เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 256.1

ตอนที่ 256

งานเลี้ยงฉลองพิธีราชาภิเษกแต่งตั้งองค์รัชทายาทที่จัดเตรียมไว้ถูกเปลี่ยนเป็นพระราชพิธีพระบรมศพแทน

ตลอดระยะเวลา 3 วัน ทั่วทั้งอาณาจักรต่างก็ไว้อาลัยให้กับการสวรรคตของโยบาเนส และเพียงไม่นานก็เตรียมพร้อมต้อนรับองค์จักรพรรดิพระองค์ใหม่

รถม้าที่เธอนั่งได้เดินทางมาถึงพระราชวัง

“ฟีเรนเทีย”

ประตูเปิดออก เฟเรสปรากฏกายขึ้น

เด็กหนุ่มจุมพิตลึกซึ้งลงบนหลังมือของเธอ

เหล่าพลทหารประจำพระราชวัง และเหล่ามหาดเล็กที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างก็กระแอมไอด้วยความกระอักกระอ่วน รีบเบนสายตาหลบกันอย่างรวดเร็ว

“เฟเรส!”

ขนาดเธอดุก็แล้ว เฟเรสก็ยังหน้าด้านหน้าทน แถมยังทำตัวทะเล้นขนาดแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธออีก

หลังจากเกิดเรื่องโยบาเนสขึ้น เฟเรสก็แสดงความรู้สึกของตัวเองอย่างเปิดเผยมากกว่าเดิม

อย่างน้อยก็ต่อหน้าเธอน่ะนะ

เธอเอ่ยพลางดึงมือของตัวเองที่ถูกเขากุมไว้ออก

“รีบไปกันเถอะ ทุกคนรอกันแย่แล้ว

“ในอาณาจักรแลมบลูแห่งนี้น่ะ ต่อให้เจ้าสั่งให้รอก็ไม่มีใครคิดจะโวยวายอะไรหรอก เทียของข้า ค่อยๆ เดินก็ได้”

‘เทียของข้า’ งั้นหรือ

เคยท้วงไปอยู่หลายครั้งว่าไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง แต่ทุกครั้งเฟเรสก็จะตอบแค่ว่า ‘ก็เจ้าเป็นของข้านี่นา’ เถียงเธอฉอดๆ จนเธอคร้านจะสนใจแล้ว

เธอส่ายหน้าเบาๆ แล้วก้าวเท้าเดินนำไปข้างหน้า

“ต้องดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้ ให้สมกับที่ลำบากเดินทางมาถึงจนจุดนี้สิ”

เฟเรสพูดตามมาจากด้านหลัง

“นั่นสินะ ลำบากมามากเหลือเกิน”

เรื่องราวมากมายที่ผ่านมาพลันเด่นชัดขึ้นตรงหน้าราวกับภาพแฟลชแบ็ก

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเสียมารยาทแบบนั้นหรอก”

คิดว่าตอนนี้ข้างในนั้นมีคนมากมายตั้งเท่าไหร่ที่กำลังรอพวกเราอยู่ยะ

เธอจ้องดุๆ กลับไป แต่เฟเรสก็ยิ้มอีกแล้ว

“พร้อมหรือยัง”

ในที่สุดพวกเราก็มายืนอยู่ตรงหน้าโถงจัดงานพิธีราชาภิเษก

พอเธอพยักหน้าให้ เฟเรสก็ยื่นมือออกมาหา

“ถ้าอย่างนั้นเข้าไปกันเลยดีมั้ยครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

“ไปกันเถอะเพคะ องค์รัชทายาท”

วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะเรียกเฟเรสว่าองค์รัชทายาท

ประตูโถงจัดงานเลี้ยงที่เคยปิดแน่นค่อยๆ เปิดออก

“เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียก็ขึ้นไปด้วยกันสิครับ”

พอจะคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วเหมือนกันว่าต้องเป็นแบบนี้

ถึงยังไงพวกเราก็หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการแล้ว ดังนั้นจะขึ้นไปบนแท่นพิธีด้วยกันก็คงไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โต

เพียงแต่ก็แค่อยากจะถามเฟเรสให้มั่นใจเท่านั้นเอง

เหมือนอย่างที่เฟเรสบอก หนทางของพวกเรามันช่างยาวไกลเหลือเกิน

วินาทีแห่งชัยชนะหลังจากสิ้นสุดปลายทางอันแสนยากลำบาก เธอก็แค่อยากถามเขาว่าอยากจะร่วมแบ่งปันมันกับเธอหรือเปล่า

“เทีย”

ท่ามกลางผู้คนมากมายบนพื้นที่กว้าง เฟเรสยังคงมองแค่เธอ

“หันไปมองดูรอบๆ สิ ทั้งหมดนี่เป็นความสำเร็จของเจ้า”

เฟเรสกระชับมือที่กอบกุมมือเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะส่งยิ้มราวกับภาพวาดให้เธอ

“ขึ้นไปด้วยกันกับข้าได้มั้ยครับ เจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

เสียงของเขาทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมาจนได้

เธอพยักหน้าลง แล้วเอ่ยตอบ

“เพคะ องค์รัชทายาท”

พวกเรามองสบตากันและกัน และในขณะเดียวกันปลายเท้าก็ก้าวขึ้นไปยืนอยู่เหนือแท่นลานพิธี

* * *