เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 242.1

ตอนที่ 242

เฟเรสตามหลังเธอมาเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

เธอเองก็พยายามเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีที่จะสลัดเฟเรสให้หลุดได้

สุดท้ายรถม้าก็ออกเดินทางโดยมีเฟเรสติดสอยห้อยตามมาด้วย

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเด็กหนุ่มนั่งอยู่ข้างกาย แต่เธอก็ไม่แม้แต่จะเหลียวหน้าหันไปมองทางด้านนั้น

หลังจากที่นั่งห่างออกมาจนแทบจะรวมร่างกับหน้าต่าง ก็ไม่หันไปมองเฟเรสเลยสักครั้ง

เธอไม่อยากให้เขาเห็นหน้าเธอตอนนี้

ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่พูดอะไรหรอก แต่คนที่เป็นฝ่ายเปิดปากชวนคุยก่อน หลังจากกระแอมไอเบาๆ สุดท้ายก็เป็นตัวเธอเองนี่แหละ

ก็สายตากระวนกระวายใจของเฟเรสมันเว้าวอนมากเสียจนบีบคั้นให้เธอต้องทำนี่นะ

“…ตามมาทำไม”

โล่งอกที่เสียงของเธอยังนิ่งเป็นปกติดี

“น่าจะยุ่งเพราะมีนัดอยู่ก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ”

รู้สึกน้อยใจขึ้นมาอีกแล้ว

พอนึกถึงภาพเด็กหนุ่มที่รีบร้อนพุ่งออกไปราวกับลูกธนูทันทีที่การประชุมจบลง แต่กลับมาอยู่ด้วยกันกับราโมนาเสียได้ มันทำให้จู่ๆ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะโกรธเขาเสียหน่อย

“ลงไปก่อนที่รถม้าจะพ้นเขตพระราชวัง…ฮึก”

อา พังหมดแล้ว

อุตส่าห์อดทนได้ดีแล้วแท้ๆ

พยายามห้ามน้ำมูกน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่สุดท้ายความรู้สึกโดยธรรมชาติของร่างกายก็เป็นฝ่ายชนะ

“…เทีย”

เสียงของเฟเรสที่ขยับเข้ามาใกล้สั่นเทา

และรู้สึกได้ถึงมือของเขาที่เอื้อมมาหาเธออย่างระมัดระวัง

“ทำไม มีอะไร”

เธอพลิกตัวหลบ ตอบเสียงเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร

แต่กลับหลอกเด็กหนุ่มไม่ได้

มือสั่นเทาไม่ต่างจากเสียงของเจ้าตัวคู่นั้น เอื้อมมาจับหน้าเธอให้หันไปหาตัวเอง

สุดท้ายเฟเรสก็เห็นหน้าเธอเข้าจนได้

มองเห็นนัยน์ตาสีแดงของเด็กหนุ่มผ่านสายตาพร่าเลือน

นัยน์ตาสั่นไหวราวกับเกิดแผ่นดินไหว

เฟเรสเอาแต่มองหน้าเธอด้วยใบหน้าตื่นตกใจ

เด็กหนุ่มหยุดนิ่งไปไม่ขยับ เขาเอ่ยถามเสียงแหบพร่า

“…ร้องไห้?”

“เปล่า ไม่ได้ร้อง”

เธอพูดพลางใช้แขนเสื้อถูหน้าไปด้วย แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย

“ฮึก”

น้ำตาไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย

เมินความรู้สึกของเธอที่ไม่อยากจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเฟเรส หยาดน้ำตาเอาแต่ไหลรินลงมาไม่หยุด

เพราะอับอายหรือไงกัน

“เทีย อย่าร้องไห้ หากเจ้าร้อง…”

ถึงจะเป็นเฟเรสที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาให้เห็นก็เถอะ แต่เขาก็สนิทสนมกับราโมนามาตั้งกี่ปีแล้วตั้งแต่รู้จักกันที่อะคาเดมี

พวกเขาอาจจะสนิทสนมกันมากกว่าที่เธอคิดก็ได้

“ข้าก็รู้นะ แต่มันแปลกมากจริงๆ หัวใจของข้า มันแปลกๆ”

พูดตามตรงก็คือ เธอหวาดกลัวมาก

“ขอโทษนะ เฟเรส แต่ข้าไม่มั่นใจแล้วละ”

“มั่นใจ?”

“ไม่มั่นใจว่าจะทนมองเจ้าอยู่กับคนอื่นได้”

หยาดน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาบนนัยน์ตาของเธอที่พูดออกมาแบบนั้นอีกครั้ง

ไม่มีเวลาให้ทันได้หักห้ามใจเลย

“อา”

พอเธอเริ่มร้องไห้อีกรอบ เฟเรสก็ทำตัวไม่ถูก

มือสั่นเทาช่วยซับหยาดน้ำตาให้ แต่ตัวเขาเองกลับดูเจ็บปวดยิ่งกว่า

เธอดึงรั้งชายเสื้อของเฟเรสเอาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“ข้าไม่อยากให้เจ้ามีคนที่สำคัญกว่าข้าเลย”

ปลายนิ้วของเฟเรสที่ช่วยเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอหยุดชะงัก และเปลี่ยนมาโอบกอดเธอเอาไว้แน่น

“ข้าสาบาน”

มือใหญ่ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่นจนพวกเราไม่อาจขยับเข้าใกล้กันได้แนบชิดไปมากกว่านี้อีก

“จะไม่มีใครสำคัญมากไปกว่าเจ้าทั้งสิ้น ทั้งตอนนี้ ทั้งในอนาคต ตลอดกาล”

และนัยน์ตาสีแดงคู่นั้นก็มองจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ

“แค่เจ้าร้องไห้ออกมาเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว…”