เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 บุรุษผู้นี้ต้องเป็นของข้ามู่หรงลี่จูเท่านั้น

คิดถึงตรงนี้ตี๋ซิวหยวนและจูฟู๋ที่มีใบหน้าเคร่งเครียด ก็อดมิได้ที่จะสื่อสารกันทางสายตาอีกครั้ง

ตี๋ซิวหยวนพำนักอยู่ทิศตะวันออกของเมืองหลวง อีกทั้งเรือนของเขายังอยู่มิไกลจากเขาตะวันออกอันเป็นที่ตั้งของอารามฉางชิงมากนัก

ก่อนหน้านี้หลังจากที่อารามฉางชิงสร้างเสร็จแล้ว เขายังเคยขึ้นเขาไปสักการะอยู่หลายครา

อีกทั้งสองวันมานี้อารามฉางชิงยังปรากฏนิมิตสุดอัศจรรย์ขึ้นหลายครา ทำให้ทางตะวันออกของเมืองหลวงเกิดเสียงฮือฮามิขาดสาย

และช่วงนี้ก็มีข่าวลือออกมามากมาย

บางคนก็บอกว่าเป็นเพราะจิตใจอันตั้งมั่นของพวกเขา อารามฉางชิงจึงปรากฏนิมิตขึ้นบ่อยคราเช่นนี้

ส่วนบางคนก็บอกท่านเทพฉางชิงและแคว้นต้าเยี่ยนมีความเกี่ยวพันกันบางอย่าง การที่ปรากฏนิมิตเช่นนี้คงเพราะท่านเทพฉางชิงได้สำแดงอิทธิฤทธิ์ เพื่อประทานโชคให้แก่แคว้นต้าเยี่ยน…

ทำให้ความคิดเห็นของผู้คนจึงแตกต่างกันไป

ทว่าเมื่อสองวันก่อน

บัณฑิตจางผู้ที่ถูกขนานนามว่าเทพแห่งการศึกษาจากสำนักศึกษาตงหลัน ได้ยืนยันว่า การที่อารามฉางชิงปรากฏนิมิตบ่อยเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะท่านเทพฉางชิงปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวงแน่นอน

เช่นนั้นจึงได้ทำร่างทองสะท้อนกับอารามฉางชิงขึ้น

ทันทีที่คำพูดนี้ของบัณฑิตจางแพร่ออกไป ก็ทำให้เกิดความปั่นป่วนโกลาหลไปทั่วทั้งเมืองหลวง

บัดนี้การที่มีผลงานจากสวรรค์เช่นนี้ปรากฏขึ้น

อีกทั้งผู้ที่รังสรรค์ผลงานชิ้นนี้ยังมีนามว่าเย่ฉางชิง ซึ่งเป็นชื่อที่ใกล้เคียงกับท่านเทพของแห่งอารามฉางชิงอีกด้วย

จึงมีความเป็นไปได้ว่าท่านเทพฉางชิงผู้นี้แท้จริงแล้วมีชื่อว่า เย่ฉางชิง

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ

เจ้าของตัวจริงของหอจุ้ยเซียน เป็นซือจื่อที่มีฐานะสูงส่ง ผู้ที่ทำให้จูฟู๋หวั่นเกรงได้เพียงนี้

ก็คงมีเพียงคนของราชวงศ์เท่านั้นที่จะมีฐานะสูงส่ง

อีกทั้งการที่แคว้นต้าเยี่ยนสร้างอารามฉางชิงขึ้นในเมืองหลวง แสดงว่าท่านเทพฉางชิงท่านนี้จะต้องมีความเกี่ยวพันกับคนในราชวงศ์อย่างมากเป็นแน่

เช่นนี้ก็คาดเดาได้แล้วว่าท่านเย่ผู้นี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นท่านเทพที่ตั้งอยู่บนอารามฉางชิง

คิดถึงตรงนี้

“สูด ! ”

ตี๋ซิวหยวนก็อดมิได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อีกครา เพียงพริบตาสีหน้าก็เต็มไปด้วยความปิติยินดี

หากภาพนี้เป็นผลงานของท่านเทพฉางชิงจริง เช่นนั้นการได้เข้าม้วนภาพผลงานของสวรรค์เช่นนี้ แม้ตายเขาก็มิเสียดายชีวิตแล้ว

ลูกหลานตระกูลตี๋จะต้องภาคภูมิใจในตัวเขาเป็นแน่

ส่วนจูฟู๋

ความคิดของเขานั้นมิได้ซับซ้อนอะไร

ผู้ที่สามารถทำให้องค์หญิงเก้าผู้สูงส่งมาคอยปรนนิบัติเช่นนี้ได้ ทั่วทั้งแคว้นต้าเยี่ยนผู้ใดกันจะมีคุณสมบัติเช่นนี้ ?

อีกทั้งผู้ที่รังสรรค์ภาพ ๆ นี้คือเย่ฉางชิง

เช่นนั้นเย่ฉางชิงจะต้องเป็นท่านเทพฉางชิง ที่ตั้งอยู่ในอารามฉางชิงเป็นแน่

แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้ จูฟู๋ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา

ก่อนหน้านี้หากเขามีความกล้ามากกว่านี้ต่อให้หัวจะหลุดออกจากบ่า ได้มองท่านเทพฉางชิงผู้เก่งกาจท่านนั้นเต็ม ๆ ตา คงจะดีมิน้อยเลย !

