เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 316
ตอนที่ 316 เป็นเจ้านี่เอง
ขณะที่เย่ฉางชิงรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ในโสตประสาทมีเสียงวิ๊งดังขึ้น
จากนั้นตู๋กูชิงเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉางชิง ต่อไปข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป มิว่าจะเวลาไหนหรือว่าที่ใด”
ได้ยินเช่นนั้นเย่ฉางชิงก็ได้สติขึ้นมาทันที พลันถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
หลังจากชั่งใจสักพัก และเพื่อมิให้จักรพรรดิมารตนนี้พบเจอพิรุธใด ๆ
เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับตัวเองว่า
‘เย่ฉางชิง เวลานี้เจ้าห้ามเผยพิรุธใด ๆ ออกมาเป็นอันขาด จงมองจักรพรรดิมารตนนี้เป็นเพียงสตรีธรรมดาคนหนึ่งซะ’
‘ใช่แล้ว จงทำตัวเหมือนกำลังคบหากับสตรีธรรมดาคนหนึ่ง อีกอย่างแม้เจ้าจะเป็นโสดมานานเกือบสามสิบปี แต่ตอนนี้เจ้าจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้ มิเช่นนั้นจะมีหนทางสู่ตายมากมายรอเจ้าอยู่’
หลังจากให้กำลังใจตัวเองแล้ว เย่ฉางชิงก็ค่อย ๆ ยกแขนที่แข็งค้างของตนขึ้นมา จากนั้นก็รวบรวมความกล้าวางมือลงบนแผ่นหลังของตู๋กูชิงเฟิงเบา ๆ
ทว่าเมื่อฝ่ามือแตะลงไปเบา ๆ แล้ว เย่ฉางชิงพลันขนลุกชัน อดมิได้ที่จะหวาดกลัวขึ้นมา
“ชิงเฟิง ตอนเจ้าออกไปข้างนอก เกิดอะไรขึ้นเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
เวลานี้ราวกับหนึ่งวันทว่ายาวนานนับหนึ่งปี แต่เย่ฉางชิงก็ยังคงสังเกตได้ว่า ภายในเวลามิกี่ชั่วยามที่ตู๋กูชิงเฟิงออกไปข้างนอก นางเหมือนไปประสบกับบางอย่างมา
ตู๋กูชิงเฟิงหลับตาลง พร้อมกับเอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า “ข้าถอนตัวออกจากเผ่าของข้าแล้ว อีกทั้งยังบอกพวกเขาด้วยว่า นับแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะมิยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องใด ๆ ในเผ่าอีก”
‘ออกจากเผ่ามาร ? ’
‘ออกจากเผ่ามารเพื่อข้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘ควรพูดเช่นไรดี ! ’
‘เป็นเพราะข้ามีเสน่ห์มากเกินไป หรือจักรพรรดิมารตนนี้มีจิตใจที่ใสซื่อกันแน่ ? ’
‘แสดงว่าจักรพรรดิมารตนนี้เอาจริงเยี่ยงนั้นหรือ ! ’
‘แม่สาวจักรพรรดิมาร ! ’
‘เจ้าเลิกเล่นได้แล้ว ! ’
‘แม้เจ้าจะงามหยดย้อย ไร้ผู้ใดเทียบเคียงได้ แต่ข้ามิมีวาสนาถึงเพียงนั้นหรอก ! ’
คิดถึงตรงนี้ เย่ฉางชิงจึงกระชับอ้อมแขนกอดตู๋กูชิงเฟิงเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยราวกับอยากจะร้องไห้ออกมา “ชิงเฟิง ข้ารู้ว่าเจ้ายังอาลัยอาวรณ์คนในเผ่าของเจ้าอยู่ แล้วเจ้าจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรกัน ? ”
สิ้นเสียงตู๋กูชิงเฟิงก็ลืมตาขึ้น แล้วดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของเย่ฉางชิงในทันที
นางจ้องมองเย่ฉางชิงด้วยความขุ่นเคือง พร้อมกับเอ่ยอย่างแง่งอนว่า “ฉางชิง เจ้ารังเกียจข้าแล้วใช่หรือไม่ ? ”
ทันใดนั้น ภายในใจของเย่ฉางชิงพลันรู้สึกกลับตาลปัตรไปหมด
‘นี่มัน ! ’
‘นี่มัน ! ’
‘สมแล้วที่เป็นจักรพรรดิมาร นิสัยช่างเอาแน่เอานอนมิได้จริง ๆ ’
‘จะตื่นตระหนกมิได้ ! ’
‘ห้ามตื่นตระหนกไปเองอย่างเด็ดขาด ! ’
‘นางเป็นสตรีธรรมดา ! ’
‘ข้ากำลังคบหากับสตรีธรรมดาคนหนึ่ง’
‘เพียงแค่หญิงสาวที่คบหาด้วยอาจจะโมโหร้ายไปบ้าง แต่นับเป็นเรื่องปกติสุด ๆ ’
‘เวลาเช่นนี้หนึ่งอ้อมกอดสามารถแก้ไขได้ทุกอย่าง’
‘หากมิได้ผล ก็กอดสองครั้ง ! ’
‘ใช่แล้ว ! ’
‘ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ! ’
หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก ใบหน้าเรียบนิ่งของเย่ฉางชิงก็ฉีกยิ้มแห้ง ๆ ออกมา จากนั้นก็ฝืนดึงตู๋กูชิงเฟิงเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
แล้วก็จริงดังที่คาดเอาไว้ จากปฏิกิริยาที่ตู๋กูชิงเฟิงตอบโต้กลับมา ทำให้เย่ฉางชิงยิ่งมั่นใจมากขึ้น
เขาที่เป็นชายโสดมาหลายสิบปี จินตนาการเอาไว้แล้วมิมีผิด
เมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง จักรพรรดิมารอย่างตู๋กูชิงเฟิงก็มิได้ขัดขืนใด ๆ นอกจากนั้นขณะที่พิงศีรษะกับอกของเขา มือทั้งสองข้างของนางยังกอดตอบเขาเอาไว้แน่นอีกด้วย
เย่ฉางชิงเห็นแล้วก็ถอนหายใจออกมาอยางโล่งอกอีกครั้ง
ตอนนั้นเอง ตู๋กูชิงเฟิงก็ได้หลับตาลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อนว่า “ฉางชิง เจ้าคิดเอาไว้หรือยังว่าจะขอข้าแต่งงานเมื่อไร ? ”
“ห๊ะ ! ”
ได้ยินเช่นนั้นเส้นเลือดที่ขมับของเย่ฉางชิง พลันเต้นตุบ ๆ ขึ้นมาทันทีอย่างห้ามมิได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน