เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6
เล่ม 6 บทที่ 248.2
“อ๊ะ เจ้าชายลำดับที่สอง”
ในตอนนั้นเองก็บังเอิญพบกับเฟเรสเข้าพอดี
ท่าทางต่างจากตอนที่ปฏิบัติต่อโยบาเนสเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง เจ้าหน้าที่โค้งศีรษะลงต่ำ ทักทายเฟเรสด้วยความเคารพ
“มาพบฝ่าบาทหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ แต่ว่า…”
เจ้าหน้าที่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ให้เฟเรสฟัง และเอ่ยถามราวกับต้องการขออนุญาตเป็นการปิดท้าย
“ทำเช่นนั้นได้จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”
หากฉุกคิดดูเสียหน่อย มันเป็นคำถามที่ไม่ว่าใครต่างก็รับรู้ได้ว่ามันแปลกพิกล
ถามเจ้าชายที่ยังไม่แม้แต่จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาทอย่างเป็นทางการ ว่าสมควรที่จะปฏิบัติตามรับสั่งของผู้เป็นจักรพรรดิดีหรือเปล่าเนี่ยนะ
ทว่าเจ้าหน้าที่กลับไม่ได้คิดถึงมุมมองนั้นเลยสักนิด
เพราะในฐานะข้าราชบริพารแล้ว เฟเรสที่เขาเฝ้ามองมาตลอดระยะเวลาหลายสัปดาห์ เป็นบุคคลที่น่าเชื่อถือและน่าติดตามรับใช้ยิ่งกว่าจักรพรรดิโยบาเนสที่เขาคอยช่วยเหลืองานการมาหลายสิบปีเสียอีก
“ทำตามนั้นเถอะ”
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ เจ้าชาย!”
ได้รับคำอนุญาตจากเจ้าชายแล้ว แถมยังจะได้รับเงินรางวัลจากองค์จักรพรรดิอีก เจ้าหน้าที่จึงเดินห่างออกไปไกลด้วยความยินดี
“กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
เฟเรสแวะมายังห้องบรรทมขององค์จักรพรรดิทุกวัน วันละสองรอบ เพื่อมาชงชาให้ตามสัญญา
“เหตุใดจึงมาช้า”
ต่อให้มาถึงตรงเวลา โยบาเนสก็ยังหาข้อตำหนิอยู่ดี
“หากไม่เอาใจใส่ข้า ย่อมมีแต่ผลเสียต่อเจ้าแท้ๆ”
ริมฝีปากคล้ำสีม่วงกระตุกยิ้มเยาะ
“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ พอดีกระหม่อมมัวแต่ยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องอาสทาน่า”
เฟเรสส่งกระดาษรายงานแผ่นหนึ่งให้โยบาเนสด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขาของอาสทาน่า…ถูกตัดขาด”
“พ่ะย่ะค่ะ ถูกมอนสเตอร์โจมตี จึงต้องตัดขาข้างหนึ่งทิ้งทันที เพื่อที่จะได้รักษาชีวิตเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าโง่นั่น สู้ตายไปเสียยังดีกว่า”
โยบาเนสขมวดคิ้วจนหน้านิ่ว และโยนรายงานแผ่นนั้นทิ้งออกไปนอกเตียงราวกับโยนขยะที่ไม่อยากเห็นทิ้งลงในซอกหลืบ
“แค่เพราะเรื่องของอาสทาน่าถึงได้มาสายงั้นหรือ”
“เป็นเพราะฝ่าบาทอาจจะยังทรงต้องการอาสทาน่าอยู่ กระหม่อมจึงได้จัดการให้เขาได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด ถึงค่อยมาพบพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”
“หมายความว่ายังไงกัน”
ต้องการอาสทาน่าเนี่ยนะ
เฟเรสตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่ง
“ไม่ว่าอย่างไร กระหม่อมก็คงไม่อาจรับตำแหน่งรัชทายาทได้พ่ะย่ะค่ะ”
“ว่ายังไงนะ”
โยบาเนสอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
“เลือดของกระหม่อม กลับกลายเป็นอุปสรรคชิ้นโตในสิ่งที่กระหม่อมอยากทำมากที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”
“เหอะ เจ้าคงจะบ้าไปแล้วกระมัง”
โยบาเนสหัวเราะเยาะด้วยความตกตะลึง
“สายเลือดราชวงศ์ กลับกลายเป็นสิ่งที่ขวางทางเจ้าอย่างนั้นรึ”
“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”
เฟเรสตอบทันทีโดยไม่แม้แต่จะลังเลเลยสักนิด
โยบาเนสมองเฟเรสนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม
“เจ้าต้องการสิ่งใด”
หากไม่ใช่คนบ้าแล้วละก็ ในโลกนี้จะยังมีใครกล้าปฏิเสธตำแหน่งองค์รัชทายาทหรือตำแหน่งจักรพรรดิคนถัดไปได้ลงกันล่ะ
มันเป็นตำแหน่งที่ไม่ว่าใครต่างก็ต้องอยากได้มันไว้ในครอบครองกันทั้งนั้น
“…โปรดแก้กฎหมายที่บัญญัติเอาไว้ว่า หากขึ้นเป็นจักรพรรดินีแล้ว จะต้องสูญสิ้นฐานะและตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ แล้วกระหม่อมจะลองคิดดูอีกครั้ง”
มันเป็นเงื่อนไขที่โยบาเนสคาดไม่ถึง แต่ก็พอจะเดาได้รางๆ ว่าเพราะเหตุใด
“เพื่อเด็กลอมบาร์เดียคนนั้น”
โยบาเนสถามด้วยสีหน้ามืดหม่น แต่เฟเรสกลับใช้ความเงียบแทนคำตอบ
“เจ้าบ้าไปแล้วสินะ แค่เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้น กลับคิดที่จะทิ้งบัลลังก์ ตามืดบอดหลงใหลเพียงแค่หญิงสาวแบบนั้นได้ยังไง!”
แฮก แฮก โยบาเนสเริ่มหอบหายใจถี่อีกครั้ง
เด็กชั้นต่ำนี่ไม่รู้จักซาบซึ้งในบุญคุณ! กล้าดียังไงมายื่นเงื่อนไขพวกนี้
ทั้งยังเป็นเพราะนังเด็กเลือดผสมลอมบาร์เดียนั่น
“ช่างเถอะ! ข้าไม่มอบบัลลังก์ให้คนอย่างเจ้าอีกต่อไป!”
โยบาเนสปฏิเสธอย่างเลือดเย็น พระองค์มั่นใจว่าถ้ายืนกรานเสียงแข็งแบบนี้ อย่างไรสุดท้ายเฟเรสก็ต้องยอมเปลี่ยนเงื่อนไข
พระองค์คิดเช่นนั้น
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นได้โปรดร่างสารเรียกตัวเจ้าชายลำดับที่หนึ่งกลับมาเมืองหลวงเถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเป็นผู้ส่งสารฉบับนี้ไปให้เอง”
เฟเรสจัดเตรียมกระดาษกับปากกาวางลงตรงหน้าโยบาเนสด้วยสีหน้านิ่งสงบ
พอเรื่องราวกลับตาลปัตรกลายเป็นแบบนี้ โยบาเนสกลับกลายเป็นฝ่ายตื่นตระหนกแทน
“เจ้า…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...