เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 หญ้าต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรา และดวงดาวได้

ขอถามท่านเย่ว่า วิถีกระบี่คืออะไรหรือขอรับ ?

เย่ฉางชิงนิ่งเงียบไปทันทีที่ได้ยินซือถูเจิ้นผิงเอ่ยถามเช่นนี้ จนรู้สึกได้ถึงเสียงวิ๊งที่ดังขึ้นในโสตประสาท

‘วิถีกระบี่คืออะไร ? ’

‘เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือการขอคำชี้แนะ ? ’

‘หรือว่าเจ้าตั้งใจมากลั่นแกล้งข้ากันแน่ ? ’

‘เจ้าคงเสียสติไปแล้วกระมัง ! ’

‘ข้าเย่ฉางชิงมาอยู่ที่โลกเซียนแห่งนี้เป็นเวลากว่าห้าปีแล้ว’

‘หากมิใช่เพราะการเดินทางไปเมืองหลวงครานี้ ได้กล่าวหลักการคำสอนผู้คนแทนท่านเทพฉางชิงท่านนั้น จึงได้รับประทานรากวิญญาณจากท่านเทพฉางชิงมา’

‘มิเช่นนั้นชั่วชีวิตนี้ก็คงเป็นได้เพียงคนขี้แพ้คนหนึ่งเท่านั้น’

‘ทว่าบัดนี้เพิ่งจะได้เริ่มบำเพ็ญเพียร เจ้ากลับมาถามคำถามที่ลึกซึ้งกับข้าว่าวิถีกระบี่คืออะไร’

‘ข้าว่าเจ้าต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ! ’

ขณะที่เย่ฉางชิงพร่ำบ่นในใจอยู่นั้น

นักพรตฉางเสวียนที่นั่งอยู่ด้านข้างซือถูเจิ้นผิงก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนที่มุมปากจะกระตุกขึ้น

‘ซือถูเจิ้นผิงตาเฒ่าที่อยู่มาหลายพันปีเช่นเจ้า คงแก่กะโหลกกะลาจริง ๆ ’

‘เจ้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ! ’

‘เหตุใดน้ำเสียงของเจ้าเหมือนกับตั้งใจกลั่นแกล้งท่านบรรพจารย์เย่เช่นนี้ได้ ! ’

‘เจ้าคิดว่าท่านบรรพจารย์เย่มิเข้าใจวิถีกระบี่งั้นหรือ ? ’

‘หรือคิดว่าความแตกฉานในวิถีกระบี่ของเจ้าอยู่เหนือกว่าท่านบรรพจารย์เย่ ? ’

‘เช่นนั้นเจ้าจะให้ข้าพามาพบท่านบรรพจารย์เย่ อยากขอให้ท่านบรรพจารย์เย่ช่วยชี้แนะในวิถีกระบี่ให้เจ้าทำไมกัน ? ’

‘เจ้าไร้มารยาทถึงเพียงนี้ แล้วยังจะให้ท่านบรรพจารย์เย่ช่วยชี้แนะเจ้าอีกงั้นหรือ ? ’

‘อีกอย่างข้าก็อยู่ตรงนี้ด้วย มิหนำซ้ำยังมีหน้าที่แบกรับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอันยิ่งใหญ่เอาไว้ ! ’

‘เจ้าต้องการที่จะลากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนลงเหวไปด้วยหรือเยี่ยงไร ! ’

‘เจ้าแอบวางแผนชั่วเอาไว้ ! ’

‘เจ้าคนหน้าเนื้อใจเสือ ! ’

‘จิตใจต่ำช้า ! ’

‘เจ้าต้องมิตายดี ! ’

‘หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ อย่าว่าแต่มาเป็นแขกของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเลย ต่อให้มากวาดพื้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ข้าก็จะมิตอบตกลงกับเจ้าเป็นอันขาด ! ’

ต้องบอกว่าเวลานี้นักพรตฉางเสวียนนั้นรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ขณะเดียวกันเย่ฉางชิงก็ยังคงพร่ำบ่นอยู่ภายในใจ

ทว่ามินานเขาก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

นั่นก็คือตาเฒ่านามว่าซือถูเจิ้นผิงผู้นี้จะต้องได้ยินอะไรบางที่เมืองหลวงมาแน่อย่างแน่นอน ถึงได้เข้าใจผิดว่าเขาคือท่านเทพฉางชิงท่านนั้น

เช่นนั้นจึงได้เอ่ยถามคำถามเช่นนี้ออกมา

เย่ฉางชิงคิดได้เช่นนั้นก็ใคร่ครวญอยู่หลายตลบ

หลังจากไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ มินานเขาก็คิดคำตอบของคำถามนี้ขึ้นมาได้

“วิถีกระบี่คืออันใด ? ”

เย่ฉางชิงทำเป็นวางท่าขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมเอ่ยทวนคำถามขึ้นมาอีกครา

ตอนนั้นเองนักพรตฉางเสวียนที่มีรอยยิ้มแห้ง ๆ ก็ได้รีบเอ่ยขออภัยกับเย่ฉางชิง “ท่านเย่ พี่ซือถูเป็นคนตรงไปตรงมา ใจร้อนพูดมิคิด ขอท่านได้โปรดอย่าตำหนิเขาเลยนะขอรับ”

ซือถูเจิ้นผิงได้ยินเช่นนั้นก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่น ภายในใจเต็มไปด้วยความฉงน ?

