เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 254.2

มือข้างขวาของเฟเรสลูบไล้ผ่านแขนของเธออย่างช้าๆ เป้าหมายของเขาคือมือข้างซ้ายของเธอที่จับที่เท้าแขนเก้าอี้แน่น

ปลายนิ้วแทรกผ่านเข้ามากอบกุมฝ่ามือของเธอเอาไว้ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย

“หมาป่าเจ้าเล่ห์”

เด็กหนุ่มจุมพิตลึกซึ้งลงบนหลังมือของเธอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง

“ขอบใจ”

ตึ้กตั้ก

สุดท้ายหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นจนผิดจังหวะจนได้

อุณหภูมิร่างกายของเฟเรสที่ขยับใกล้เข้ามามันเหนี่ยวรั้งเธอไว้จนขยับตัวไม่ได้

เธอลุกพรวดเดินตรงไปยังหน้าต่าง ไม่อาจทนต่อไปได้อีก

สายลมเย็นพัดลอดผ่านเข้ามาปะทะใบหน้าผ่านหน้าต่างที่ปิดแน่น ความร้อนรุ่มในใจจึงค่อยเย็นลงได้บ้าง

“เรื่องพิธีราชาภิเษกองค์รัชทายาทที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ ปล่อยให้แคทเธอรีนเป็นคนเตรียมการเถอะ”

เธอสูดหายใจเข้าลึกอยู่หลายครั้งจนเสียงที่ดังออกมาฟังดูนิ่งพอควร แล้วจึงค่อยหมุนตัวหันหลังกลับด้วยความพึงพอใจ

“ข้าคงยุ่งอยู่กับเรื่องของลอมบาร์เดียพักใหญ่ ไม่น่าจะว่างพอสนใจงานเลี้ยง…”

เฟเรสเดินเข้ามาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“จะ…เจ้า…”

พยายามก้าวถอยหลังอย่างเงอะๆ งะๆ แต่ก็ไม่มีที่ว่างให้ถอยอีกจนสะโพกถอยไปชนเข้ากับขอบหน้าต่าง

“เทีย”

เฟเรสเรียกชื่อเธอเสียงทุ้ม แขนแกร่งโอบรัดเอวเธอไว้

รู้ได้ยังไงเนี่ยว่าเธอใจอ่อนกับเสียงแบบนั้น!

เฟเรสใช้มือแกร่งของเขาที่โอบรอบเอวรั้งตัวเธอเข้ามาอย่างช้าๆ

แพขนตาหลุบต่ำลง ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนโยน

ถึงแม้เขาจะแสร้งทำเป็นสงบเยือกเย็นก็เถอะ แต่เธอก็สามารถอ่านสีหน้าเขาออก

ความกระวนกระวายที่ไม่อาจเก็บซ่อนไว้ได้ และความปรารถนาในตัวเธอที่เปี่ยมอยู่ในนัยน์ตาสีแดงคู่นั้น

“อา จริงๆ เลย…”

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมจำนนแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบคอเฟเรส

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มสะเทือนผ่านกายที่แนบชิดสัมผัสกัน

* * *

หลายวันให้หลัง

“ท่านปู่ทำงานพวกนี้ไหวได้ยังไงกันเนี่ย”

งานของเจ้าตระกูลยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลาให้ได้ลืมหูลืมตาเลย

แน่นอนว่าท่านปู่ย่อมมีประสบการณ์และชำนาญงานมากกว่าเธอในตอนนี้หลายเท่า

สงสัยที่ท่านปู่มีสีหน้าเบิกบานขึ้นทุกวันหลังจากมอบตำแหน่งเจ้าตระกูลให้เธอ แล้วเกษียณตัวเองอย่างเต็มรูปแบบ คงเป็นเพราะที่ผ่านมามีปัญหาเรื่องจำนวนงานที่มากจนท่วมศีรษะนี่ละมั้ง

“แต่ก็โล่งอกไปทีที่ทุกคนช่วยงานกันอย่างดี”

ทันทีที่ประตูปิดลงส่งเสียงดังแกรก และเสียงฝีเท้าของโยฮันห่างออกไปเรื่อยๆ เบ็ตก็โยนภาพลักษณ์สงบเสงี่ยมทิ้ง แล้วเอ่ยขึ้น

“จำได้หรือเปล่าครับ ที่ข้าเคยบอกว่าพบตัวคนที่ลงมือสังหารแม่นมของเจ้าชายแล้ว”

เธอพยักหน้าลง

คนคนนั้นได้รับคำสั่งจากอดีตจักรพรรดินีให้ลากตัวแม่นมไป โดยทิ้งเฟเรสที่ยังเด็กเอาไว้อยู่ในวังเล็กตามลำพัง และสุดท้ายก็ถูกพบตัวเป็นศพแถวริมแม่น้ำเซเบสทางตอนใต้

“คนคนนั้นพูดอะไรแปลกๆ น่ะครับ”

“พูดอะไรแปลกๆ”

เบ็ตเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน เขาพูดเสียงแผ่วจนแทบเป็นเสียงกระซิบ

“ว่าคนที่สังหารมารดาขององค์รัชทายาท ไม่ใช่อดีตจักรพรรดินีครับ”

“ไม่ใช่อดีตจักรพรรดินีงั้นหรือ”

เธอส่ายหน้า

“นอกจากราวีนีแล้ว ก็ไม่มีใครมีแรงจูงใจมากพอจะสังหารมารดาของเฟเรสหรอกนะ ยิ่งเป็นนางกำนัลไร้ปากเสียงที่มีชาติกำเนิดเป็นสามัญชนด้วยยิ่งแล้วใหญ่”

“เรื่องนั้น…เห็นว่าก่อนที่แม่นมขององค์รัชทายาทจะเสียชีวิต นางร้องไห้แล้วกล่าวทิ้งไว้เช่นนั้นน่ะครับ”

อย่างไรแม่นมก็เป็นคนที่คอยดูแลรับใช้อยู่ข้างกายเฟเรสกับมารดา

ถ้าได้ยินจากปากนั่นโดยตรง ก็น่าเชื่อถืออยู่เหมือนกัน

เธอถามเบ็ต

“งั้นใครฆ่ากันล่ะ”