เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 209

ตอนที่ 209 เจ้าสำนักไท่เสวียนช่างมีคุณธรรมจริง ๆ

หลังจากนักพรตฉางเสวียนลุกขึ้นยืนและเดินออกไป

เจ้ายอดเขาต่าง ๆ ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต่างก็สบตากันเล็กน้อย ก่อนจะทยอยลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกตำหนัก

ส่วนหนานกงเสวียนจีก็ได้หัวเราะออกมา ก่อนจะลุกเดินไปทางนอกตำหนักเช่นกัน

ผ่านไปมิถึงหนึ่งก้านธูป

ณ เชิงเขาไท่เสวียน

ก็มีลำแสงหลายสายพุ่งลงมา ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าซือถูเจิ้นผิง

“ศิษย์คารวะท่านเจ้าสำนักและเจ้ายอดเขาทุกท่าน ! ”

ศิษย์ที่ลาดตระเวนด้านล่างเห็นเช่นนั้น ก็รีบโค้งคำนับพวกนักพรตฉางเสวียนในทันที

นักพรตฉางเสวียนโบกมือให้เบา ๆ เป็นสัญญาณให้ศิษย์เหล่านั้นออกไป ก่อนจะประสานมือคารวะแก่ซือถูเจิ้นผิง

“ผู้น้อยเหอฉางเสวียนคารวะผู้อาวุโสซือถู”

“ผู้น้อยคารวะผู้อาวุโสซือถู”

เหล่าเจ้ายอดเขาแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ต่างก็ประสานมือคารวะให้แก่ซือถูเจิ้นผิงเช่นกัน

ซือถูเจิ้นผิงเห็นภาพตรงหน้า จึงได้เอ่ยราวกับเย้ยหยันตัวเองขึ้นว่า “ข้าเข้าฌานมานับพันปี คิดว่าคนบนโลกนี้คงลืมข้าไปหมดแล้ว คาดมิถึงว่าพวกเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนยังจะจำข้าได้เช่นนี้”

ตอนนั้นเองหนานกงเสวียนจีก็ได้เหาะลงมา ก่อนปรากฏตัวต่อหน้าซือถูเจิ้นผิง

“พี่ซือถู ข้าคิดว่าท่านละสังขารไปเสียแล้ว คาดมิถึงว่า…”

เอ่ยมิทันจบประโยค หนานกงเสวียนจีก็หยุดพูดลงดื้อ ๆ

ราวกับเขาสัมผัสได้ถึงไอพลังบางอย่างจากกายของซือถูเจิ้นผิง ก่อนจะเอ่ยต่อพลางขมวดคิ้วแน่น “พี่ซือถู นี่ท่าน ! ”

“พี่หนานกง คาดมิถึงว่าท่านจะอยู่ที่นี่ด้วย”

ซือถูเจิ้นผิงมิได้แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา ก่อนจะสารภาพออกมาตามตรงว่า “ใช่แล้ว ข้าใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว เช่นนั้นจึงจำเป็นต้องออกฌานเพื่อตามหาวาสนา เพื่อให้สามารถบรรลุในวิถีกระบี่ให้จงได้”

หนานกงเสวียนจีและเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้ยินเช่นนั้นต่างก็สบตากันเล็กน้อย

ประการแรก การจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ จำต้องมีวาสนาที่ยิ่งใหญ่มหาศาล

ประการที่สอง ในเวลาสำคัญเช่นนี้ซือถูเจิ้นผิงกลับมาปรากฏตัวยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน

ความตั้งใจของเขานั้นช่างชัดเจนยิ่งนัก

ท่านบรรพจารย์เย่ !

ซือถูเจิ้นผิงต้องการพบท่านบรรพจารย์เย่

เขาต้องการได้รับโอกาสและวาสนาจากท่านบรรพจารย์เย่ เพื่อเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตนเอง

แม้ทุกคนในที่นั้นจะมองเจตนาในการมาของซือถูเจิ้นผิงออก

ทว่าเยี่ยงไรเสียอีกฝ่ายก็ยังคงเป็นอันดับหนึ่งในวิถีกระบี่ของยุคนี้

เป็นผู้อาวุโสของพวกเขา !

เช่นนั้นนักพรตฉางเสวียนจึงทำได้เพียงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสซือถู ในเมื่อท่านมาถึงที่นี่แล้ว พวกเราขึ้นไปคุยกันบนเขาก่อนจะดีกว่าขอรับ”

ซือถูเจิ้นผิงพยักหน้ารับและประสานมือขึ้น “เช่นนั้นก็ต้องรบกวนเจ้าสำนักไท่เสวียนแล้ว”

เมื่อเวลาผ่านไปได้หนึ่งก้านธูป

นักพรตฉางเสวียนก็ได้เดินนำทุกคน กลับมายังตำหนักไท่เสวียนอีกครั้ง

หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง นักพรตฉางเสวียนถึงได้เอ่ยถามตรง ๆ ว่า “ผู้อาวุโสซือถู ที่ท่านมาในครานี้คงเป็นเพราะท่านบรรพจารย์เย่แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของเราใช่หรือไม่ ? ”

“ขอเรียนท่านเจ้าสำนักไท่เสวียนตามตรง จุดประสงค์ที่ข้ามาในครั้งนี้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ”

