เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 249.1

ตอนที่ 249

“เรื่องที่ต้องทำ”

“อึก เจ้า!”

เธอผละมือออกด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกได้ว่าเฟเรสกำลังจะพูดอะไรบางอย่างจากใต้ฝ่ามือของเธอ

เด็กหนุ่มแสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยถาม

“เรื่องที่ต้องทำคืออะไรกัน”

ความปรารถนาอันแรงกล้าสาดส่องออกมาจากนัยน์ตาของเฟเรสราวกับเลเซอร์พุ่ง เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนกับถ้าเธอยอมบอกออกมาละก็ เขาจะวิ่งไปจัดการงานนั่นให้เสร็จทันทีประเดี๋ยวนี้เลย

“ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าทำได้หรอกน่ะ ข้าต้องเป็นคนทำ”

เฟเรสหลุบตาลง สีหน้าหมองหม่น

แต่ก็ยังดูหล่อมากอยู่ดีนะเนี่ย

เธอลูบแก้มเฟเรสเบาๆ

“พอดีว่าคู่หมั้นข้าไม่ใช่คนธรรมดา ก็เลยมีเรื่องให้ต้องเตรียมการหลายเรื่องหน่อย”

“เทีย ถ้าเป็นเพราะพวกชนชั้นสูงละก็ เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรก็ได้ เพราะอย่างไรก็ไม่มีใครกล้าขัดราชพินัยกรรมของจักรพรรดิได้อยู่ดี”

เฟเรสกล่าวอย่างเป็นกังวล

“ข้ารู้ แต่ศักดิ์ศรีข้ามันไม่ยอมให้เอาแต่หลบซ่อนโดยใช้ของแบบนั้นเป็นโล่หรอกนะ”

“อืมมมม”

เฟเรสเม้มปากแน่นอีกครั้ง

เธอรู้ดีว่ามันเป็นนิสัยของเด็กหนุ่มที่มักจะทำเป็นประจำด้วยความเคยชินเวลาที่มัวแต่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ไม่อาจพูดออกมาได้

เธอโยนคำถามออกไป พยายามล้วงความคิดในใจของเขา

“แต่ก็แบบนะ เฟเรส ข้าตกใจจริงๆ นะ”

“อะไรหรือ”

“กว่าจะได้รับราชพินัยกรรมแบบนี้ ปกติน่าจะต้องต่อสู้กับจักรพรรดิเป็นเวลานานมากแท้ๆ ข้านึกว่าเจ้าจะอยากได้บัลลังก์มากกว่าเสียอีก”

“อา”

เฟเรสหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ

“เทีย ไม่มีสิ่งใดสำคัญกับข้าไปมากกว่าการได้อยู่ด้วยกันกับเจ้า เพราะฉะนั้นหากฝ่าบาทไม่ยอมเขียนราชพินัยกรรมให้ ข้าก็ตั้งใจว่าจะออกจากวังจริงๆ”

ใช่แล้วละ นั่นถึงจะเข้ากับนิสัยของเฟเรสที่เธอรู้จักมากกว่า

“แต่ว่า”

รอยยิ้มจางค่อยๆ แต่งแต้มขึ้นบนริมฝีปากของเฟเรส

“เทีย เจ้าคงเป็นคนเปลี่ยนแปลงข้า”

“ข้าเหรอ”

เฟเรสช่วยอธิบายให้เธอที่กำลังสับสนได้เข้าใจ

“เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้า ยาที่เจ้ามอบให้ข้าในวันนั้นมันเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง”

ปลายนิ้วของเฟเรสลูบหน้าผากมนของเธออย่างอ่อนโยน

“ข้าเคยคิดว่า หากข้าขึ้นครองบัลลังก์ได้ละก็ บางทีข้าคงสามารถช่วยเหลือผู้คนได้มากมาย เหมือนอย่างที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้ก็ได้”

เฟเรสดึงมือของเธอเข้าหาตัว ก่อนจะจุมพิตลงบนปลายนิ้ว

“เพราะยาขวดนั้นที่เจ้าทิ้งไว้ให้ข้า มันเป็นของที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ยังไงล่ะ”

เสียงพูดพึมพำที่ปลายนิ้วช่างอบอุ่นเหลือเกิน