เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 249.2

ว่าแต่มันมีอะไรแปลกๆ นะ

“เฟเรส”

หากเป็นปกติ เด็กหนุ่มจะต้องตอบ ‘อื้อ’ มองสบตาเธอไม่ยอมหลบแล้ว แต่นี่เขากลับทรุดตัวนั่งลงบนพื้นเหมือนกับคนที่จู่ๆ ก็แข้งขาอ่อนแรงเสียงั้น

“ทำไม เจ็บป่วยตรงไหนหรือเปล่า”

หรือว่าเธอมัวแต่ดีใจมากเกินไปจนไม่ทันได้สังเกตว่าเฟเรสได้รับบาดเจ็บ

เธอทรุดกายลงนั่งยองๆ ด้วยความตกใจ รีบมองสำรวจใบหน้าของเฟเรส

“อา ลูก…”

เฟเรสพึมพำเสียงแผ่ว

อา เธอรีบร้อนเกินไปนี่เอง

เธอเอ่ยถามเฟเรสอย่างระมัดระวัง

“หรือว่า ไม่ชอบ…เด็ก”

เฟเรสเงยหน้าขึ้นมองเธอนิ่งแทนคำตอบ

เสียงของเธอแฝงไว้ด้วยความกระวนกระวายใจ

“ถึงข้าจะมีลูกพี่ลูกน้องหลายคนก็เถอะ แต่ข้าไม่มีพี่น้องเลย เพราะฉะนั้นสักสามคนก็น่าจะ…เฟเรส!”

สุดท้ายเฟเรสก็ตัวเซจนแทบล้ม

“ถ้าเจ้าไม่สบายละก็ รีบกลับไปตามตัวแพทย์…”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

มือของเฟเรสจับแขนเธอไว้แน่น

“ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้มีครอบครัว”

“หน้าเจ้า…แดงแปร๊ดเลยนะ”

ตอนนี้ถึงได้สังเกตเห็นใบหน้าแดงก่ำของเฟเรสที่ก้มชิดติดคาง

“เฟเรส”

เธอวางมือลงบนมือของเฟเรสที่รั้งแขนเธอไว้ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ในเมื่อพวกเราสัญญาว่าจะแต่งงานกันแล้ว เจ้ากับข้าก็ย่อมจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน เข้าใจมั้ย”

“…ครอบครัว”

“เมื่อเวลาผ่านไป สมาชิกในครอบครัวของพวกเราก็จะมีเพิ่มขึ้นด้วย”

แล้วก็ต้องรีบพูดต่อด้วยความร้อนรน ไม่งั้นเดี๋ยวเด็กหนุ่มได้เป็นลมล้มไปอีก

“แน่นอนถ้าเจ้าต้องการละก็ หากเจ้าไม่ชอบเด็ก ข้าก็จะหาวิธีการช่วยตระกูลลอมบาร์เดียกับเรื่องบัลลังก์เอง…”

“ต้องการ”

เฟเรสตอบอย่างร้อนรน

“ลูกของเจ้ากับข้า”

รู้มั้ยว่าเขาร้อนใจขนาดไหน

ลมหายใจเข้าออกยังคงนิ่งเป็นปกติดี ไหล่ก็แค่ขยับขึ้นลงเบาๆ แต่นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นกลับสั่นเทา

ก็สมควรอยู่หรอก ในชีวิตของเฟเรสจนถึงปัจจุบัน เขาไม่เคยมีคนในครอบครัวที่แท้จริงเลยนี่นะ

“และเจ้าเองก็น่าจะรู้ดี”

เธอกระชับมือของเฟเรสแน่น

“ว่าข้าเป็นคนที่ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องครอบครัวของข้า”

ทั้งท่านพ่อ ท่านปู่ ชานาเนส สองแฝด และลาลาเน่ก็ด้วย ทุกคนในลอมบาร์เดีย

“ตอนที่พวกเราพบกันครั้งแรกในป่าแห่งนี้ ข้าบอกใช่มั้ยว่า ‘ข้าจะช่วยเจ้าเอง’ ข้าขอสัญญาอีกครั้งนะ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง เฟเรส”

รู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของเฟเรสที่สั่นเทาอยู่ใต้ฝ่ามือของเธอ

ในขณะเดียวกันนัยน์ตาของเด็กหนุ่มก็ขมวดนิ่วลงเล็กน้อย

“นั่นเป็นคำที่ข้าอยากบอกเจ้ามากกว่า”

เฟเรสกล่าวเช่นนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นประคองใบหน้าเธอ สัมผัสอ่อนโยนราวกับกำลังกอบกุมสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในโลก

“ข้าจะปกป้องเจ้า เทีย ไม่ว่าจะมีเรื่องใดเกิดขึ้นก็ตาม”

มันเป็นคำพูดที่ไม่ว่าใครก็สามารถเอ่ยกับคนรักของตัวเองได้

แต่สัญญาของเฟเรสไม่ใช่แค่คำพูดอวดอ้างให้ตัวเองดูดีเฉยๆ เท่านั้น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ดับความปรารถนาอันแรงกล้าที่พลุ่งพล่านขึ้นมาให้สงบลง ก่อนจะหมุนตัวหันไปถามโยฮัน

“ตารางงานแรกคืออะไร”

“ประชุมเจ้าตระกูลกับบรรดาเจ้าตระกูลใต้บังคับบัญชาครับ”

ก็สมควรอยู่

พวกเขาอาจจะเป็นเจ้าตระกูลที่เธอรู้จักมาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อกลายเป็นเจ้าตระกูลคนใหม่แล้ว ก็ต้องได้เห็นหน้าค่าตากันสักครั้ง แล้วค่อยเริ่มทำงานกันจริงๆ จังๆ

“เริ่มประชุมเมื่อไหร่”

“อีกครู่เหล่าเจ้าตระกูลก็น่าจะมาถึงกันแล้วครับ”

“งั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

“ยังไม่มีใครมาถึงนะครับ…”

“ประชุมครั้งแรกแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก แค่การประชุมครั้งแรกข้าก็ควรจะเป็นฝ่ายให้เกียรติรอพวกเขา”

ต่อไปถ้างานของเจ้าตระกูลเริ่มยุ่งมากขึ้น เธอคงจะต้องทำให้พวกเขารอเธอแทนอยู่บ่อยๆ

เธอเดินเข้าไปในห้องประชุมที่อยู่ติดกับห้องทำงานพร้อมกับโยฮัน ก่อนจะเดินตรงไปนั่งยังตำแหน่งสูงสุดของโต๊ะ

และผ่านไปไม่นาน เหล่าเจ้าตระกูลก็เริ่มทยอยเดินทางมาถึง

พวกเขาจับกลุ่มกันสองสามคนระหว่างตระกูลที่ค่อนข้างสนิทสนมกันดี แล้วทยอยเดินเข้ามาด้านในห้องประชุม

“อ๊ะ ท่านเจ้าตระกูล!”

“มาถึงก่อนแล้วหรือครับ!”

“ขออภัยครับ!”

พวกเขาสะดุ้งตกใจ รีบโค้งศีรษะขอโทษขอโพยกันไม่หยุด

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ข้าแค่อยากมารอเท่านั้นเอง นั่งลงเถอะ”

เธอยกมือขึ้นโบกยิ้มๆ ไม่คิดอะไร แต่เจ้าตระกูลทั้งหลายกลับดูกระอักกระอ่วนน่าดูที่เธอมาถึงก่อนพวกเขา

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องประชุมที่ปิดแน่นก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่งจะปรากฏกายขึ้น

เธอยิ้มกว้างให้คนคนนั้น ในขณะที่กล่าวทักทายด้วยความยินดี

“เชิญเข้ามาเถอะ เจ้าตระกูลเพลเลส”