เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 208

ตอนที่ 208 คาดมิถึงว่าตาเฒ่านั่นจะยังมีชีวิตอยู่

เนื่องด้วยจักรพรรดิมารท่านนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตของเผ่ามารทั้งเผ่า

หลังจากผู้แข็งแกร่งของเผ่ามารได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ก็ได้เรียกให้ทุกฝ่ายส่งพลังฟ้าดิน เพื่อใช้ในการวางค่ายกลขึ้นมาทันที

หลังจากใช้เวลาถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน ผู้แข็งแกร่งนับสิบท่านก็ได้ทุ่มเทพลังทั้งหมดจนในที่สุดก็สามารถวางสุดยอดค่ายกลเวทย์จนเสร็จสมบูรณ์

“ผู้อาวุโสฟ่าน ค่ายกลและของวิเศษของเจ้าวางไปถึงไหนแล้ว ? ”

“ทางด้านข้าเสร็จสมบูรณ์แล้ว ทางด้านเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ? ”

“ฝั่งข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ทางด้านผู้อาวุโสเยว่และผู้อาวุโสเสวี่ยว่าเป็นเช่นไรบ้าง ! ”

“ทางด้านข้าก็เสร็จแล้วเช่นกัน ! ”

“ทางด้านข้าของวิเศษชิ้นสุดท้ายก็วางเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็ปล่อยพลังปราณเข้าสู่ค่ายกลกันเถอะ”

“เริ่มได้ ! ”

หลังสิ้นเสียงของตัวแทนผู้แข็งแกร่งฝ่ายมาร

“เปรี้ยง ! ”

“เปรี้ยง ! ”

“เปรี้ยง ! ”

“เปรี้ยง ! ”

ทันใดนั้นลำแสงสีเลือดมากมายก็ทะยานขึ้นจากที่ต่าง ๆ ของทุ่งน้ำแข็ง

ไอพลังค่ายกลเวทย์โบราณที่มีมวลมหาศาล ก็ปกคลุมไปทั่วทั้งทุ่งน้ำแข็งอันกว้างใหญ่ภายในพริบตา

หลังผ่านไปมิกี่อึดใจ อาวุธในตำแหน่งต่าง ๆ ก็เกิดการสะท้อนกันไปมา ทำให้ลำแสงสีเลือดเหล่านั้นเปล่งแสงอันเจิดจ้าขึ้นทันที

มินานก็เกิดหมอกสีเลือดขนาดใหญ่ปกคลุมฟ้าดิน ของทุ่งน้ำแข็งแห่งนี้เอาไว้จนหมด

ช่างเป็นภาพที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

สุดท้ายผู้แข็งแกร่งฝ่ายมารนับสิบคนที่มีสีหน้าซีดเซียว และเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าก็มารวมกันอยู่ที่ยอดเขาน้ำแข็งแห่งหนึ่ง

“ค่ายกลคุกโลหิตนี้เป็นค่ายกลโบราณที่ตกทอดมานับตั้งแต่สมัยบรรพกาล ค่ายกลนี้สามารถกันทุกสิ่งจากโลกภายนอกได้ บัดนี้ค่ายกลคุกโลหิตถูกเปิดเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่าท่านจักรพรรดิคงมิได้ยินเสียงพิณนั่นแล้วล่ะ”

มารตนหนึ่งที่มีรูปร่างผอมแห้ง ใบหน้าเหลี่ยม นัยน์ตาแดงก่ำ เอ่ยขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา “เวลานี้พวกเราแค่ต้องรอท่านจักรพรรดิทำลายผนึกอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะบุกเข้าโจมตีจงหยวน ! ”

มารหัวโล้นและมีรอยแผลบนใบหน้าผู้หนึ่ง ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา “ขอให้ท่านจักรพรรดิอย่าเป็นอะไรไปเลย เพื่อจะสร้างค่ายกลคุกโลหิตนี้พวกเราต้องใช้ของวิเศษที่สะสมมานับหมื่นปีไปจนเกือบหมดเลยทีเดียว”

“ผู้อาวุโสฟ่าน ข้ารู้สึกว่าท่านมีสายตาที่คับแคบเกินไปหน่อยนะ”

ผู้อาวุโสฝ่ายมารผู้หนึ่งหัวเราะเสียงเย็น “ฝ่ายมารของเราต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในที่อันหนาวเหน็บเช่นนี้มาเกือบร้อยปี บัดนี้ท่านจักรพรรดิได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ส่วนการทำลายผนึกก็เป็นสิ่งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น”

“ถึงเวลานั้นขอเพียงพวกเราสามารถบุกโจมตีและยึดจงหยวนได้สำเร็จ อย่าว่าแต่ของวิเศษในตำนานอายุหลายหมื่นปีเลย ต่อให้ต้องใช้ของวิเศษทั้งหมดก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว”

“ข้าคิดว่าที่ผู้อาวุโสเยว่พูดมามีเหตุผล ขอเพียงบุกโจมตีจงหยวนได้ พวกเราก็จะสามารถยึดครองสมบัติบำเพ็ญเพียรจากที่ต่าง ๆ ของจงหยวนได้ ถึงเวลานั้นของสะสมนับหมื่นปีในดินแดนรกร้างแห่งนี้จะเทียบอะไรได้”

“……”

“……”

ในระหว่างที่ผู้แข็งแกร่งมากมายกำลังถกเถียงกันอยู่บนยอดเขาน้ำแข็งนั้น

ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นอีกครั้ง

เสียงพิณ !

ใช่แล้ว เสียงพิณ !

เพลงฮั่วฟานที่คุ้นเคยดังขึ้นในบนทุ่งน้ำแข็งอีกครั้ง

ทันใดนั้นผู้แข็งแกร่งฝ่ายมารนับสิบคนที่มีใบหน้าซีดขาว และเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าก็ต้องตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

พวกเขารู้สึกราวกับสมองขาวโพลน

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ?

หรือว่าแม้แต่ค่ายกลคุกโลหิตก็มิอาจขวางกั้นเสียงพิณนี้ได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

เป็นไปมิได้ !

ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก !

แต่ปัญหาก็คือเสียงพิณนี้มาจากที่ใดกันแน่ ?

แล้วผู้ใดกันที่เป็นคนดีดพิณนี้ ?

ค่ายกลคุกโลหิตนี้แม้จะสร้างขึ้นมาภายในระยะเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ทว่าระหว่างนั้นมีการใช้กำลังคนและทรัพยากรไปมากมายเพียงใด

พวกเขาที่เป็นผู้แข็งแกร่งต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

แต่บัดนี้ค่ายกลคุกโลหิตกลับไร้ผล

ดูก็รู้ว่าเวลานี้ภายในจิตใจของพวกเขารู้สึกสับสนมากเพียงใด

ผู้แข็งแกร่งทั้งหลายมีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที พร้อมกับมองหน้ากันด้วยสีหน้าโศกเศร้า