เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 175

ตอนที่ 175 สิ่งศักดิ์สิทธิ์ฟ้าดิน เจดีย์เสวียนหวง

ใช่แล้ว!

ชิงเหลียนจวีซือ1 ฉายานี้เป็นฉายาที่เย่ฉางชิงพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว

ประการแรก ชิงเหลียนจวีซือ ฉายานี้ เป็นชื่อของบุคคลที่มีชื่อเสียงในสมัยโบราณของโลกที่เขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้

อีกทั้งคนที่เกิดในครอบครัวบัณฑิตเช่นเขา ก็ชื่นชอบบุคคลที่เป็นยอดกวีและรักในอิสระผู้นี้มาตั้งแต่เด็ก

ประการที่สอง ขณะเดียวกันเขาก็ได้แรงบันดาลใจมาจากอาจารย์ปี้เหลียน ผู้ซึ่งมีชื่อเสียงเลื่องลือของเมืองหลวงท่านนั้นด้วย

เขาคิดว่าความแตกฉานในด้านการวาดภาพของตนนั้นสูงส่งกว่าอาจารย์ปี้เหลียนมาก ทว่าอาจารย์ปี้เหลียนเองก็มีชื่อเสียงขจรขจาย

เขาคิดว่าหลังจากที่ทุกคนได้ครอบครองภาพของอาจารย์ปี้เหลียนแล้ว มินานจะต้องคิดถึงเขา ชิงเหลียนจวีซือ ผู้นี้เป็นแน่

ต้องยอมรับว่าที่เขาทำเช่นนี้ เพราะต้องการอาศัยชื่อเสียงของอาจารย์ปี้เหลียนผู้นั้นด้วย

หลังจากเขียนชื่อและประทับตราเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย่ฉางชิงจึงได้ยืดตัวขึ้นพร้อมกับกวาดตามองภาพวาดนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา

“ทุกท่าน ภาพวาดนี้ของข้าเป็นเช่นไร…”

ขณะที่เย่ฉางชิงเงยหน้าขึ้นมามองทุกคน ก็ต้องผงะไปเล็กน้อย

“ท่านเยี่ยน ท่านผู้นำตระกูลเยี่ยน พวกท่านก็มาด้วยเยี่ยงนั้นหรือ”

เย่ฉางชิงยิ้มออกมา ก่อนที่สายตาจะหันไปทางมู่หรงลี่จูที่อยู่ในชุดผ้าไหมสีแดง

มู่หรงลี่จูที่มีนัยต์ตาหงส์ คิ้วดำเรียวยาว ผิวขาวราวกับหิมะ มีไอเย็นชาบางอย่างแผ่ออกมา

เพียงแค่มองก็ให้ความรู้สึกเหมือนตัวละครสวย เริด เชิด หยิ่งแบบในอนิเมะแล้ว

“ท่านเยี่ยน แม่นางคนนี้คือ ? ”

เย่ฉางชิงชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

“ข้าน้อยมู่หรงลี่จูคารวะท่านเย่เจ้าค่ะ”

เยี่ยนเทียนซานกำลังจะเอ่ยตอบ มู่หรงลี่จูกลับรีบย่อตัวลงคำนับ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นซะก่อน

เยี่ยนเทียนซานและเยี่ยนหยางเหนียนได้ยินเช่นนั้นต่างก็ชะงักงันไปทันที

พวกเขาคาดมิถึงว่าคุณหนูมู่หรงที่กำเนิดมาจากตระกูลโบราณ มิเคยหวั่นเกรงผู้ใด รวมทั้งยังมีตบะบารมีสูงส่ง จะมีมุมที่อ่อนโยนนุ่มนวลเช่นนี้กับเขาด้วย

แต่มินานพวกเขาสองคนจึงได้โล่งอก

‘ต่อให้เจ้าจะถือกำเนิดในตระกูลโบราณ มีตบะบารมีระดับแดนเทวาขั้นกลางแล้วจะอย่างไรเล่า ? ’