สองวันก่อนหนานกงเสวียนจีได้กำชับเขาหลายต่อหลายครั้ง

ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่ท่านนี้ ขอเพียงแค่จริงใจและเปิดเผยก็พอ

แต่ความหมายในคำพูดของเจ้าสำนักไท่เสวียน เหมือนกับว่าเขามิควรถามคำถามเช่นนี้ออกไป

หรือว่าคำถามที่ขอคำชี้แนะ มีปัญหาอันใดเยี่ยงนั้นหรือ !

มิน่าใช่ !

ในเมื่อผู้อาวุโสเย่ท่านนี้สามารถผสานเจตนาแท้จริงของกระบี่เข้าไปภายในภาพอักษรพู่กันได้ แสดงว่าต้องรู้แจ้งในวิถีกระบี่อย่างแน่นอน

ส่วนที่เขาถามว่าวิถีกระบี่คืออันใด

คำถามนี้แม้จะดูเป็นนามธรรมไปหน่อย แต่สำหรับผู้อาวุโสเย่แล้วก็มิน่าจะยากเกินไป !

ในตอนนั้นเองถานไถชิงเสวี่ยที่นั่งอยู่ใต้ต้นหลิว ก็อดมิได้ที่จะกดสายพิณเพื่อหยุดเล่น

แม้นางจะบำเพ็ญเพียรวิถีดนตรีเป็นสายหลัก ทว่าเยี่ยงไรเสียนางก็เป็นศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิง ย่อมมีความเข้าใจในวิถีกระบี่อยู่บ้าง

เช่นนั้นเมื่อได้ยินซือถูเจิ้นผิงเอ่ยคำถามเช่นนี้ออกมา

นางเองก็อยากรู้เช่นกันว่ายอดฝีมืออย่างท่านเย่ จะตอบคำถามนี้ว่าเยี่ยงไร

ในระหว่างที่ซือถูเจิ้นผิง นักพรตฉางเสวียน รวมถึงถานไถชิงเสวี่ยกำลังเฝ้ารอคำตอบอยู่นั้น

เย่ฉางชิงก็ได้เอ่ยขึ้น

ใช่แล้ว !

‘ช่างน่ากลัวจริง ๆ ! ’

‘นี่คือขั้นสูงสุดของวิถีกระบี่งั้นหรือ ? ’

‘หญ้าต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรา และดวงดาวได้ ! ’

‘วิถีกระบี่เช่นนี้ อย่าว่าแต่ในโลกมนุษย์เลย แม้แต่บนสวรรค์เองก็ยังยากที่จะพบยอดผู้แข็งแกร่งในวิถีกระบี่เช่นนี้ได้ ! ’

‘ใช่แล้ว’

‘ผู้อาวุโสเย่สามารถอธิบายความเข้าใจในวิถีกระบี่ได้เช่นนี้ มิหนำซ้ำด้านหลังของเขาก็ยังปรากฏนิมิตที่เหมือนจริงได้ถึงเพียงนี้’

‘หรือว่าผู้อาวุโสเย่จะอยู่ในระดับสูงสุดของวิถีกระบี่แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘เป็นไปได้ ! ’

‘มิใช่สิ ! ’

‘ต้องเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน ! ’

‘ผู้อาวุโสเย่เป็นยอดฝีมือเช่นนี้นี่เอง ! ’

จากนั้นเมื่อเห็นว่าซือถูเจิ้นผิงและเหอฉางเสวียนมิมีการตอบสนองใด ๆ เย่ฉางชิงจึงจำต้องถอนสายตากลับมา และหันไปมองคนทั้งคู่

ทันทีที่เห็นใบหน้าซีดเซียว เหงื่อชุ่มโชก และท่าทางที่เต็มไปด้วยความสะพรึงกลัวของคนทั้งคู่

เย่ฉางชิงก็ต้องขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความสงสัย

‘นี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะนี่ ? ’

‘หรือว่าเมื่อครู่ตอนที่เอ่ยประโยคนี้ออกมา จะเกิดนิมิตอะไรที่ทำให้พวกเขาตกใจขึ้นงั้นหรือ ? ’

‘แต่ยอมรับว่าประโยคเมื่อครู่ช่างน่าตกใจจริง ๆ ’

‘หญ้าต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรา และดวงดาวได้ ! ’

‘ฝีมือเช่นนั้น แม้แต่ในโลกเซียนแห่งนี้ ต่อให้บำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่จนถึงขั้นสูงสุดแล้ว จะสามารถใช้หญ้าต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรา และดวงดาวได้จริงงั้นหรือ ? ’

ความจริงแล้วตัวเย่ฉางชิงเองยังมิอยากจะเชื่อคำกล่าวนี้เช่นเดียวกัน

เย่ฉางชิงคิดเช่นนั้นแล้วจึงยกชาขึ้นจิบเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นยิ้ม ๆ ว่า “ท่านทั้งสองตอนนี้พอจะทราบแล้วใช่หรือไม่ ว่าวิถีกระบี่คืออันใด ? ”

นักพรตฉางเสวียนและซือถูเจิ้นผิงจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำถามนั้น

วินาทีต่อมา ในขณะที่นักพรตฉางเสวียนยังมิทันได้ตอบโต้ใด ๆ

ซือถูเจิ้นผิงกลับลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าว แล้วโค้งคาราวะให้แก่เย่ฉางชิง พร้อมเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า

“ท่านเย่ช่างมีความรู้ที่ลึกซึ้งยิ่งนัก ชั่วชีวิตนี้เกรงว่าผู้น้อยคงมิอาจเข้าใจได้ แต่ต้องยอมรับว่าข้านั่นได้ความรู้เพิ่มขึ้นจริง ๆ ”

เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นมิเพียงมิมีท่าทียินดีใด ๆ แต่กลับเผยสีหน้าสับสนวุ่นวายใจออกมาอีกด้วย