ออกพลันจางหายไปในพริบตา เพราะเสียงสดใสที่ดังมาจากด้านหลัง

“องค์รัชทายาทในอนาคตของพวกเรา ตอนนี้ไม่เชื่อฟังคำพูดของข้าแล้วใช่มั้ย”

ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ได้

“…เทีย”

“มาทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย เฟเรส”

ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่เดินเข้ามาใกล้อย่างไร้ซึ่งความลังเล ทำให้หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง

“เดี๋ยวก่อน ข้ากำลังเรียบเรียงความคิด”

เฟเรสค่อยๆ หมุนกายหันกลับหลังอย่างช้าๆ

“ก็ได้ ข้าคิดว่าถ้าเป็นเจ้าก็คงมาที่นี่”

นัยน์ตาสีเขียวของเทียส่องประกายยามมองมาที่เขา ก่อนจะหันไปมองรอบๆ วังเก่าพลางเอ่ยพูดขึ้น

“ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะเนี่ย สถานที่แห่งความทรงจำ”

“…ความทรงจำ”

“ไม่ใช่เหรอ พวกเราพบกันครั้งแรกในป่านั่น พบกันครั้งที่สองก็แบ่งคุกกี้ช็อกโกแลตกินกันในห้องนอนด้านบนนั่นไง”

“อา”

ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเฟเรสเผยอออกเล็กน้อย

“มีแค่ข้าที่คิดแบบนั้นเหรอเนี่ย น่าเศร้าจัง”

เทียยิ้ม

“เปล่านะ ข้าก็ด้วย”

เฟเรสรีบแก้ตัว

“ล้อเล่นน่ะ เฟเรส ข้าแค่ล้อเล่นเพราะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าที่แวะเวียนกลับมาที่นี่อีกครั้ง”

เทียกล่าวเช่นนั้น แล้วเอื้อมมือออกไปแตะลงบนแผ่นอกของเฟเรส

“รู้สึกแปลกๆ ใช่มั้ยล่ะ”

“…อื้อ”

“แต่เจ้าก็ควรที่จะภูมิใจ เพราะเจ้าทำมันได้สำเร็จ”

นัยน์ตาเขียวกระจ่างใสของเทียจับจ้องมาที่เขาราวกับมองทุกสิ่งได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“ได้หรือ”

“แน่สิ เจ้ามีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ไม่ใช่เหรอ”

เทียกล่าวเสียงเรียบ

“เหนื่อยหน่อยนะ เจ้าน่ะ น่าทึ่งมาก เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปเพื่อตัวเองได้แล้ว เฟเรส ไม่ใช่เพื่อใครคนอื่น แต่เป็นเพื่อตัวเจ้า…!”

หมับ

เฟเรสดึงเทียเข้ามากอด

ความรู้สึกอยากจะกอดรัดเอาไว้ให้แน่นๆ กับความหวาดกลัวว่าหากออกแรงมากเกินไปจะทำให้บาดเจ็บเอาได้กำลังต่อสู้กันอย่างไม่มีใครคิดยอมแพ้ มือคู่นั้นสั่นเทาไม่หยุด

เทียที่หยุดชะงักไปด้วยความตกใจเล็กน้อยจึงเอื้อมมือออกไปช่วยลูบหลังเฟเรสเป็นการปลอบโยน

“เทีย”

“อื้อ”

“ขอบใจนะ”

เฟเรสดึงหญิงสาวเข้ามากอดเอาไว้แน่นอีกครั้ง ในขณะที่ครุ่นคิดไปด้วย

เช่นนั้นตอนนี้ข้าก็จะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อเจ้า เจ้ากับข้า ใช้ชีวิตต่อไปเพื่อพวกเรา

และปรับเปลี่ยนแผนการที่ตั้งใจจะทำลายวังเล็กนี่ทิ้งให้ราบคาบเสียใหม่

“ต้องสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้งสินะ วังนี่”

“ทำไมจู่ๆ ”

“นิดหน่อย มีเรื่องด่วนเหรอ”

เครนีย์ส่ายหน้าให้กับคำถามของเธอ

“เปล่าครับ แค่แวะมาทักทายเพราะอยากพบหน้าท่านพี่เท่านั้นเอง”

“โอ้ว เด็กดี”

เธอลูบหัวเครนีย์เหมือนอย่างที่ชอบทำสมัยเขายังเด็ก

“งั้นเย็นนี้พวกเรามากินมื้อเย็นด้วยกันดีมั้ยล่ะ นานแล้วเนอะ”

“ครับ! ข้าอยากเล่าเรื่องที่อะคาเดมีให้ฟัง แล้วก็มีของขวัญมาฝากท่านพี่ด้วยนะครับ!”

“เหรอ งั้นเย็นนี้ อ๊ะ!”

ระหว่างที่กำลังก้าวลงบันไดไปพลางสนทนากับเครนีย์ไปด้วย ก็ดันก้าวพลาดจนเท้าพลิกเสียได้

“อ๊ะ เป็นอะไรมั้ยครับ”

เกือบเท้าแพลงแล้วมั้ยล่ะ โชคดีที่เครนีย์ซึ่งอยู่ข้างๆ ช่วยจับเอาไว้ได้ทันพอดี เลยไม่ได้เกิดเรื่องให้ต้องเจ็บตัว

“ไม่ได้การแล้ว ข้าไปส่งถึงรถม้าดีกว่าครับ ท่านพี่”

นึกว่าจะมีแต่ส่วนสูงที่สูงขึ้นเท่านั้นเสียอีก แต่แรงที่ช่วยจับแขนเธอไว้ก็ไม่น้อยเลยนะเนี่ย

“โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”

เธอเอ่ยขึ้น ขณะเดียวกันก็เอื้อมมือออกไปตั้งใจจะลูบหัวเครนีย์อีกครั้งด้วยความเคยชิน

“…เครนีย์”

จนกระทั่งเห็นใบหน้าที่ยังยิ้มแย้มอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้ของเครนีย์กลับซีดเผือดขึ้นมา

และก็ได้รู้สาเหตุนั่นในทันที

ตึก ตึก

“เจ้าเป็นใคร”

เฟเรสกำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยนัยน์ตาเย็นเยียบ

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เครนีย์ที่กำลังจับมือของเธอเอาไว้