เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 212

ตอนที่ 212 ที่แท้ก็ล้วนเป็นสุดยอดผู้บำเพ็ญเพียรทั้งนั้น

‘หญ้าต้นเดียวก็ฟันตะวัน จันทรา และดวงดาวได้ ? ’

‘คำพูดมั่วซั่วเช่นนี้พวกเจ้าเชื่อจริง ๆ งั้นหรือ ! ’

‘ทั้งยังได้ความรู้อะไรมากมายอีกด้วยงั้นหรือ ! ’

‘สรุปพวกเจ้าโง่ หรือเป็นข้าที่โง่กันแน่ล่ะนี่ ? ’

‘ใช่แล้ว ! ’

‘มิใช่ ! ’

‘มีบางอย่างแปลก ๆ ! ’

‘ผู้เฒ่าที่มาใหม่ท่านนี้มาถึงก็เอ่ยปากถามว่าวิถีกระบี่คืออันใด’

‘หมายความผู้เฒ่าท่านนี้จะต้องเป็นผู้ที่บำเพ็ญเพียรในวิถีกระบี่อย่างแน่นอน’

‘ทั้งยังอายุมากถึงเพียงนี้ ตบะบารมีย่อมจะต้องสูงส่งเป็นแน่’

‘อีกทั้งผู้เฒ่าท่านนี้ยังเป็นคนที่เหอฉางเสวียนพามา ดูท่าว่าคงมีความสัมพันธ์ที่มิธรรมดาเป็นแน่’

‘เช่นนี้แล้วก็หมายความว่า เหอฉางเสวียนก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งเช่นกัน อีกทั้งยังมีตบะบารมีที่สูงส่งด้วยน่ะสิ’

‘เช่นนั้นปัญหาก็คือ’

‘เหล่าผู้เฒ่าที่เคยมาพบเขาก่อนหน้านี้ และดูสนิทสนมกับเหอฉางเสวียน’

‘พวกเขาต่างก็ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรเช่นเดียวกันสินะ’

‘และการที่พวกเขาให้ความเคารพเราถึงเพียงนี้ หรือว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเราก็คือท่านเทพฉางชิงมาตั้งแต่ต้นแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘ใช่แล้ว ! ’

‘ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ! ’

คิดแล้วภายในใจของเย่ฉางชิงก็รู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด ทั้งยังมิรู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

นับตั้งแต่เขาทะลุมิติมายังโลกเซียนแห่งนี้

ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองไร้รากวิญญาณ เป็นผู้ทะลุมิติที่มิมีดัชนีทองคำ

เดิมเขาคิดว่าจะใช้ชีวิตราวกับคนธรรมดาเช่นนี้ไปตลอด

แต่ใครเลยจะคิดว่าเพียงแค่เขามีใบหน้าเหมือนท่านเทพฉางชิง กลับถูกยอดผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้เข้าใจผิด คิดว่าเป็นท่านเทพฉางชิงผู้เก่งกาจเหนือผู้คนทั้งปวงท่านนั้นไปได้

เหมือนดังคำกล่าวที่ว่า เป็นบททดสอบของสวรรค์จริง ๆ !

แต่บัดนี้กลับมีปัญหาอีกอย่างกองอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

นั่นก็คือเขาควรบอกความจริงแก่เหอฉางเสวียนและซือถูเจิ้นผิงดีหรือไม่

ว่าเขาหาใช่ท่านเทพฉางชิงไม่ ทว่ากลับเป็นเพียงเด็กน้อยที่เพิ่งจะมีรากวิญญาณ อีกทั้งยังมิรู้ว่ารากวิญญาณมีคุณสมบัติเช่นไรอีกด้วย

หรือว่าจะพูดคุยกับพวกเขาต่อในฐานะท่านเทพฉางชิง

ความจริงแล้วพวกเขาก็มิได้จัดการยากเท่าไร ปกติก็เพียงแค่มาขอภาพอักษรพู่กันก็เท่านั้น

ของพวกนี้ก็ล้วนเป็นสิ่งที่เขาถนัดอยู่แล้ว

ที่สำคัญที่สุดก็คือตอนนี้เขาสามารถบำเพ็ญเพียรได้แล้ว ต่อไปภายภาคหน้ายังต้องเจอปัญหาในเส้นทางการบำเพ็ญเพียรอีกมาก

ขอเพียงยังผูกมิตรกับพวกเขาอยู่ ย่อมสามารถเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามคำถามเกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียรได้อยู่แล้ว

‘อืม ! ’

‘เอาเยี่ยงนี้ก็แล้วกัน ! ’

‘อยากจะเป็นเซียนก็ต้องเสี่ยงกันหน่อย ! ’

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เย่ฉางชิงก็รีบรวบรวมสติแล้วโบกมือไปมาให้กับซือถูเจิ้นผิง “ท่านผู้เฒ่าอย่าได้เกรงใจเลย เชิญนั่งเถิด”

ซือถูเจิ้นผิงได้ยินเช่นนั้นก็ค่อย ๆ มองเย่ฉางชิงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นเกรง ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ

ตอนนั้นเองเย่ฉางชิงก็หันไปมองนักพรตฉางเสวียนและซือถูเจิ้นผิงที่ดูพะว้าพะวง แล้วถามขึ้นว่า “ท่านเหอ พวกท่านสองคนยังมีคำถามอื่นอีกหรือไม่ ? ”

นักพรตฉางเสวียนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงส่ายศีรษะยิ้ม ๆ

