เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 245.2

วันถัดมา

พ่อบ้านเข้ามาแจ้งข่าวกับเธอที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

ท่านปู่เรียกพบ

เธอก็เลยลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆ แล้วเดินออกจากบ้านตรงไปยังห้องทำงานของท่านปู่ทันที

“ดูวุ่นวายแปลกๆ นะเนี่ย”

จู่ๆ ก็รู้สึกแบบนั้นระหว่างเดินจากบ้านหลังเล็กของเธอไปจนถึงห้องทำงานของท่านปู่

ปกติแล้วคนงานในคฤหาสน์ก็เริ่มทำงานกันตั้งแต่เช้าตรู่กันอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับดูยุ่งกันมากเป็นพิเศษ

“ที่คฤหาสน์วันนี้มีงานอะไรเหรอไง ก็ไม่นี่นา ไม่มีงานอะไรสักหน่อย”

ต่อให้พยายามนึกแค่ไหน ก็หาสาเหตุที่ทำให้คนงานแต่ละคนดูยุ่งกันมากขนาดนั้นไม่เจอ

ฤดูกาลงานเลี้ยงกว่าจะเริ่มก็ฤดูใบไม้ผลิ ดังนั้นนี่ก็ไม่ใช่ช่วงจัดงานเลี้ยงอะไรด้วย แล้วก็ไม่ใช่วันเกิดของใครในครอบครัวสักหน่อย

ไว้ต้องลองถามท่านปู่ดูสักหน่อยแล้ว

คิดเช่นนั้นในขณะที่เคาะประตูห้องทำงาน

“ท่านปู่ ข้าเองค่ะ เข้าไปนะคะ”

เธอเปิดประตูเดินเข้าไปข้างในห้องไม่ต่างอะไรจากทุกวัน

“…เห”

รู้สึกขัดๆ กันชอบกล

ห้องทำงานก็ยังคงเหมือนเดิม แต่มันกลับมีอะไรบางอย่างแปลกไป

กว่าจะแน่ใจก็ตอนที่มองไปยังริมหน้าต่าง

ไม้แกะสลักรูปท่านย่าฝีมืออัลเพโอ้ที่เธอเคยมอบให้เป็นของขวัญแก่ท่านปู่เมื่อตอนเด็ก มันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

“โอ้ เทียมาแล้วหรือ มานี่สิ”

ท่านปู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับรองลุกขึ้นกวักมือเรียกเธอ

“ท่านปู่…ดูแปลกๆ นะคะ”

“อย่างนั้นหรือ”

ท่านปู่ยกยิ้มที่ไม่อาจเข้าใจความหมายได้ ในขณะเดียวกันก็ดันหลังเธอซึ่งเพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องทำงานเจ้าตระกูลให้เดินตรงไปยังบริเวณหนึ่ง

เธอเดินตามท่านปู่ไปพลางเหลียวมองรอบๆ ห้องทำงาน แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่

“ท่านปู่…”

ท่านปู่มองเธอยิ้มๆ แล้วเดินไปจับเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของเจ้าตระกูลด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะเอ่ยพูด

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เทีย มันเป็นที่ของเจ้า”

“แต่นั่นมัน…”

ตำแหน่งที่มีแค่เฉพาะเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียเท่านั้นที่สามารถนั่งได้

ท่านปู่เอ่ยย้ำอีกครั้งเสียงทุ้มให้เธอที่ยืนนิ่งงันด้วยความตกตะลึงได้มั่นใจ

“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย เจ้าคือเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย กระทั่งความคิดในหัวสมองก็พลันหยุดนิ่ง

และสิ่งที่ตระหนักได้ในวินาทีต่อมาก็คือ ความจริงที่ว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของท่านปู่

ไม่สิ ตอนนี้มันเป็นเก้าอี้ของเธอแล้ว หลังจากที่จับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้น ท่านปู่ก็เดินไปยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะหนังสือ แล้วมองหน้าเธอ

“รู้สึกยังไงบ้าง”

“…รู้สึกดีค่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สมแล้วที่เป็นหลานสาวข้า!”

ท่านปู่ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น

หรือเธอควรที่จะพูดจาให้มันถ่อมเนื้อถ่อมตัวลงหน่อยล่ะเนี่ย

แต่จะทำยังไงได้ มันรู้สึกดีมากจริงๆ นี่นา

เธอค่อยๆ ลูบโต๊ะหนังสือของเจ้าตระกูลอย่างเชื่องช้า เส้นขนพลันลุกชันทั่วแขน

นี่เธอ

เป็นเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียอย่างนั้นเหรอ

เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดปากแน่น