เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 237.1

ตอนที่ 237

“โคล่ก!”

เบเจอร์สำลักน้ำที่กำลังดื่มลงคอจนหน้าแดงก่ำ

รูลลักเฝ้ารออยู่นิ่งๆ ให้เบเจอร์เลิกไอเสียก่อนโดยไม่ได้พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

“ออกไปจากคฤหาสน์เนี่ยนะครับ!”

เบเจอร์ตะโกนเสียงดังใส่รูลลัก

“ถะ…ถ้าออกไปจากคฤหาสน์แล้ว จะให้ข้าไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ!”

“ไม่รู้สิ เรื่องนั้นเจ้าต้องจัดการเอาเอง”

ถึงแม้เบเจอร์จะกระวนกระวายใจแค่ไหน แต่รูลลักก็ไม่คิดแยแส

เพียงแค่กล่าวด้วยเสียงแห้งผากตั้งแต่ต้นจนจบเท่านั้น

ท่าทางเป็นทางการราวกับคนแปลกหน้า

เบเจอร์ไม่คุ้นเคยกับท่าทีเช่นนี้ของบิดาเลยสักนิด

จู่ๆ เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นมักจะมองตนด้วยความไม่พอใจอยู่เสมอ

แต่ถึงแม้นัยน์ตาคู่นั้นจะเข้มงวดกวดขันกันแค่ไหน ก็ยังมีความรัก ความสงสารหลงเหลือให้เห็นอยู่ทุกครา

แต่ในตอนนี้รูลลักกลับปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าซึ่งกันและกันอย่างสมบูรณ์

“ข้าบอกลอเรนซ์เอาไว้แล้ว เจ้านั่นจะไปอยู่ที่ตระกูลคิเนฟอร์คของบ้านภริยา”

“แต่ท่านพ่อ…”

เบเจอร์ผุดลุกผุดนั่งขยับก้นลุกจากเก้าอี้ไปหาบิดาตั้งใจจะหาวิธีขอร้องอ้อนวอน

“ข้าไม่เหลือกระทั่งตระกูลฝ่ายภริยาแล้วนะครับ! อังเกนัสก็กลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว…”

เบเจอร์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่มักจะทำให้บิดาใจอ่อนอยู่เสมอ

เป็นไปไม่ได้หรอก ท่านพ่อจะผลักไสบุตรชายคนโตอย่างเขาไปได้อย่างไร

“เซรัลกับเบเลซักเป็นยังไงกันบ้าง”

รูลลักถามขึ้น

“ครับ อา สองคนนั่น…”

เบเจอร์ไม่อาจตอบออกไปได้ง่ายๆ

มันก็แน่อยู่แล้ว

เขาได้ยินข่าวอยู่หรอกว่าเบเลซักถูกปล่อยตัวแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบหน้าค่าตากันอีกเลย เซรัลเองก็เช่นกัน

วันหนึ่งเขาดื่มเหล้าจนเมามาย พอกลับมาถึงบ้าน ข้าวของมีค่าต่างๆ ของภริยาก็หายไปจากเรือนเล็กไม่เหลือทิ้งไว้เลยสักชิ้น

“…เจ้าคนน่าสมเพช”

รูลลักเดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจ

“ภริยากับบุตรชายของตัวเองเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้…นึกว่าเจ้าจะรู้จักดูแลครอบครัวตัวเองเสียบ้าง”

“หรือท่านพ่อทราบครับว่าภริยาของข้ากับเบเลซักอยู่ที่ใด”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์รู้”

รูลลักกล่าวเช่นนั้น แล้วเดาะลิ้นเสียงดังอีกครั้ง

“ข้าจะไม่พูดอะไรยืดเยื้อ เบเจอร์ อีกไม่นานข้าจะมอบตำแหน่งเจ้าตระกูลให้กับเทีย ดังนั้นเจ้าจงออกไปก่อนจะถึงเวลานั้น นี่คือเรื่องสุดท้ายที่เจ้าจะสามารถทำได้เพื่ออนาคตของลอมบาร์เดีย”

“เทีย เทีย! ท่านพ่อสนใจแต่นังเด็กไร้หัวนอนปลายเท้านั่นหรือไงครับ!”

เบเจอร์ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห

“ให้นังนั่นเป็นผู้นำตระกูลนี้ มอบทุกสิ่งให้กับมัน! เหอะ! ทั่วอาณาจักรคงได้หัวเราะเยาะกันเป็นแน่! มอบตระกูลให้แก่หลานสาวที่ถือกำเนิดจากคนเร่ร่อนไร้ที่มาที่ไปนั่นเนี่ยนะ! ท่านพ่อคงจะเลอะเลือนไปแล้วแน่ๆ!”

เบเจอร์ตะโกนเสียงแข็งจนน้ำลายสาดกระเซ็น

“ที่บอกว่าร้านค้าเพลเลสเป็นของตัวเองนั่นก็คงโกหกทั้งเพแหละครับ! เจ้าเล่ห์มาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว ก็คงคิดหาวิธีเล่นแง่สร้างเรื่องขึ้นมานั่นแหละ!”

ทว่าร่างกายที่มึนเมาไปด้วยฤทธิ์เหล้าย่อมไม่อาจทนต่อไปได้นาน

“แฮก แฮก…”

เบเจอร์ใช้ชายเสื้อเช็ดหนวดเครารอบริมฝีปากที่รกครึ้ม ก่อนจะชี้นิ้วไปยังรูลลัก

“ตอนนี้ท่านพ่อกำลังทำลายตระกูลนี้ด้วยมือของท่านพ่อเอง! ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ตระกูลนี้! ท่านพ่อกำลังทำลายลอมบาร์เดียนะครับ!”

“คิดแบบนั้นจริงหรือ”

รูลลักถามเสียงเรียบ

“หากเจ้าได้นั่งตำแหน่งนั้น คิดว่าจะมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปล่ะ เบเจอร์”

“ก็…!”

เบเจอร์ตั้งใจจะตอบออกไปว่ามันก็แน่นอนอยู่แล้ว