‘ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่ท่านนี้ เยี่ยงไรเสียเจ้าก็อ่อนด้อยราวกับมดปลวกเท่านั้น’

และการที่มู่หรงลี่จูแสดงออกมาได้อย่างเหมาะสมในตอนนี้ เท่ากับเป็นการยืนยันว่านางนั้นมิเหมือนกับผู้หญิงธรรมดาทั่วไป

‘มู่หรงลี่จู ? ’

เย่ฉางชิงยิ้มออกมา แล้วเอ่ยอย่างใช้ความคิดว่า “เมฆจางลอยพร่างพราว ผิวขาวราวไข่มุก โฉมงามกลิ่นหอมกรุ่น เสียงพิณนุ่มกังวานใส ชื่อนี้ถือว่ามิเลวจริง ๆ ”

มู่หรงลี่จูได้ยินเช่นนั้นก็อดมิได้ที่จะตกตะลึงขึ้นมา

แม้กลอนประโยคนี้ของผู้อาวุโสเย่จะค่อนข้างคลุมเครือ แต่ความหมายที่สื่อออกมานั้นกลับพิเศษยิ่งนัก ทำให้อดมิได้ที่จะคิดไปต่าง ๆ นานา

‘สมกับที่เป็นยอดบุรุษจริง ๆ ทุกคำล้วนแฝงเอาไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้ง’

“ท่านเย่ชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

เนื่องจากก่อนที่จะมาที่นี่เยี่ยนเทียนซานได้กำชับนางอยู่หลายครั้ง ว่าผู้อาวุโสเย่ท่านนี้มิชอบให้ผู้อื่นเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ให้เรียกเพียงท่านเย่ก็พอ

เช่นนั้นมู่หรงลี่จูจึงได้เรียกเย่ฉางชิงว่าท่านเย่แทน

เย่ฉางชิงพยักหน้ายิ้ม ๆ ขณะเดียวกันก็ลอบพินิจพิจารณามู่หรงลี่จูไปด้วย

เท่าที่เขามองดูจากการคำนับและการตอบโต้เมื่อครู่ รวมทั้งอาภรณ์ที่สวมใส่ สตรีแปลกหน้าผู้นี้ต้องมาจากตระกูลใหญ่ ตระกูลใดตระกูลหนึ่งอย่างมิต้องสงสัย

อีกทั้งนางยังแผ่รัศมีที่ให้ความรู้สึกหยิ่งทะนงออกมาตลอดเวลาอีกด้วย

เมื่อพิจารณาจากสิ่งเหล่านี้แล้ว สตรีที่งดงามและเย็นชาผู้นี้ แม้จะอยู่ในตระกูลก็จะต้องเป็นผู้ที่มีตำแหน่งที่สำคัญอย่างแน่นอน

เช่นนั้นคนเช่นนี้หากต้องตาต้องใจสิ่งใดแล้ว จะต้องครอบครองให้ได้เป็นแน่

อีกทั้งท่านเยี่ยนและท่านผู้นำตระกูลเยี่ยนยังเป็นคนพานางมาด้วยตนเอง เช่นนั้นย่อมต้องเป็นผู้ที่ชื่นชอบอักษรพู่กันด้วยอย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้เย่ฉางชิงก็ลอบยินดีอยู่ภายในใจ

‘ลูกค้ารายใหญ่ ! ’

‘สตรีนางนี้จะต้องเป็นลูกค้ารายใหญ่อย่างแน่นอน ! ’

“คุณหนูมู่หรง เจ้าคิดว่าภาพวาดที่ข้าเพิ่งวาดเมื่อครู่นี้เป็นเช่นไรบ้าง ? ”

หลังจากลังเลเล็กน้อย เย่ฉางชิงจึงเอ่ยถามมู่หรงลี่จูออกไป

มู่หรงลี่จูได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

‘ภาพนี้เป็นเช่นไรงั้นหรือ ? ’