เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 คนรักของผู้อาวุโสเย่

มิกี่อึดใจต่อมา

ก็เกิดภาพที่แปลกประหลาดขึ้น

ม้วนภาพในมือถูซื่อเปล่งแสงอันบริสุทธิ์งดงามออกมา ก่อนจะปกคลุมนางเอาไว้

ทว่าในวินาทีต่อมาแสงสีขาวบริสุทธิ์รอบกายของถูซื่อก็ค่อย ๆ เคลื่อนที่ แล้วไอพลังอันแข็งแกร่งก็พุ่งออกมาทันที

ขณะเดียวกันก็ไหลเวียนตามความเร็วของเลือดลมภายในร่างกายนาง นางรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าอาการบาดเจ็บภายในร่างกายของนางกำลังดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

‘มิน่าเชื่อ ! ’

‘ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ ! ’

หากสามารถยืมภาพจิ้งจอกเหินนี้มาใช้ได้ ถูซื่อมั่นใจว่าหากให้เวลานางเพียงแค่เดือนเดียว นางจะต้องสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บภายในร่างกายได้อย่างแน่นอน

เช่นนี้แล้วก็หมายความว่า นางก็จะสามารถปลดปล่อยพันธนาการ เพื่อก้าวเข้าสู่ระดับที่สูงยิ่งขึ้นได้อีกครั้ง

อีกทั้งถูซื่อยังมีความคิดดี ๆ อีกอย่างผุดขึ้นมา

หากนางมีภาพจิ้งจอกเหินภาพนี้ นางก็จะสามารถปลดปล่อยพันธนาการได้อย่างมิต้องหวั่นเกรงสิ่งใด จากนั้นก็ค่อยอาศัยภาพจิ้งจอกเหินนี้ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บภายใน

ตอนนั้นเองถูสือซานก็ได้เอ่ยถามถูซื่อด้วยรอยยิ้มกระจ่างใสว่า “ท่านบรรพบุรุษ ภาพจิ้งจอกเหินภาพนี้อัศจรรย์มากใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”

ถูซื่ออึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะได้สติ แล้วจึงเก็บม้วนภาพในมือให้เรียบร้อย

“ภาพจิ้งจอกเหินนี้แฝงจิตวิญญาณแห่งเต๋าเอาไว้ สามารถใช้ภาพนี้ในการบำเพ็ญเพียรได้ ช่างเป็นวาสนาที่ใหญ่หลวงจริง ๆ ”

ถูซื่อเอ่ยกับถูสือซาน ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

ทว่าเวลานี้นางกลับรู้สึกสงสารตัวเองจริง ๆ

เท่าที่ดูแม้แต่ภาพเทพมารในตำนาน เกรงว่ายังสู้ภาพจิ้งจอกเหินภาพนี้มิได้ด้วยซ้ำ

แต่ภาพจิ้งจอกเหินนี้เป็นวาสนาที่ผู้อาวุโสเย่ท่านนั้นมอบให้แก่ถูสือซาน

หากนางชิงภาพนี้มาจากถูสือซานล่ะก็ เมื่อผู้อาวุโสเย่ท่านนั้นทราบเข้า เกรงว่ามิช้าคงนำภัยพิบัติมาสู่ตัวเป็นแน่

ต้องยอมรับว่าหากดูจากคุณสมบัติแล้ว ถูสือซานที่มีสัญญาณว่าสายเลือดจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ย่อมอยู่เหนือกว่านางอย่างชัดเจน

และเมื่อถูสือซานมีอายุเท่ากับนาง หากมิมีสิ่งใดผิดพลาด เกรงว่าคงได้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับจอมปีศาจเป็นแน่

และการที่ผู้อาวุโสเย่มอบภาพจิ้งจอกเหินให้แก่ถูสือซาน บางทีอาจเป็นเพราะเขาเล็งเห็นถึงเรื่องนี้ก็เป็นได้

ในขณะที่ถูซื่อกำลังมีท่าทางลังเลอยู่นั้น

“ท่านบรรพบุรุษ ท่านคงยังมิรู้ใช่หรือไม่”

ถูสือซานเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใสอีกคราว่า “ภาพนี้หาใช่ของโบราณไม่ แต่เป็นภาพที่ผู้อาวุโสเย่วาดต่อหน้าข้าและราชันทมิฬเจ้าค่ะ”

“ห๊ะ ? ”

‘วาดต่อหน้าเจ้าและราชันทมิฬงั้นหรือ ? ’

‘ก็หมายความว่าผู้อาวุโสเย่ท่านนี้ มีอิทธิฤทธิ์ในการผสานจิตวิญญาญแห่งเต๋าสู่ภาพอักษรพู่กันได้ง่าย ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘นี่มัน ! ’

‘นี่มัน ! ’

‘นี่มัน ! ’

‘ต้องเป็นผู้ที่เก่งกาจเพียงใดกัน ถึงมีอิทธิฤทธิ์ที่ศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้’

‘น่าเหลือเชื่อ ! ’

‘ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ! ’

“สูด ! ”

ถูซื่อคิดถึงตรงนี้แล้วก็สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่

วินาทีนี้มีบางเรื่อง ที่ในที่สุดนางก็สามารถเข้าใจแล้ว

ว่าเหตุใดโชคของเผ่าจิ้งจอกวิญญาณจึงถูกช่วงชิงไป !

เหตุใดราชันทมิฬที่มีความสามารถธรรมดา ถึงได้กล้าหยิ่งผยองอย่างมิหวาดหวั่นสิ่งใดในเทือกเขาแดนใต้เช่นนี้ !

เหตุใดผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานที่สามารถสังหารจ้าวปีศาจพยัคฆ์ดำได้โดยง่ายท่านนั้น จึงได้คิดถึงแต่นายท่านอยู่เสมอ !