เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 111

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้หรอก คนที่ไม่รู้มาเห็น คงจะคิดว่าฉันเพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่ ก็ถูกคนรวมตัวกันต่อต้านซะแล้ว แบบนั้นคงจะไม่ดีนักหรอก” ในเมื่อใจคนอื่นเขาบอบบางเหมือนหนังกรอบ เหลิงหยุนฉีก็เป็นฝ่ายปลุกบรรยากาศให้ครึกครื้นอย่างรักษาหน้าอีกฝ่าย

คนอย่างเธอ มักจะใจกว้างมาโดยตลอด

เหล่าผู้ถือหุ้นที่ก้มหน้ากินข้าวกันเงียบๆพลันเงยหน้าขึ้นมองรอบๆทันที

เป็นไปอย่างที่คาดคิด พนักงานที่ตักอาหารตรงหน้าต่างนั่งลงที่บริเวณโต๊ะพวกเขา สีหน้าแต่ละคนท่าทางเหมือนเป็นหัวกะทิในองค์กร ทว่าในความเป็นจริงกลับหูผึ่งกันทุกคน ไม่ว่ายังไงก็จะแอบฟังกันให้ได้

เหล่าผู้ถือหุ้นอดไตร่ตรองกันไม่ได้ มากินข้าวที่โรงอาหาร ก็เพื่อที่จะปรากฏโฉมหน้าของทีมผู้ถือหุ้นใหม่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป งั้นก็ได้ผลลัพธ์ตรงกันข้ามสิ?

เย็นวันนี้พวกเขาไม่อยากให้บริษัทคู่แข่งปล่อยข่าวลือเรื่องที่จางซื่อกรุ๊ปมีความขัดแย้งกันภายในหรอกนะ

ไม่ว่าจะยังไง เหลิงหยุนฉีก็ยังคงเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่สุด ในเมื่อเธอเอ่ยปากแล้ว ผู้ถือหุ้นชายวัยกลางหลายก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ไม่ใช่หรอกครับ เพิ่งเจอกันแล้วยังไม่คุ้นชินน่ะ คราวหลังได้รวมตัวกันบ่อยๆ ความสัมพันธ์ก็จะยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้นเอง”

“จะว่าไปแล้ว คุณเหลิงคิดว่าอาหารในโรงอาหารเป็นยังไงบ้างครับ? เชฟที่นี่ เป็นเชฟที่บริษัทเราจ่ายแพงจ้างมาจากด้านนอกเชียวนะครับ”

“การกิน” เป็นหัวข้อสนทนาที่ผ่อนคลายมากๆ ในโลกธุรกิจ การพูดคุยความในใจส่วนตัวกับคนไม่สนิทเป็นสิ่งต้องห้าม ทว่าการพูดจาเหลวไหลเป็นสิ่งที่ต้องห้ามยิ่งกว่า

หัวข้อสนทนานี้ นอกจากจะไม่เสี่ยงแตะประเด็นละเอียดอ่อน ทั้งยังทำให้บรรยากาศผ่อนคลายได้ง่ายกว่าเดิมด้วย

เหลิงหยุนฉีมองอีกฝ่ายอย่างชื่นชมแวบหนึ่ง คนคนนี้เป็นคนคุยเก่ง ดังนั้น เธอจึงคล้อยไปตามคำพูดของเขา พลันพยักหน้าเอ่ยว่า “ฝีมือโอเค เมนูหัวสิงโต นี่รสชาติไม่เลว”

พูดเสร็จ ก็คีบหัวสิงโตลูกหนึ่งใส่ถ้วย น้ำซุปราดข้าว เข้ากันดีสุดๆ

ในที่สุดบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็มีความเบิกบานที่ควรจะมีตอนกินข้าวแล้วสักที

ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เมื่อเห็นท่าทางสง่างามตอนทานอาหารของเธอ ก็รู้สึกว่าเมนูที่เธอกินนั้นน่าจะอร่อยเป็นพิเศษ ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนก็ยื่นมือคีบกันคนละลูก

ภายในพริบตาเดียว!

หัวสิงโตจานใหญ่ก็ถูกกวาดเรียบ!

พนักงานโต๊ะอื่นพลันลอบถอนหายใจกันอย่างเสียดาย

รู้แบบนี้ เมื่อเช้าตอนเลือกเมนูอาหาร ตัวเองก็น่าจะเลือกหัวสิงโต ด้วย

บรรยากาศในโรงอาหาร พลันเต็มไปด้วยความหิวกระหายทันที

ในความเป็นจริง ลิ้นของคน ก็มีหน้าที่เพียงสองอย่างมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว---กินกับพูด

เมื่อต่อมรับรสทำงาน บทสนทนาก็ย่อมตามมา

ไม่มีความรู้สึกอึดอัดที่แปลกประหลาดเมื่อตอนแรกอีก ตอนนี้ ทุกคนต่างผลัดกันพูดคุย ดูปรองดองกันไม่น้อย

“นโยบายภาษีล่าสุดมีการเปลี่ยนแปลงมากไปเล็กน้อย รู้สึกว่าแผนกการเงินทำโอทีกันโหดสุดๆเลย ถ้ามีโอกาส ฉันรู้สึกว่าตอนปลายปีสามารถให้วันหยุดพวกเขาได้”

“พูดถึงวันหยุด คุณหวัง ปกติลูกนายทำอะไรตอนช่วงปิดเทอมหน้าร้อนงั้นเหรอ? ของบ้านฉันนะ วันๆก็รู้จักแต่เล่นเกม ช่วงนี้ก็ไม่รู้ว่าไปหลงสตรีมเมอร์คนไหน เอาแต่บอกว่าจะโดเนทให้เขา”