เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 237

ตอนที่ 237 ยังมีผู้อาวุโสเย่อยู่มิใช่หรือ ?

“เจ้าเด็กคนนี้มิว่าจะคุณสมบัติหรือจิตใจล้วนเหนือกว่าอู๋ซวง แต่กลับมิมีไหวพริบเอาเสียเลย ให้ตายเถอะ”

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลี่ฉางหมิง นักพรตฉางเสวียนก็ต้องทอดถอนใจอย่างห้ามมิได้

จากนั้นนักพรตฉางเสวียนก็มิรีรอใด ๆ อีก รีบเดินไปยังค่ายกลห้วงเวลาทันที

เพราะหลังจากการประชุมผู้นำสำนักต่าง ๆ ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัว พวกเขาล้วนต้องการที่จะพบท่านบรรพจารย์เย่สักครั้ง

ตอนนี้ใกล้ถึงพิธีแต่งตั้งผู้สืบทอดหญิง ตัวแทนของสำนักต่าง ๆ คงจะรีบมากันตั้งแต่วันนี้อย่างแน่นอน

แล้วก็จริงตามคาด เมื่อผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป

ขณะที่นักพรตฉางเสวียนมาถึงจัตุรัสหินสีเขียว อันเป็นที่ตั้งของค่ายกลห้วงเวลา

“เปรี้ยงงงงงง ! ”

ทันใดนั้น ด้านบนของค่ายกลห้วงเวลาทั้งห้าค่ายที่ถูกตั้งไว้โดยรอบจัตุรัสแห่งนี้ พลันก็เกิดลำแสงระยิบระยับมากมายพุ่งขึ้น

ขณะเดียวกันก็เกิดระลอกคลื่นรุนแรงขึ้นกลางอากาศโดยรอบ สัญลักษณ์โบราณส่องแสงลางเลือน ราวกับฝนดาวตกก็มิปาน ช่างเป็นภาพที่ตระการตายิ่งนัก

ผ่านไปมิกี่อึดใจ

ผู้เฒ่าสวมอาภรณ์สีขาวดำหลายคน ก็ทยอยปรากฏตัวขึ้นที่ค่ายกลห้วงเวลาค่ายที่หนึ่ง

“ให้ตายเถอะ ! ข้ามิได้มาเยือนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนมิกี่สิบปี ปราณวิญญาณที่นี่กลับดูเหมือนจะบริสุทธิ์และหนาแน่นขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกหรือนี่”

“ใช่แล้ว ท่านเจ้าสำนัก”

“พวกเจ้ารู้สึกหรือไม่ ในอากาศเหมือนจะมีไอพลังแผ่ออกมาด้วย”

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนในตอนนี้ ช่างเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ในการบำเพ็ญเพียรที่หาได้ยากจริง ๆ ”

“ชมพอหอมปากหอมคอก็พอ มิเช่นนั้นตาเฒ่าแซ่เหอคงกระหยิ่มยิ้มย่องจนเหลิงเป็นแน่”

คนพวกนี้คือตัวแทนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง

ส่วนผู้ที่เป็นหัวหน้าก็คือเจ้าสำนักหยินหยาง ต้วนฉางเต๋อ นั่นเอง

“พี่ต้วน ลำบากแล้ว”

นักพรตชิงเย่ที่เฝ้าประจำอยู่หน้าค่ายกลห้วงเวลาบานนี้ ประสานมือพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ต้วนฉางเต๋อกวาดสายตามองนักพรตชิงเย่เล็กน้อย ก่อนจะประสานมือให้พร้อมรอยยิ้ม “พี่ชิงเย่ มิพบกันหลายปี คิดมิถึงว่าตบะบารมีของท่านจะก้าวหน้าขึ้นอีกแล้ว”

นักพรตชิงเย่หัวเราะออกมา “พี่ต้วนกล่าวเกินไปแล้ว ตบะบารมีเล็กน้อยของข้าจะเทียบอะไรกับพี่ต้วนได้เล่า”

ต้วนฉางเต๋อหัวเราะออกมา จากนั้นจึงชำเลืองมองไปรอบ ๆ แล้วถามเสียงเบาว่า “พี่ชิงเย่ ท่านบรรพจารย์เย่ท่านนั้นของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนมาแล้วหรือยัง ? ”

นักพรตชิงเย่ผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ท่านบรรพจารย์เย่มาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว บัดนี้กำลังพักผ่อนอยู่ที่ยอดเขาฉางหมิง”

ต้วนฉางเต๋อหรี่ตาลง “ก่อนหน้านี้พี่เหอบอกว่า ท่านบรรพจารย์เย่ท่านนี้ของพวกเจ้าเป็นผู้สูงส่งไร้เทียมทาน ครานี้มาถึงที่นี่แล้ว ข้าหวังจะได้เห็นเป็นบุญตาเสียหน่อย”

นักพรตชิงเย่ปรายตามองต้วนฉางเต๋อเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาเงียบ ๆ

ในตอนนั้นเองภายในค่ายกลห้วงเวลาบานอื่น ๆ ก็มีกลุ่มคนทยอยเดินออกมา

แบ่งเป็น

เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัว หลัวชุนเฟิง พร้อมเหล่าผู้อาวุโส

เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิง สวีฉิงเทียน พร้อมเหล่าผู้อาวุโส

เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัว นักพรตไท่หัว พร้อมเหล่าผู้อาวุโส

พวกเขาแต่ละคนต่างมีไอพลังรุนแรง ทั้งยังมีอำนาจน่าเกรงขามแผ่ออกมาจากกายอีกด้วย

ทว่าสิ่งที่ทำให้ทุกคนงงงวยก็คือคนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัวและเจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวต่างก็กำลังขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

มินานทุกคนก็ได้มารวมตัวยังใจกลางจตุรัส

“พี่ไท่หัว พี่หลัว เกิดเรื่องอะไรขึ้นเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

นักพรตฉางเสวียนมองหลัวชุนเฟิงและนักพรตไท่หัว ก่อนถามออกมาพลางขมวดคิ้วน้อย ๆ

“เวลานี้จะเกิดเรื่องอะไรได้”

ต้วนฉางเต๋อเจ้าสำนักหยินหยางหัวเราะเยาะ แล้วเอ่ยกับนักพรตฉางเสวียนว่า

ตอนนั้นเอง

“มิเพียงเท่านั้น”

นักพรตไท่หัวเอ่ยต่ออีกว่า “ตามที่ข้ารู้มาเสวียนเต๋อผู้นี้มิเพียงเข้าใจในพระพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง แต่ยังมีตบะบารมีที่สูงส่ง มีเคล็ดวิชาลับของศาสนาพุทธมากมายอีกด้วย”

นักพรตฉางเสวียนขมวดคิ้วแน่น แล้วเอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “จากที่พี่ไท่หัวและพี่หลัวกล่าวมา หรือว่านักบวชเสวียนเต๋อผู้นี้จะเข้ามาในจงหยวน และไปเทศน์ตามสำนักบำเพ็ญเพียรต่าง ๆ เพื่อหวังที่จะเผยแพร่ศาสนาพุทธเข้าสู่จงหยวนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ! ”

หลัวชุนเฟิงพยักหน้ารับ จากนั้นก็ทอดถอนใจออกมา “คิดถึงปีนั้นที่ผูฝ่าและผูจือจากซีม่อเข้ามายังจงหยวนและได้ไปเทศน์ตามสำนักต่าง ๆ เกือบทุกที่ล้วนแต่เลื่อมใสศรัทธาพวกเขา”

“หากมิใช่เพราะในช่วงเวลาสำคัญได้พี่ไท่หยวนแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวออกหน้า เกรงว่าบัดนี้ศาสนาพุทธคงจะรุ่งเรือง ส่วนลัทธิเต๋าคงตกอยู่ในวิกฤติเป็นแน่”

“น่าเสียดาย ที่สองร้อยปีก่อนพี่ไท่หยวนมิสามารถเข้าใจจิตแท้แห่งเต๋าได้ สุดท้ายเมื่อถึงแก่เวลาก็ได้ละสังขารไป”

นักพรตไท่หัวลูบหนวดตัวเอง พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “บัดนี้เสวียนเต๋อผู้นี้จะต้องเตรียมตัวมาอย่างดี หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ ความแตกฉานในศาสนาพุทธอาจจะอยู่เหนือกว่าสองคนนั้นเสียอีก”

หลังจากสิ้นเสียง ตำหนักไท่เสวียนก็เงียบสงัดลงทันที เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้าต่างก็มีท่าทางเคร่งขรึม คิ้วขมวดมุ่นไปตามกัน

มิกี่อึดใจต่อมา ดวงตาของต้วนฉางเต๋อพลันเกิดประกายเย็นเยียบแวบผ่าน ก่อนจะตบต้นขาของตัวเองฉาดใหญ่ ก่อนลุกขึ้นยืนในทันที

“ในเมื่อลัทธิเต๋าในจงหยวนมิอาจเทศน์ชนะได้ เช่นนั้นก็ทำให้เจ้าหัวโล้นผู้นี้มิอาจก้าวเข้ามาในจงหยวนได้แม้เพียงครึ่งก้าว”

ต้วนฉางเต๋อเอ่ยเสียงเข้ม พร้อมดวงตาวาวโรจน์

“ไร้สาระ ! ”

นักพรตไท่หัวเอ่ยขึ้น มุมปากกระตุกเล็กน้อย

“หากขวางเสวียนเต๋อเอาไว้ที่ชายแดนจงหยวน นั่นมิเท่ากับเป็นการประกาศบอกคนทั่วทั้งใต้หล้าว่าลัทธิเต๋าของเราสู้ศาสนาพุทธมิได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ตอนนั้นเองสวีฉิงเทียนก็เงยหน้าขึ้นมองนักพรตฉางเสวียน ก่อนจะหันไปมองพวกต้วนฉางเต๋อ

“ใครบอกว่าลัทธิเต๋าถึงกาลอวสานเล่า เรายังมีผู้อาวุโสเย่อยู่มิใช่หรือเยี่ยงไร ? ”

สวีฉิงเทียนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง