เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 254

ตอนที่ 254 ศิษย์เหอฉางเสวียนขอพบท่านเย่

“เรื่องนี้ง่ายมาก ! ”

ต้วนฉางเต๋อยกมือข้างหนึ่งลูบที่หนวดของตนเอง พลางเอ่ยด้วยใบหน้ามั่นอกมั่นใจว่า “บัดนี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัวเทศนาแพ้ นั่นก็หมายความว่าเหลือเพียงพวกเราสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่เท่านั้น ที่ยังสามารถถ่วงเวลาให้กับพี่ฉางเสวียนได้”

“อีกทั้งเจ้าโล้นเสวียนเต๋อผู้นั้น ยังมีความแตกฉานในพุทธศาสนาที่สูงส่งถึงเพียงนี้ เช่นนั้นหากพวกเราต้องการที่จะถ่วงเวลา ก็อย่าได้หวังว่าจะฉวยโอกาสในระหว่างการเทศน์ได้”

ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ส่งสายตาสื่อสารกันเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วย

สวีฉิงเทียนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เอ่ยอย่างสงสัยว่า “ในเมื่อมิสามารถถ่วงเวลาในระหว่างที่เทศน์ได้ เช่นนั้นจะต้องทำเช่นไรเล่า ? ”

สิ้นเสียงคนอื่น ๆ ต่างก็หันไปมองต้วนฉางเต๋อจนเป็นตาเดียว

“ทุกท่านอย่าได้ใจร้อนไป ในเมื่อข้าเกริ่นมาขนาดนี้ย่อมต้องมีวิธีอยู่แล้ว”

ต้วนฉางเต๋อโบกมือไปมา ก่อนเอ่ยต่อว่า “หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ ที่ต่อไปที่เจ้าโล้นจะไปก็คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัว”

เอ่ยถึงตรงนี้ต้วนฉางเต๋อก็เอ่ยถามนักพรตไท่หัว “พี่ไท่หัว เมื่อเจ้าโล้นนั่นมาถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวของท่าน ท่านก็บอกเขาว่าคนเทศน์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวกำลังเข้าฌานอยู่ อีกหลายวันถึงจะออกฌานมาเทศน์ได้”

ได้ยินเช่นนั้นนักพรตไท่หัวก็มุมปากกระตุกขึ้นมาทันที ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ ว่า “ทำเช่นนี้สำนักของข้าต้องเสื่อมเสียชื่อเสียเป็นแน่ ! ”

ขณะเดียวกัน สีหน้าของคนที่เหลือก็ดูมิสู้ดีไปตาม ๆ กัน

เพราะคำพูดของต้วนฉางเต๋อ เท่ากับว่าขณะที่มีคนมาขอท้าดวล พอตัวเองสู้มิได้ก็เลยคิดจะหลบเลี่ยง และมิยอมรับว่าตัวเองนั้นสู้มิได้อีกด้วย

การกระทำเช่นนี้จะต่างอะไรกับพวกมนุษย์ที่หยาบช้ากัน ?

ยิ่งกว่านั้นห้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ ยังเป็นหน้าตาของลัทธิเต๋าในจงหยวน จะมาเล่นแง่เช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ?

ทันใดนั้นคนที่เหลือต่างก็แสดงความคิดเห็นออกมา

“ทำเช่นนี้ข้ายอมเห็นห้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่เทศน์แพ้เสียยังดีกว่า ! ”

“ใช่แล้ว แม้หลวงจีนเสวียนเต๋อผู้นั้นจะมีความแตกฉานในพุทธศาสนาสูงล้ำ แต่ว่าการทำเช่นนี้มิต่างอะไรกับการป่าวประกาศให้ทั่วทั้งใต้หล้ารู้ว่า ลัทธิเต๋าของเราสู้ศาสนาพุทธมิได้ ! ”

“มิได้ ! ลัทธิเต๋าของเราจะทำเช่นนั้นมิได้เด็ดขาด”

“……”

ขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความคิดเห็นกันอย่างเดือดดาลนั้น

ทว่าต้วนฉางเต๋อยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยต่อ

“ต้องยอมรับว่าวิธีนี้ของข้ามิดีเท่าไรนัก แต่เพื่ออนาคตของลัทธิเต๋า ข้าคิดว่าวิธีนี้ใช่ว่าจะเป็นไปมิได้”

ตอนนั้นเอง

“ข้าว่าที่พี่ต้วนกล่าวมาก็มีเหตุผล”

นักพรตจิ่วจวีที่นั่งอยู่มิไกลนักลูบหนวดของตนเองพลางเอ่ยว่า “ผู้เทศน์ของแต่ละดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ ย่อมเป็นผู้ที่มีความอาวุโสสูงสุด และเป็นผู้ที่เข้าใจวิถีเต๋าอย่างลึกซึ้งทั้งนั้น อีกทั้งบุคคลเช่นนี้ย่อมเลี่ยงมิได้ที่จะต้องเข้าฌานบำเพ็ญเพียร”

“เช่นนั้นเมื่อแจ้งแก่หลวงจีนเสวียนเต๋อ เรื่องนี้ก็ถือว่ามีเหตุผลอยู่มิน้อย”

สิ้นเสียงนักพรตชิงเย่ก็ได้เอ่ยขึ้นบ้าง “ทุกท่าน ข้าคิดว่าวิธีนี้มิเลวเลย แต่ว่าต้องทำให้หลวงจีนเสวียนเต๋อจับพิรุธมิได้เป็นอันขาด”

ได้ยินเช่นนั้นเจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ทั้งสามก็สบตากันเล็กน้อย แต่กลับมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก

บัดนี้การเทศน์ของลัทธิเต๋าและศาสนาพุทธจะสำเร็จหรือไม่ คงต้องพึ่งผู้อาวุโสเย่ท่านนั้นแล้ว อีกทั้งหลวงจีนเสวียนเต๋อยังมีความแตกฉานในพุทธศาสนาสูงส่งอีกด้วย

เช่นนั้นหากอยากจะถ่วงเวลาไว้แล้วล่ะก็ คงมีเพียงวิธีของต้วนฉางเต๋อวิธีนี้เท่านั้น

ตอนนั้นเองต้วนฉางเต๋อก็ได้เอ่ยขึ้นอีกว่า “ในเมื่อทุกคนคิดเห็นเช่นนี้ ข้ารับปากว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์หยินหยางจะพยายามถ่วงเวลาให้พี่ฉางเสวียนให้ได้มากที่สุดอย่างน้อย 2 เดือน ส่วนดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวและดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงนั้น คงต้องดูท่าทีของพวกเขาเสียก่อน”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

นักพรตไท่หัวก็ค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์กู่หัวของข้าจะพยายามถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุดอย่างน้อย 1 เดือน”

เมื่อเห็นนักพรตไท่หัวเอ่ยเช่นนี้ เจ้าสำนักจื่อชิง สวีฉิงเทียน ก็เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “ข้าเจ้าสำนักจื่อชิงก็จะพยายามถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุดสัก 1 เดือนก็แล้วกัน”

สิ้นเสียงทุกคนต่างก็หันไปมองทางนักพรตฉางเสวียน

“พี่ฉางเสวียน เวลา 4 เดือน ท่านเห็นเป็นเช่นไรบ้าง ? ”

นักพรตไท่หัวเอ่ยถามกับนักพรตฉางเสวียน

นักพรตฉางเสวียนชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นหลังจากนี้ 4 เดือน ข้าจะไปเชิญท่านบรรพจารย์เย่ไปเทศน์ประชันกับหลวงจีนเสวียนเต๋อเอง”

จนเวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วยาม