เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 253.2

ในตอนนั้นเอง

“องค์รัชทายาท”

เสียงไม่ดัง ไม่สูงเกินไปก็ดังขึ้นเบาๆ ในห้องประชุมใหญ่

“ขุนนางเป็นรากฐานหนึ่งที่ช่วยพัฒนาอาณาจักร การโน้มน้าวบริหารจัดการขุนนางให้ดี เป็นหน้าที่ที่สำคัญอย่างหนึ่งขององค์รัชทายาทเพคะ”

ในระหว่างที่องค์รัชทายาทกำลังข่มขู่เหล่าขุนนางนับร้อยในห้องประชุมใหญ่ว่า หากไม่เชื่อฟังคำสั่งก็จะมอบโทษขัดราชโองการอยู่ในตอนนี้ ใครกันที่กล้าส่งเสียงท้วงติงพระองค์เช่นนี้!

สายตาของผู้คนที่หันซ้ายหันขวามองหาที่มาของเสียงหยุดอยู่ที่เจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย

“เอาแต่ข่มขู่ให้ยอมรับอย่างไร้เงื่อนไขมันเป็นเรื่องน่าลำบากใจนะเพคะ”

คราวนี้สายตานับร้อยพุ่งกลับไปยังองค์รัชทายาทอีกครั้ง

เพราะต่อให้เป็นคู่หมั้นกันก็เถอะ แต่พวกเขาสงสัยเหลือเกินว่าองค์รัชทายาทจะตำหนิเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียที่กล้าท้วงติงเรื่องอำนาจต่อหน้าแบบนั้นยังไง

ทว่าพวกเขาก็ต้องตกใจอีกครั้ง

“…ข้าคงตื่นเต้นเกินไปหน่อยน่ะครับ”

เพราะจิตสังหารที่กดดันเหล่าขุนนางผ่านนัยน์ตาเย็นชาจนถึงเมื่อครู่นี้พลันจางหายไปทันที

ง่ายดายเพียงนี้เองหรือ

“ข้าขอโทษ”

“โอ้ว ไม่พ่ะย่ะค่ะ!”

“ขอโทษอันใดกัน! มิกล้า มิกล้า องค์รัชทายาท!”

พอเฟเรสโค้งศีรษะลงเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวขอโทษ กลับกลายเป็นพวกขุนนางที่ต้องโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน ทำอะไรไม่ถูก

และนัยน์ตาของเหล่าขุนนางที่ได้แต่นิ่งเงียบก็ส่องประกายมองไปทางฟีเรนเทียกันเป็นสายตาเดียว

“คงต้องอธิบายเพิ่มเติมกันหน่อยสินะคะ”

เมื่อฟีเรนเทียเอ่ยขึ้นในขณะที่หันไปมองหน้าทุกคน เหล่าขุนนางก็กระดิกหูตั้งใจฟัง

“ไม่ได้จะแต่งงานกันทันทีตอนนี้หรอกค่ะ ตั้งใจว่าจะหมั้นหมายกันสัก 2 ปีก่อน”

“เหตุใดต้องสองปีล่ะครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

ฟีเรนเทียยิ้มกว้างตอบคำถามของใครบางคน

“ไม่ว่าจะราชวงศ์หรือลอมบาร์เดีย ข้าไม่คิดที่จะทำงานส่งๆ ให้กับฝ่ายใดทั้งนั้นค่ะ เพราะฉะนั้นจึงต้องสร้างคนที่จะมาช่วยงานข้าทั้งสองด้านก่อน”

ทุกคำพูดนั้นมั่นคงไร้ซึ่งความลังเล ทว่ากลับนุ่มนวลยิ่ง จึงทำให้คนที่รับฟังยอมโอนอ่อน ทั้งยังรู้สึกเชื่อใจไปโดยธรรมชาติ

น้ำเสียงน่าฟังเสนาะหูต่างจากเสียงขององค์รัชทายาทลิบลับ

“และกว่าลูกพี่ลูกน้องของข้าที่จะเข้ามาช่วยงานพวกนี้จะเรียนจบจากอะคาเดมี ก็อีก 2 ปีให้หลังพอดีค่ะ ช่วงนั้นข้าถึงจะจัดการทุกสิ่งในลอมบาร์เดียเรียบร้อย และพร้อมที่จะรับอำนาจจากราชวงศ์ต่อ”

“ก็จริง”

“ลอมบาร์เดียเองก็ต้องการเวลาเหมือนกันสินะ”

เหล่าขุนนางพยักหน้าลง เริ่มคล้อยตาม

“และเหล่าทายาทของข้ากับองค์รัชทายาทก็จะไม่รับช่วงอำนาจของราชวงศ์กับลอมบาร์เดียควบไปพร้อมกันค่ะ”

คำกล่าวของฟีเรนเทียช่วยให้ใบหน้าของขุนนางทั้งหลายสดใสขึ้นทันตาเห็น

คำโอ้อวดอย่างใจกว้างของฟีเรนเทีย ทำให้ขุนนางทั้งหลายต่างก็หัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี

ฟีเรนเทียเองก็ร่วมหัวเราะไปด้วยกันกับพวกเขาเช่นกัน แต่ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครง กลับมีใครบางคนพึมพำเสียงแผ่วขึ้นมาผิดจังหวะ

“ต่อให้เป็นลอมบาร์เดียก็เถอะ จะมีเงินทองมากพอหรือไงกัน”

วินาทีนั้นเอง รอยยิ้มบนใบหน้าฟีเรนเทียพลันกระตุกเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา

“ใครคะ”

หญิงสาวกวาดสายตามองไปยังที่นั่งขุนนาง ในขณะที่เอ่ยพูดเสียงเย็น

“คนที่พูดประโยคเมื่อครู่”

คนขี้ขลาดย่อมไม่กล้าเปิดเผยตัวอยู่แล้ว

นัยน์ตาเย็นชาจนไม่อาจเชื่อได้ว่าเป็นบุคคลเดียวกับคนที่กำลังหัวเราะอยู่เมื่อครู่นั่น มันน่ากลัวมากเสียจนแม้แต่ขุนนางที่ไม่ได้ทำความผิดใดก็ยังต้องหลบเลี่ยง

ในเมื่อไม่มีคนยอมรับผิด เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียจึงเอ่ยพูดไปทางทุกคนในห้อง

“อย่าได้สงสัยในกำลังทรัพย์ของลอมบาร์เดียอีก”

คำเตือนอันแสนสั้น ทว่าน่ากลัวยิ่ง

ควบคุมองค์รัชทายาทผู้แผ่รังสีอำมหิตได้ด้วยคำพูดประโยคเดียว มอบสวัสดิการต่างๆ ให้แก่พลเมือง ด้วยความเมตตา ตอนนี้ยังมีกระทั่งเสน่ห์ที่สามารถกุมใจเหล่าขุนนางนับร้อยให้ยอมเชื่อฟังได้ในคราวเดียวอีก

เหล่าขุนนางต่างก็เหลือบมองหน้าคนข้างๆ พร้อมกันโดยไม่รู้ตัว ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ครุ่นคิดไปด้วย

พวกเขาอาจจะต้องสมควรกลัวเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียมากกว่าองค์รัชทายาทหรือเปล่าเนี่ย

ถึงแม้จะไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก แต่ทุกคนกลับพยักหน้าลงเงียบๆ เห็นด้วยกับความคิดของตัวเอง