เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 254.1

ตอนที่ 254

“…เฮ้อ”

เธอทิ้งกายนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม ถอนหายใจเสียงดังออกมาด้วยความเครียดที่สั่งสมมาโดยตลอด

พิธีลงนามแต่งตั้งองค์รัชทายาทเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว เธอกับเฟเรสก็เลยเดินทางกลับมาที่วังโฟอิรัค

เฟเรสที่นั่งอยู่ตรงข้ามเองก็ถอดมงกุฎที่สวมอยู่บนหัวทิ้งไปตั้งนานแล้ว เขากำลังปลดกระดุมเสื้อที่ติดแน่นจนถึงต้นคอออก

อย่างน้อยในสถานที่แห่งนี้ที่มีแค่พวกเราสองคน เธอกับเฟเรสก็ยังสามารถหายใจหายคอได้อย่างผ่อนคลายบ้าง ทว่าใจกลับไม่ได้ผ่อนคลายตามไปด้วยเลย

“บ้าชะมัด พลาด พลาดสุดๆ”

เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้า พึมพำเสียงแผ่ว

การประกาศความสัมพันธ์ของพวกเราในพิธีลงนามแต่งตั้งองค์รัชทายาทเป็นเรื่องที่พวกเราตัดสินใจกันไว้แล้ว แต่หลังจากก่อเรื่องลงไปจริงๆ ร่างกายกลับหนักอึ้งอย่างไร้เรี่ยวแรงราวกับนุ่นที่ถูกจุ่มน้ำจนชุ่ม

“เฮ้อ”

ระหว่างที่ถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก็เห็นใบหน้าของเฟเรสผ่านง่ามนิ้วมือ

ต่างจากเธอที่เหนื่อยจนหมดเรี่ยวหมดแรง ใบหน้าของเขายามยกแก้วขึ้นแนบริมฝีปากดูนิ่งสงบมาก

“เฟเรส”

เสียงของเธอสั่นเทาเล็กน้อย

“ทำไมเจ้ายังเป็นปกติได้แบบนั้นล่ะ”

น้ำเสียงให้อารมณ์เหน็บแนมกันว่า ‘ทำไมเจ้ายังมัวแต่นิ่งเฉยอยู่ได้เนี่ย’

เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่การกระทำที่เหมาะสมนักที่จู่ๆ ก็พูดจาเหมือนหาเรื่องเขาแบบนั้น แต่ไอ้ท่าทางเป็นปกติเกินไปเนี่ยมันดูน่าหมั่นไส้มากจริงๆ

เฟเรสที่กำลังจะดื่มน้ำหยุดชะงัก แล้วหันมามองเธอ

“ปกติเหรอ”

เฟเรสเอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อย ก่อนจะถามเธอกลับ แล้วเอ่ยพูดเสียงเอื่อยๆ

“ข้ากำลังเสียใจมากเลยนะ”

“สะ…เสียใจ”

ราวกับหัวใจร่วงตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เมื่อครู่นี้ยังงัดเอาทุกอย่างขึ้นมาข่มขู่ขุนนางนับร้อย แล้วประกาศว่าจะแต่งงานกับเธออยู่เลย แต่นี่จู่ๆ มาบอกว่าเสียใจเนี่ยนะ

“จะ…เจ้า เฟเรส เจ้า…”

อารมณ์มันตีตื้นขึ้นมาจนพูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค

“พูดแบบนั้นได้ยังไง”

ที่บอกว่าเสียใจ มันหมายความว่าเพิ่งจะรู้สึกเสียใจขึ้นมาทีหลังไม่ใช่เหรอไง

เธอเคยได้ยินอยู่หรอกว่า มันมีอาการแบบจู่ๆ ก็รู้สึกกลัวการแต่งงานขึ้นมาจนไม่อยากแต่ง ในจังหวะที่กำลังจะก้าวเข้างานพิธีน่ะ แต่นี่เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาเร็วแบบนี้เลยเหรอ

หัวสมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก มันยุ่งเหยิงไปหมดเหมือนก้อนไหมพรมที่ถูกแมวเขี่ยเล่นจนเละตุ้มเป๊ะ

แกรก

เสียงเฟเรสวางแก้วลงบนโต๊ะฟังดูดังเล็กน้อย

เด็กหนุ่มก็เดินตรงมาหาเธอ กระทั่งเสียงฝีเท้ายังฟังดูดังชัดกว่าที่เคย