ซือถูเจิ้นผิงผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะยอมรับออกมาตรง ๆ เช่นกัน “ก่อนหน้านี้ข้าได้เรียนไปแล้วว่าข้าใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มที หากมิอาจบรรลุในวิถีกระบี่ได้อีก เกรงว่าอีกมินานข้าจะต้องละสังขารอย่างแน่นอน”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นต่างก็หันไปสบตากันอย่างอดมิได้ ท่าทางเต็มไปด้วยความสับสน

ท่านบรรพจารย์เย่เร้นกายอยู่ที่เมืองเสี่ยวฉือ แม้แต่คนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเองยังมิกล้าไปรบกวนด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

ทว่าก่อนหน้านี้ด้วยสาเหตุจำเป็นบางอย่าง ทำให้พวกเขาจำต้องไปรบกวนท่านบรรพจารย์เย่อยู่หลายครั้งหลายครา

ที่หนานกงเสวียนจีกลายเป็นแขกของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน เหตุผลเป็นเพราะอะไรนั้นตาเฒ่าที่มีชีวิตอยู่มานับพันปีเช่นเขาย่อมพอจะคาดเดาได้

ซือถูเจิ้นผิงคิดถึงตรงนี้ก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าสำนักไท่เสวียน หากท่านบรรพจารย์เย่แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของพวกเจ้าท่านนั้น สามารถช่วยให้ข้าบรรลุในวิถีกระบี่ได้ ข้าจะยอมมาเป็นแขกของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของท่านด้วย”

“นอกจากนี้ข้าได้ยินมาว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของพวกท่านยังมีสายยอดเขากระบี่วิญญาณอยู่ด้วย ข้าจะยอมชี้แนะการบำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่ให้แก่ศิษย์สายนี้ด้วยตัวเอง”

หลังสิ้นเสียงเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ผู้ที่เป็นอันดับหนึ่งในวิถีกระบี่แห่งยุค ยอมมาพำนักเป็นแขกคนหนึ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ?

นี่ช่างเป็นข่าวดีและข่าวใหญ่มากจริง ๆ !

อีกทั้งบัดนี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน มีเทพแห่งหมากคนปัจจุบันมาพำนักอยู่ก่อนแล้ว หากมีผู้ที่เป็นอันดับหนึ่งแห่งวิถีกระบี่แห่งยุคมาพำนักเพิ่มอีก

เมื่อมียอดฝีมือที่ไร้เทียมทานสองท่านนี้อยู่ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนก็จะเป็นที่เลื่องลือ และสามารถขึ้นเป็นสำนักอันดับหนึ่งในจงหยวนได้แล้ว ทั้งยังสามารถบดขยี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัวได้อีกด้วย !

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่นักพรตฉางเสวียนที่เงียบไปกลับเอ่ยขึ้นว่า

“ผู้อาวุโสซือถู ผู้น้อยมิได้หมายความเช่นนั้นนะขอรับ”

นักพรตฉางเสวียนเรียบเรียงคำพูด ก่อนเอ่ยต่อว่า “คิดว่าท่านคงได้ยินมาบ้างแล้ว เรื่องที่จักรพรรดิมารในแดนรกร้างทางเหนือตนนั้นได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว เชื่อว่าอีกมินานฝ่ายมารจะต้องรวมตัวกันบุกโจมตีจงหยวนอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นปีศาจเผ่าต่าง ๆ ในเทือกเขาแดนใต้ก็จะต้องรุกรานดินแดนทางใต้ด้วยอย่างแน่นอน”

“ส่วนท่านมิว่าจะเป็นตบะบารมีหรือว่าความแตกฉานในวิถีกระบี่ ล้วนแต่มิอาจมีผู้ใดเทียบเคียงได้ เช่นนั้นพวกผู้น้อยจึงมิต้องการที่จะเห็นท่านต้องดับสูญไปเช่นนี้ขอรับ”

จากนั้นนักพรตฉางเสวียน จึงได้เอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “เช่นนั้นเหล่าผู้น้อยมีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น หากเกิดความโกลาหลขึ้นในจงหยวน ขอให้ท่านยื่นมือเข้าช่วยขอรับ ! ”

เมื่อเห็นท่าทางจริงใจของนักพรตฉางเสวียนแล้ว ซือถูเจิ้นผิงก็เผยรอยยิ้มชื่นชมออกมา

วินาทีต่อมา

“เจ้าสำนักไท่เสวียนช่างมีคุณธรรมจริง ๆ ! ”

ซือถูเจิ้นผิงลุกขึ้นยืน ก่อนจะประสานมือคาราวะให้แก่นักพรตฉางเสวียน “เจ้าสำนักไท่เสวียน ได้โปรดวางใจหากข้ายังมิตาย เมื่อใดที่เผ่ามารและปีศาจบุกโจมตีดินแดนจงหยวนของเรา ข้าจะมิมีทางนิ่งดูดายอย่างแน่นอน”

“และแน่นอนว่ารวมถึงคำสัญญาก่อนหน้านี้ของข้าด้วย ขอเพียงข้าเกิดการบรรลุในวิถีกระบี่ ก็จะยังคงพำนักที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน เป็นแขกคนหนึ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนตามที่ลั่นวาจาเอาไว้”

นักพรตฉางเสวียนเองก็ได้ลุกขึ้นยืนเช่นกัน พร้อมคารวะให้แก่ซือถูเจิ้นผิง “เช่นนั้นต้องขอขอบคุณผู้อาวุโสซือถูแล้ว”