“ความจริงแล้วที่ข้ามาครานี้จุดประสงค์หลักก็เพราะมิได้พบท่านเย่มาสักพักแล้ว เช่นนั้นจึงตั้งใจมาเยี่ยมเยียนเท่านั้นขอรับ”

แน่นอนว่านี่หาใช่ความในใจจริง ๆ ของนักพรตฉางเสวียนไม่

แผนเดิมของนักพรตฉางเสวียนก็คือ

ค่อย ๆ ให้ท่านบรรพจารย์เย่ชี้แนะเกี่ยวกับปัญหาในวิถีกระบี่ให้แก่ซือถูเจิ้นผิง หรือขอภาพอักษรพู่กันสักภาพ เพื่อเอาไปทำความเข้าใจเอง

สุดท้ายก็เชิญท่านบรรพจารย์เย่ไปเข้าร่วมพิธีแต่งตั้งผู้สืบทอดหญิงของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน

แต่สุดท้าย ตาเฒ่าไร้สมองผู้นี้กลับถามออกไปตรง ๆ อย่างมิมีปี่มีขลุ่ยทันทีที่อ้าปาก ว่าวิถีกระบี่คืออันใด

ช่างไร้มารยาทสิ้นดี ด้วยกังวลว่าท่านบรรพจารย์เย่จะมิพอใจ

เขาจึงทำได้เพียงทิ้งความคิดที่จะเชิญท่านบรรพจารย์เย่ไปร่วมพิธีแต่งตั้งออกไปก่อน

จึงทำได้เพียงเอ่ยออกมาเช่นนี้

ในตอนนั้นเอง ซือถูเจิ้นผิงที่กำลังลังเลอยู่นั้น ก็ค่อย ๆ เอ่ยออกมาว่า “ท่านเย่ ได้ยินมาว่าความแตกฉานในอักษรพู่กันของท่านนั้นสูงส่งยิ่งนัก วันนี้ที่มา ข้าจึงอยากจะขอภาพอักษรพู่กันสักภาพด้วยขอรับ”

‘ภาพอักษรพู่กัน ? ’

เย่ฉางชิงอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “เรื่องนี้สบายอยู่แล้ว”

ในตอนที่เย่ฉางชิงเอ่ยปากถามพวกเขาสองคนนั้น จึงเป็นการช่วยดึงสติของพวกเขาให้คืนกลับ มาจากเหตุการณ์อันน่ากลัวเมื่อครู่

“สูด ! ”

ทันทีที่ได้สติ นักพรตฉางเสวียนและซือถูเจิ้นผิง ต่างก็รีบสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่อย่างอดมิได้

‘อันตรายยิ่งนัก ! ’

‘เพียงแค่บังเอิญเหลือบมองอักษรพู่กันภาพนี้ ก็เกือบจะเอาชีวิตมิรอดเสียแล้ว ! ’

เมื่อเห็นท่าทางโล่งอกอย่างเกินจริงของคนทั้งคู่

เย่ฉางชิงก็อดมิได้ที่จะเกิดความสงสัย แต่ก็เพียงแค่ยิ้มออกมาเท่านั้น และมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา

จนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วยาม

หลังจากนักพรตฉางเสวียนและซือถูเจิ้นผิงได้สนทนากับเย่ฉางชิงอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็ได้ขอตัวกลับไปอย่างรีบร้อน

“ผู้อาวุโสซือถู เมื่อครู่นี้ท่านมุทะลุเกินไปแล้ว ! ”

หลังออกมาจากเมืองเสี่ยวฉือ จู่ ๆ นักพรตฉางเสวียนก็หยุดฝีเท้าลง และหมุนตัวไปกล่าวกับซือถูเจิ้นผิง

‘มุทะลุ ? ’

ซือถูเจิ้นผิงทำได้เพียงกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงงงวย

“เจ้าสำนักไท่เสวียน ท่านหมายความเช่นไรกัน ? ”

ซือถูเจิ้นผิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “สองวันก่อนเพื่อเตรียมตัวพบผู้อาวุโสเย่ ข้าจึงได้ไปขอคำแนะนำจากหนานกงเสวียนจีมา”

“เขาบอกข้าว่าต่อหน้ายอดฝีมือเช่นผู้อาวุโสเย่ ผู้น้อยอย่างพวกเราจะต้องเปิดเผยจริงใจ เช่นนั้นข้าจึงได้ขอคำชี้แนะออกไปตรง ๆ ”

นักพรตฉางเสวียนได้ยินเช่นนั้น ก็เกิดความรู้สึกร้องไห้มิออกขึ้นมา

‘ท่านบรรพจารย์เย่เร้นกายอยู่ที่นี่ ย่อมมิต้องการให้ผู้คนภายนอกรบกวน’

‘แต่เจ้ากลับทำงามหน้านัก ! ’

‘เปิดเผยจริงใจ ? ’

‘ถึงขั้นถามคำถามเกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียรต่อท่านบรรพจารย์เย่ตรง ๆ เช่นนี้ มิเท่ากับรบกวนการใช้ชีวิตอันสงบของเขาเยี่ยงนั้นหรือ ! ’

เวลานี้ภายในใจของนักพรตฉางเสวียนกลับรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

หากรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ มิว่าเยี่ยงไรเขาก็มิมีทางตอบตกลงคำขอของซือถูเจิ้นผิงเด็ดขาด

ในตอนนั้นเองจู่ ๆ ก็เกิดเสียงลึกลับเสียงหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาทของซือถูเจิ้นผิง โดยมิทราบสาเหตุ

ทำให้เขามีสีหน้าเปลี่ยนไป และเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกในทันที