เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 244.2

“ที่นี่มันจัตุรัสลอมบาร์เดียไม่ใช่หรือคะ”

สถานที่ที่เธอกับท่านพ่อพากันเดินมาตั้งแต่คฤหาสน์คือ จัตุรัสลอมบาร์เดียนั่นเอง ระบุตำแหน่งให้แน่ชัดก็คือ บริเวณหน้าลานน้ำพุกว้าง

บ่อน้ำพุแห้งเหือดเพราะอยู่ในช่วงฤดูหนาว แต่อย่างไรก็ยังเป็นสัญลักษณ์ประจำจัตุรัสแห่งนี้ บริเวณรอบๆ จึงแออัดไปด้วยผู้คนเดินผ่านไปผ่านมามากมาย

“นั่งตรงนี้กันสักครู่ก่อนดีมั้ย”

ท่านพ่อนั่งลงขอบลานน้ำพุ มือตบที่ว่างข้างๆ

เธอเดินตามไปนั่งลงบนตำแหน่งที่ท่านพ่อบอก

“เห็นต้นไม้ทางด้านโน้นหรือเปล่า เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ดอกไม้จะบานสะพรั่ง และพอสายลมพัดผ่าน กลีบดอกไม้ก็จะถูกพัดปลิวตกมาจนถึงตรงนี้เลยละ”

ใบหน้าของท่านพ่อแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

“และพ่อก็ได้พบกับชาห์นเป็นครั้งแรกที่นี่”

“ท่านแม่หรือคะ”

เธอถามกลับไปด้วยความตกใจเล็กน้อย

“ใช่แล้วละ พ่อกำลังนั่งวาดรูปต้นไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งนั่นอยู่ตรงนี้ แล้วก็ได้พบกับชาห์นเข้า”

นัยน์ตาของท่านพ่อหยีลงเป็นรูปโค้ง รอยยิ้มนั่นราวกับกำลังย้อนเวลากลับไปเมื่อสมัยนั้น ก่อนจะเอ่ยพลางชี้ไปยังถนนสายหนึ่งข้างต้นไม้ต้นนั้น

“ถนนสายนั้นหรือเปล่านะ ใช่แล้ว นางมองพ่อจากถนนสายนั้น แล้วก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหา หลังจากนั้นก็หยุดยืนตรงหน้าพ่อ ถามพ่อว่า ‘ชอบวาดรูปหรือคะ’ ”

“จำได้หมดเลยเหรอคะเนี่ย”

“แน่นอนสิ คำพูดที่แม่ของเจ้าพูดกับพ่อเป็นประโยคแรกเชียวนะ และความจริงแล้ว…”

ท่านพ่อหัวเราะด้วยความเขินอาย ปลายนิ้วเกาแก้มแกรกๆ

“พ่อตกหลุมรักนางตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบหน้าเลยละ”

“โอ้ รักแรกพบ!”

เรื่องราวความรักที่เธอไม่เคยได้รับรู้เลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นในชีวิตก่อนหรือชีวิตใหม่นี่

“พ่อคิดไว้ว่าสักวันจะต้องเล่าเรื่องพวกนี้ให้เจ้าฟังให้ได้ คิดว่ายังไงล่ะ เทีย”

“ดีเลยค่ะ! ข้าเองก็อยากทราบเหมือนกัน”

ก็ท่านพ่อไม่ค่อยเล่าเรื่องเกี่ยวกับท่านแม่ให้ฟังเท่าไหร่เลยนี่นา

ได้ยินเพียงแต่ว่าท่านแม่เสียชีวิตหลังจากคลอดเธอได้ไม่นานเท่านั้นเอง

แต่เรื่องแบบนี้จะให้ซี้ซั้วไปถามท่านพ่ออย่างไม่เกรงใจในความรู้สึกของท่านมันก็ไม่ได้ด้วย

“ถ้าอย่างนั้นไปกินมื้อเย็นกันก่อนดีกว่าเนอะ”

ท่านพ่อเอ่ยพลางเดินนำไปก่อน เธอเองก็รีบลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับท่านพ่อ

สถานที่ที่พวกเรามาถึงก็เป็นร้านอาหารเล็กๆ ค่อนข้างเก่า

มันเป็นร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเก่าแก่ มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าจะต้องเป็นร้านอร่อยที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานแน่ๆ

กลิ่นหอมของอาหารโชยมาให้ได้กลิ่นถึงด้านนอกนี่ ทำเอาท้องเธอร้องเสียงดังโครกครากโดยไม่รู้ตัวเลย

ท่านพ่อเปิดประตูไม้เดินเข้าไปด้วยความคุ้นเคย ก่อนจะเดินไปจับจองที่นั่งริมหน้าต่าง

“ขอสตูสองที่ครับ”

หลังจากพวกเราสั่งเมนูที่ต้องการกับหญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินเสิร์ฟอาหารอย่างขยันขันแข็ง เพียงไม่นานชามกลมใบใหญ่ใส่สตูที่เต็มไปด้วยเนื้อหลายชิ้นก็ถูกยกออกมาเสิร์ฟ

ตอนที่เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อได้เห็นสตูร้อนกรุ่นจนควันลอย หญิงวัยกลางคนนางนั้นก็ยกตะกร้าขนมปังสำหรับกินพร้อมสตูมาให้ แล้วเอ่ยถามท่านพ่อ

“เห ใบหน้าคุ้นๆ นะ พ่อหนุ่มคนนี้”

“ฮ่าฮ่า เคยเป็นลูกค้าประจำสมัยก่อนโน้นน่ะครับ”

พอท่านพ่อตอบพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หญิงวัยกลางคนก็ตบมือเสียงดังฉาดใหญ่ด้วยความยินดี

“ตายแล้ว ใช่! ก็ว่าหน้าคุ้นๆ! เจ้ามักจะมากับภริยาตัวน้อยอยู่ประจำเลยใช่มั้ย”

“ครับ ใช่แล้วครับ”

“ไหนดูสิ ทางด้านนี้คงเป็นลูกสาวสินะ”

หญิงวัยกลางคนมองหน้าเธอพลางเอ่ยขึ้น

ว่ากันตามตรงก็รู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆ อยู่เหมือนกัน

ร้านอาหารแห่งนี้อยู่ห่างออกมาจากคฤหาสน์ลอมบาร์เดียไม่ไกลเท่าไหร่ บางทีอาจจะจำหน้าเธอได้ก็ได้

“หน้าตาเหมือนแม่ไม่มีผิดเลยนะเนี่ย!”