เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 340

ความจริงแล้วเวลานี้ในใจของเย่ฉางชิงนั้นรู ้สึกสับสนมิน้อย

บัดนี้แม้เขาจะได้ท่องไปทั่วทั้งจงหยวนตามที่ปรารถนาเอาไว้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ร่วมเดินทางไปกลับยอดหญิงงามเช่นตู๋กูชิงเฟิงอีก ด้วย

มิว่าเรื่องตรงหน้าทั้งหมดนี้จะเป็ นเพียงความฝัน หรือว่าเกิดขึ้น จริง ๆ

แต่เวลานี้เมื่อประตูสวรรค์อยู่ตรงหน้า เขาควรจะก้าวข้ามประตู สวรรค์เพื่อไปดูโลกหลังประตูบานนั้นมิใช่หรือ ?

เพราะผู้บาเพ็ญเพียรทุกคนบนโลกใบนี้ ต่างก็ทุ่มเททั้งชีวิตเพียง เพื่อก้าวข้ามประตูสวรรค์บานนี้และจะได้หลุดพ้น

เช่นนั้นเย่ฉางชิงเองก็มีความอยากและสงสัยใคร่รู ้เช่นเดียวกัน

หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ เย่ฉางชิงจึงมองไปยังตู๋กูชิงเฟิงอีกครั้ง

ตู๋กูชิงเฟิงจึงเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึ้นว่า “ฉางชิง ขอเพียงเจ้าต้องการ ข้า สามารถอัญเชิญทัณฑ์สวรรค์ได้ทันที เพื่อข้ามประตูสวรรค์ไปพร ้อม กับเจ้า”

ในสายตาของตู๋กูชิงเฟิงนั้น

การที่เย่ฉางชิงหันกลับมามองนางถึงสองครั้ง ก็แสดงว่าครั้งนี้เขา คงต้องการที่จะไปแล้วจริง ๆ

เพียงเท่านี้ก็สามารถอธิบายความรู ้สึกที่เย่ฉางชิงมีต่อนางได้เป็ น อย่างดีแล้ว

บัดนี้ในเมื่อเย่ฉางชิงจาต้องจากไปแล้ว เช่นนั้นนางก็มิมีสิ่งใดที่ ต้องห่วงบนโลกนี้อีกแล้ว

อีกทั้งนางก็ได้สะกดตบะบารมีของตัวเองมาหลายปี ทว่าบัดนี้เมื่อ เจอกระตุ้นบ่อยครั้ง จึงยากที่จะสะกดต่อไปได้อีก

ได้ยินเช่นนั้น เย่ฉางชิงก็ผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

ตอนนั้นเองท่านเทพฉางชิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเย่ฉางชิงก็ส่ายหน้า ยิ้ม ๆ พลางเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “วันนี้มีเพียงเจ้าคนเดียว เท่านั้น ที่จะสามารถก้าวข้ามประตูสวรรค์บานนี้ไปได้”

“ท าไมกัน ? ”

เย่ฉางชิงเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ท่านเทพฉางชิงจึงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “เพราะประตู สวรรค์บานนี้เกิดขึ้นจากเจตจานงของเจ้า ส่วนนางนั้นถือกาเนิดมา จากโลกใบนี้”

“หากประตูสวรรค์ถูกเปิดออกพร ้อมกันสองบานในเวลาเดียวกัน ย่อมส่งผลกระทบต่อโลกใบนี้อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นหากนางมิ สามารถผ่านบทสดสอบของสวรรค์ไปได้ โลกใบนี้ก็จะตกอยู่ใน อันตราย มีโอกาสสูงที่จะพังพินาศลง”

‘เกิดขึ้นจากเจตจานง ? ’

‘เปิดออกพร ้อมกันสองบาน ! ’

‘ข้ามีความสามารถขนาดนั้นเชียวหรือ ? ’

“หมายความว่าเยี่ยงไร?”

