เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 ลูกค้าอักษรพู่กันในเมืองหลวง

“หวางม่อ ? ”

เยี่ยนปิงซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เยี่ยนจิ่งหงหันมาถามว่า “หวางม่อผู้นี้เก่งกาจมากหรือเจ้าคะ ? ”

เยี่ยนจิ่งหงชะงักเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแห้ง ราวกับรู้สึกละอายใจขึ้นมา

สำนักศึกษาตงหลันและสำนักศึกษาชางหมิง เป็นสองสำนักศึกษาที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวง มีประวัติความเป็นมาอันยาวนาน และมีเบื้องหลังที่คาดมิถึงซ่อนอยู่

แม้แต่ราชวงค์ต้าเยี่ยน บางครายังต้องเห็นแก่หน้าของสองสำนักศึกษานี้ด้วย

อาทิเช่นเรื่องของจางเฉินก่อนหน้านี้

แม้แต่เยี่ยนหยางเหนียนที่เป็นถึงฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ก็ยังต้องให้เกียรติยกให้เขาเป็นแขกคนสำคัญ

ส่วนหวางม่อผู้นี้

แม้ฐานะและชื่อเสียงจะสู้จางเฉินแห่งสำนักศึกษาตงหลันมิได้ แต่ก็ถือเป็นบัณฑิตคนสำคัญของสำนักศึกษาชางหมิง

โดยเฉพาะความแตกฉานในด้านอักษรพู่กันของเขานั้น ทั่วทั้งเมืองหลวงยากที่จะมีผู้ใดสามารถเทียบเคียงได้

เยี่ยนจิ่งหงแม้จะอยู่ในวังหลวง แต่เนื่องด้วยมีความชื่นชอบในพิณ หมาก อักษรพู่กันและภาพวาด จึงทำให้รู้จักนักเขียนพู่กันนามว่า ‘หวางม่อ’ ผู้นี้ดี

และด้วยการที่เขาเป็นถึงรัชทายาทแห่งแคว้นต้าเยี่ยน ก่อนที่จะขึ้นครองราชย์หากมีการเรียกพบ หรือลอบพบปะกับบัณฑิตเช่นนี้เป็นการส่วนตัว เกรงว่าเมื่อข่าวเช่นนี้หลุดออกไป ย่อมมีผลกระทบใหญ่หลวงตามมาได้

เช่นนั้นจวบจนถึงวันนี้ แม้เขาจะชื่นชอบนักเขียนพู่กันท่านนี้มานาน แต่สุดท้ายก็ยังมิเคยได้พบหน้ากันมาก่อน

หากวันนี้ได้พบสักครา ก็ถือว่าสมความปรารถนาของเขาแล้ว

ดูก็รู้แล้วว่าภายในใจของเยี่ยนจิ่งหงเวลานี้รู้สึกตื่นเต้นเพียงใด

‘ในที่สุดวันนี้ก็จะได้พบกับบัณฑิตหวาง สมดั่งที่ปรารถนาแล้ว ! ’

‘เยี่ยม ! ’

‘เยี่ยมมาก ! ’

“ท่านพี่ เขาก็เป็นแค่นักเขียนพู่กันคนหนึ่งนามหวางม่อเท่านั้น เหตุใดท่านถึงแสดงออกว่าตื่นเต้นมากเพียงนี้เจ้าคะ ? ”

เยี่ยนปิงซินเหลือบมองเยี่ยนจิ่งหงที่กำลังตกตะลึง พลางเบ้ปากก่อนจะเอ่ยขึ้น

ตอนนั้นเองเย่ฉางชิงก็ได้หันมาถามด้วยรอยยิ้มว่า “ดูท่าคุณชายเยี่ยนก็คงจะเป็นบัณฑิตเหมือนกันสินะ”

เยี่ยนจิ่งหงลอบมองไปยังเยี่ยนเทียนซานเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มออกมา “ท่านเย่ล้อข้าเล่นแล้ว ข้าเพียงแค่ชอบสะสมภาพวาดเท่านั้น แต่มิได้มีความแตกฉานในด้านนี้เท่าไรนัก จึงมินับว่าเป็นหนึ่งในบัณฑิตหรอกขอรับ”

เย่ฉางชิงพยักหน้ายิ้ม ๆ ให้แก่เยี่ยนจิ่งหง และมิได้พูดอะไรอีก

‘ตระกูลเยี่ยนต้อนรับข้าดีเพียงนี้ มิใช่เพราะให้ความสำคัญกับความแตกฉานในภาพอักษรพู่กันและภาพวาดของเขาหรอกหรือ ? ’

‘แต่เจ้ากลับบอกว่าเพียงแค่ชอบสะสมเท่านั้นหรือ ? ’

‘เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดถ่อมตนก็เท่านั้น’

เย่ฉางชิงคิดเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สีหน้ายังคงราบเรียบมิได้มีพิรุธใด ๆ

เยี่ยนจิ่งหงที่เป็นถึงคุณชายจากตระกูลใหญ่ยังถ่อมตนถึงเพียงนี้ แล้วผู้ที่ไร้รากวิญญาณที่ชั่วชีวิตนี้มิอาจบำเพ็ญเพียรได้เช่นเขา นอกจากความแตกฉากในด้านพิณ หมาก อักษรพู่กัน และภาพวาด รวมทั้งใบหน้าอันหล่อเหลานี้แล้ว ก็มิมีอะไรที่มีค่าอีกเลย

‘หรือว่าข้าหยิ่งเกินไปหรือเปล่านะ ? ’

‘ใช่แล้ว ข้าเย่อหยิ่งเกินไป’

‘ต้องอ่อนน้อม ! ’

‘อ่อนน้อมถ่อมตน ! ’

ขณะนั้นเย่ฉางชิงก็ได้เริ่มทบทวนตัวเองไปพลางอย่างมิรู้ตัว

“ท่านเย่ พวกเราเข้าไปดูกันเถอะเจ้าค่ะ”

เป็นเยี่ยนปิงซินที่เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

เย่ฉางชิงจึงได้สติแล้วจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “อืม พวกเราลองเข้าไปดูกันเถิด”

จากนั้นเยี่ยนปิงซินจึงเดินนำเย่ฉางชิงและคนอื่น ๆ เข้าไปในหอสายลมจันทรา

เมื่อพวกเย่ฉางชิงเข้าไปข้างในหอสายลมจันทราแล้ว ก็พบว่าที่ชั้นหนึ่งนั้นมีผู้คนแน่นขนัดไปหมด

ทุกคนได้มารวมตัวกันอยู่ที่ด้านล่างของเวทีหนึ่ง

บนเวทีมีสตรีสวมอาภรณ์สีม่วงนางหนึ่ง และผู้เฒ่าที่สวมอาภรณ์สีน้ำเงินอีกคนยืนอยู่

สตรีชุดม่วงมีผิวขาวเนียนราวกับหิมะ คิ้วเรียวยาว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ยิ่งกว่านั้นรัศมีที่เปล่งออกมาจากภายใน ยังเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันล้นเหลืออีกด้วย

ผู้เฒ่าชุดน้ำเงินหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าเย็นชา ให้ความรู้สึกเย่อหยิ่งทะนงตนอย่างมาก

ตอนนั้นเองสตรีชุดม่วงก็ได้เอ่ยขึ้นด้วยเสียงหวานใส

“ทุกท่านได้โปรดเงียบก่อน”

แต่ภาพตรงหน้าเมื่ออยู่ในสายตาของเย่ฉางชิง กลับมีความหมายที่ต่างออกไป

‘ลูกค้า ! ’

‘ลูกค้าทั้งนั้น ! ’

‘นี่เป็นกลุ่มลูกค้าอักษรพู่กันในเมืองหลวงของข้าทั้งนั้นเลย ! ’

‘มีคนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ภาพอักษรพู่กันของบัณฑิตหวางผู้นี้ ! ’

‘อีกทั้งยังมีผู้คนมากมายทอดถอนใจถึงขนาดร้องห่มร้องไห้ เพียงแค่รู้ว่าบัณฑิตหวางท่านนี้จะไปจากหอสายลมจันทรา’

‘เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้หลงใหลในอักษรพู่กันเพียงใด’

ทำให้ในที่สุดเย่ฉางชิงก็เข้าใจเรื่องบางอย่างขึ้นมาในทันที

นั่นก็คือเหตุผลที่คนตระกูลเยี่ยนต้องพยายามทำทุกวิธีทางเพื่อเอาใจเขา

เย่ฉางชิงคิดถึงตรงนี้ก็ยิ้มขมขื่นอยู่ภายในใจ ‘หากรู้ว่าเมืองหลวงมีผู้ที่ชื่นชอบอักษรพู่กันมากมายเช่นนี้ ตีให้ตาย ข้าก็มิมีทางทนอยู่ที่เมืองเสี่ยวฉือนานถึงเพียงนี้หรอก เมืองหลวงนี่ช่างดีจริง ๆ ’

หวางม่อเม้มริมฝีปากเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “คุณหนูหลิว ได้โปรดช่วยฝนหมึกให้ข้าที”

หลิวหรูอี้พยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่โต๊ะตัวยาวทางด้านหลัง เพื่อฝนหมึกให้แก่หวางม่อ

จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป

ในที่สุดหวางม่อก็ยกพู่กันขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคนที่กำลังจับจ้องอยู่ จากนั้นก็กวาดตามองผลงานชิ้นสุดท้ายของตนเองคร่าว ๆ ก่อนจะพยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจ

ขณะเดียวกันหลิวหรูอี้ก็หันไปสั่งสาวใช้ที่อยู่ข้างกาย สาวใช้ทั้งสองจึงเดินออกมาอยู่คนละฝั่งของโต๊ะตัวยาวอย่างรวดเร็ว

มินานสาวใช้ทั้งสองก็ค่อย ๆ ยกภาพอักษรพู่กันที่หวางม่อเพิ่งเขียนเสร็จให้ทุกคนได้ดู

‘สารทฤดูสายลมแรง เหมันตฤดูหิมะโปรย สายลมพัดจันทราลับ’

ทันใดนั้นอักษรโบราณฉวัดเฉวียน พลันปรากฏสู่สายตาของทุกคน

โดยด้านล่างสุดมีตราประทับของหวางม่อประทับเอาไว้ด้วย

ฉับพลันเมื่อทุกคนได้เห็นตัวอักษรตรงหน้า ต่างก็ทอดถอนใจออกมาด้วยใบหน้าโศกเศร้า

เย่ฉางชิงที่ยืนตระหง่านอยู่ด้านหลังสุดเห็นเช่นนั้น ก็ส่ายหน้าออกมาอย่างมิเห็นด้วย

เยี่ยนปิงซินจึงกระซิบกระซาบกับเย่ฉางชิงเบา ๆ ว่า “เทียบกับอักษรพู่กันของท่านเย่แล้ว เหตุใดอักษรพู่กันของบัณฑิตหวางท่านนี้จึงดูเทียบมิติดเลยล่ะเจ้าคะ ? ”