ทั้งคู่มองตาประทับอยู่เช่นนั้นจนเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป

“ท่านตี๋ นายท่านของข้าเวลานี้มิได้อยู่ในเมืองหลวง”

จู่ ๆ จูฟู๋ก็ประสานมือคาราวะให้แก่ตี๋ซิวหยวน แล้วเอ่ยต่อ “แต่เรื่องการเข้าม้วนภาพ ๆ นี้เป็นเรื่องสำคัญและมีความหมายยิ่งนัก เช่นนั้นผู้น้อยจึงตัดสินใจด้วยตนเอง มิว่าท่านจะต้องใช้กำลังกาย กำลังใจ รวมถึงกำลังทรัพย์เท่าไร ก็จำเป็นต้องเข้าม้วนภาพนี้ให้สำเร็จจงได้นะขอรับ”

ได้ยินเช่นนั้น

“เถ้าแก่จู เรื่องมาถึงขั้นนี้ข้าก็จะขอพูดตามตรง”

ตี๋ซิวหยวนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโบกมือไปมาพร้อมรอยยิ้ม “หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ภาพนี้คงจะเป็นฝีมือของผู้อาวุโสท่านนั้น ตัวข้าเองก็เป็นราษฎรคนหนึ่งของแคว้นต้าเยี่ยน ได้รับการปกป้องคุ้มครองจากแคว้นต้าเยี่ยน มิว่าด้วยเหตุใดภาพนี้ข้าจะมิขอรับค่าตอบแทนใด ๆ ทั้งสิ้น”

“เช่นนั้นเถ้าแก่จูท่านมิต้องกังวลเรื่องนี้หรอก”

“ท่านตี้ นี่มัน…”

จูฟู๋มองตี๋ซิวหยวนด้วยท่าทางอึกอัก

“เถ้าแก่จูอย่าได้ขัดข้าเลย มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็จะขอลงมือทำเลยแล้วกัน”

…………………..

ณ หอสายลมจันทรา

มู่หรงลี่จูยืนเท้าเปล่าอยู่บนราวบันไดของชั้นพิณ มองดูแสงไฟจากบ้านเรือนเบื้องล่างอย่างใช้ความคิด

ส่วนพวกหลิวหรูเยียนที่อยู่ด้านหลังของนาง ก็กำลังเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับเย่ฉางชิงในวันนี้ให้นางฟังอยู่

ในตอนนั้นเองหลิวหรูอี้ก็ปรากฏตัวขึ้นที่หัวบันได

นางเป็นถึงดาวอัปมงคล และเคยทำลายสำนักแห่งหนึ่งมาแล้วกับมือตัวเอง

“ข้ามิน่าฟังคำเจ้าเลย ! ”

มู่หรงลี่จูแค่นเสียงเย็น พร้อมด้วยดวงตาเย็นเยียบ ก่อนจะก้าวนำหน้าไปก้าวหนึ่ง

วินาทีต่อมาขณะที่นางจับไปที่บ่าของหลิวหรูเยียน ทั้งสองคนพลันหายไปจากที่ตรงนั้นราวกับผีสางก็มิปาน

มิกี่อึดใจต่อมาบนถนนที่ผู้คนขวักไขว่ไปมา กลุ่มคนที่มุงดูอยู่ก่อนหน้านี้ต่างก็ทรุดกายลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

‘น่ากลัว ! ’

‘ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ! ’

‘นางเป็นสตรีเช่นไรกันแน่ ? ’

‘นางมารอย่างนั้นหรือ ? ’

มินานก็มีเงา ๆ หนึ่งพาดผ่านท้องฟ้า ก่อนจะพุ่งเข้าไปยังชั้นบนสุดของหอจุ้ยเซียน

จูฟู๋ที่พอมีตบะบารมีอยู่บ้างคล้ายกับสัมผัสได้ แต่ในวินาทีที่เขาหันไปมอง

ก็เห็นหลิวหรูเยียนและมู่หรงลี่จูได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขาเสียแล้ว

โดยเฉพาะพลังอันน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาจากกายของมู่หรงลี่จู ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังภาพทิวทัศน์ของเย่ฉางชิง

ทันใดนั้นชั้นบนสุดของภัตตาคารพลันไร้ซึ่งเสียงใด ๆ บรรยากาศกดดันเป็นอย่างมาก ถึงขนาดทำให้คนรู้สึกหายใจติดขัด

ส่วนพวกจูฟู๋ต่างก็เหลือบมองสตรีลึกลับที่งดงามแต่กลับเย็นชาผู้นี้ด้วยความหวาดหวั่น

‘สตรีผู้นี้เป็นใครกันแน่ ? ’

‘ถึงทำให้ผู้คนอกสั่นขวัญแขวนได้ถึงเพียงนี้’

‘อีกทั้งมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ในเวลาเช่นนี้’

‘หรือนางต้องการมาชิงภาพนี้ ? ’

จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม มู่หรงลี่จูก็ได้ดึงจิตวิญญาณออกมาจากภาพวาดได้สำเร็จ

“เขาช่างวิเศษยิ่งนัก เพียงภาพ ๆ เดียวยังทำให้ข้าสามารถรับพลังได้ถึงเพียงนี้”

ท่าทางของมู่หรงลี่จูจึงค่อย ๆ อ่อนลง ใบหน้าเย็นชานั้นเผยสีหน้ายินดีออกมา

จากนั้นดวงตาพลันเกิดประกายบางอย่างแวบผ่าน ก่อนเอ่ยอย่างทะนงตนว่า “บุรุษผู้นี้ต้องเป็นของข้า มู่หรงลี่จู เท่านั้น ! ”

สิ้นเสียงมู่หรงลี่จูก็แปลงกายเป็นลำแสง พุ่งออกไปทางนอกหน้าต่างทันที