เย่ฉางชิงใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะอดถามขึ้นมามิได้ว่า “หรือ ว่าเจตจ านงของข้าสามารถเทียบเคียงกับวิถีฟ้ าได้เยี่ยงนั้นหรือ”

ท่านเทพฉางชิงนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคที่แฝง ความหมายลึกซึ้งว่า “เรื่องบางเรื่องเมื่อถึงเวลาเจ้าย่อมจะรู ้เอง”

เอ่ยเพียงเท่านั้น ผู้ที่ถูกขนานนามว่าท่านเทพฉางชิงก็ค่อย ๆ เลือนลางลง ก่อนจะหายวับไปในอากาศ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เย่ฉางชิงก็อดมิได้ที่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน

‘ท าไมจู่ ๆ ก็หายไป ? ’

‘หรือว่าเขาได้พูดอะไรที่มิควรพูดเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘เกิดขึ้นจากเจตจานง ! ’

‘ประตูสวรรค์สองบาน…’

หลังจากเงียบอยู่สักพัก เย่ฉางชิงเหมือนกับนึกบางอย่างขึ้นมา ได้ ดวงตาพลันมีประกายบางอย่างแวบผ่าน

“จริงสิ ในเมื่อชิงเฟิงมิสามารถรับการทดสอบจากสวรรค์วันนี้ได้ แต่นางยังต้องการจะไปจากโลกใบนี้พร ้อมกับข้า”

เย่ฉางชิงลูบคางเล็กน้อย พลางเอ่ยอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นข้าก็ แค่หน่วงเวลาทาให้นางเห็นภาพประตูสวรรค์บานนี้หายไปช ้าลง เพื่อ เลี่ยงมิให้นางอัญเชิญทันสวรรค์ในเวลาเดียวกันกับข้า เท่านี้ประตู สวรรค์ทั้งสองบานก็เปิดออกคนละเวลากันแล้ว และจะมิส่งผลกระทบ ต่อโลกนี้ด้วย”

“อืม คงต้องทาเช่นนี้แล้วล่ะ”

คิดได้เช่นนั้น เย่ฉางชิงก็หันไปมองตู๋กูชิงเฟิงอีกครั้ง จากนั้นจึง เพ่งสมาธิ

วินาทีต่อมา เย่ฉางชิงก็ได้เงยหน้าขึ้นมองประตูสวรรค์ จากนั้นก็ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง ก่อนก้าวข้ามประตูสวรรค์บานนั้นไป

เพียงพริบตา หลังจากเย่ฉางชิงหายเข้าไปในล าแสงสีทอง มากมายแล้ว

ประตูสวรรค์บานนั้นก็หายไปในอากาศ ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ อีกครั้ง

ทว่าสิ่งที่ตู๋กูชิงเฟิงมองเห็น หาได้เป็ นเช่นนั้นไม่

สิ่งที่นางเห็นคือเย่ฉางชิงยังคงยืนอยู่หน้าประตูสวรรค์ เหมือนจม ดิ่งอยู่ในภวังค์ความคิด

นิ่งค้างราวกับหินก็มิปาน เขาแค่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น

จนเวลาผ่านไปได้หนึ่งชั่วยาม

เย่ฉางชิงก็ยังคงยืนอยู่หน้าประตูสวรรค์บานนั้นมิขยับเขยื้อน แม้แต่น้อย

‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ’

‘หรือว่าตอนนี้ฉางชิงกาลังตกอยู่ในภวังค์รู ้แจ้งบางอย่างเยี่ยงงั้น หรือ ? ’

‘อืม ! ’

‘คงจะเป็ นเช่นนั้น ! ’

ตอนนั้นเอง ระหว่างที่ตู๋กูชิงเฟิงเกิดความสงสัยขึ้นมานั้น

ถูสือซานและราชันทมิฬที่มีท่าทางเซื่องซึมก็เดินเข้ามาหาอย่าง ระแวดระวัง

เพราะในช่วงที่เย่ฉางชิงและตู๋กูชิงเฟิงไปท่องจงหยวนนั้น

ร่างอรชรสีเขียวร่างหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นด้านหลังของพวกตู๋กูชิง เฟิงอย่างเงียบเชียบ

ร่างอรชรร่างนั้นก็คือเทพหลิว ผู้ที่ใช ้เวลาเพียงมิกี่เดือน โดย อาศัยพลังอันยิ่งใหญ่ของวัชระปราบมาร จึงทาให้นางสามารถสังหาร สิ่งมีชีวิตโบราณมากมายจนสิ้นซากได้ในที่สุด

“ดูท่านายท่านคงตัดสินใจจะจากไปแล้วกระมัง”

เทพหลิวทอดสายตามองเย่ฉางชิงที่ยืนอยู่หน้าประตูสวรรค์ พลางเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

สิ้นเสียง ราชันทมิฬก็ได้สติขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองเทพหลิว พลางเอ่ยอย่างสะอึกสะอื้นว่า “พี่ต้นไม้ นายท่านจะไปแล้ว”

เทพหลิวถอนสายตากลับมา ปรายตามองราชันทมิฬที่เต็มไป ด้วยความโศกเศร ้า พร ้อมเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “ด้วยฐานะของนายท่าน ย่อมมิสามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้นานอยู่แล้ว”

ราชันทมิฬนิ่งงัน ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

ขณะเดียวกัน เนื่องจากประตูสวรรค์ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทั้งยัง พบว่าบัดนี้เย่ฉางชิงกาลังยืนอยู่ที่หน้าประตูสวรรค์ด้วยตาตัวเอง เช่นนี้

เช่นนั้นนักพรตฉางเสวียนที่รู ้สึกละอายใจต่อท่านบรรพจารย์เย่ จึงได้ปรึกษากับนักพรตหยวนเจี้ยน ก่อนตัดสินใจให้ผู้สืบทอดหญิง ลู่อู๋ซวง พาเหล่าอัจฉริยะทั้งเจ็ดที่มาจากเมืองเสี่ยวฉือ กลับไปยังเมือง เสี่ยวฉือในทันที

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

ลู่อู๋ซวงก็ได้นาคนกลุ่มหนึ่งขี่กระบี่มา ก่อนจะทยอยลอยลงสู่เมือง เสี่ยวฉือ

แต่เมื่อพวกเขาเห็นเมืองเสี่ยวฉือในตอนนี้กลับอ้างว้างไร ้ผู้คน

พวกจ้าวกวงอี้ต่างก็สบตากันเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งไปสารวจ ตามที่ต่าง ๆ

เวลามิถึงหนึ่งเค่อ

ทุกคนต่างก็วิ่งกลับมาด้วยน้าตาที่ไหลอาบแก้ม สีหน้าเต็มไป ด้วยความเศร ้าโศกเสียใจ

“ศิษย์พี่ ท่านพ่อและท่านแม่ข้ามิอยู่แล้วขอรับ”

“ศิษย์พี่ ท่านพ่อและท่านแม่ข้าไปแล้วจริง ๆ ขอรับ”

“ฮือ ๆ ”

…………………………..

เวลาสองปีผ่านไปไวราวกับโกหก

และแล้วในเช ้าวันนี้

ประตูสวรรค์โบราณที่ตั้งตระหง่านอยู่ในส่วนลึกของกลุ่มเมฆ บานนั้น

นับตั้งแต่เย่ฉางชิงก้าวข้ามไปแล้ว ประตูสวรรค์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ บนโลกมานานถึงสองปี ในที่สุดก็ได้หายไปในอากาศ ท่ามกลาง สายตาของพวกตู๋กูชิงเฟิง

ยามเที่ยง

ตู๋กูชิงเฟิงจึงตัดสินใจปลดผนึกตบะบารมี อัญเชิญทัณฑ์สวรรค์ …