เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 341

ณ ทางเหนือของหลิงโจว บนสวรรค์บูรพา

ชายชราผู้มีใบหน้าตอบ ผมและหนวดขาวโพลนผู้หนึ่ง กาลังยืน อยู่บนเขาที่เขียวชอุ่ม

แม้ชายชราผู้นี้จะดูมีลักษณะเหมือนกับเซียน ทว่าเวลานี้ใบหน้า ของเขากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร ้า

“ทีนี้จะทาเช่นไรดี ทาเช่นไรดีเล่า ! ”

“คาดมิถึงว่าการไปรับสมัครศิษย์ที่เมืองหลานซีครานี้ จะต้อง กลับมามือเปล่าอีกแล้ว”

“ที่แย่ที่สุดก็คือ นิกายกระบี่สวรรค์ได้ยื่นคาขาดมาว่า ครึ่งปีหลัง หากสานักบริวารระดับเก้าของนิกายกระบี่สวรรค์ มิสามารถส่งศิษย์

เข้าไปเป็ นศิษย์สายนอกของนิกายกระบี่สวรรค์ได้ สานักของเขาก็ จะต้องถูกยุบ”

“เจ้าพวกหน้าเลือดพวกนี้ แต่ละปีมิเพียงต้องมอบศิลาวิญญาณ ให้ 100 ก้อนแล้ว ทุก ๆ ห้าปียังต้องส่งศิษย์สายนอกไปให้พวกเขาอีก 1 คน นี่มิเท่ากับจงใจจะบีบสานักระดับเก้าให้ตายเยี่ยงนั้นหรือ ! ”

“ใช่แล้ว ส านักชิงหยางของเราแม้จะถูกลดระดับลงมาเป็ นส านัก ระดับเก้าก็จริง แต่เยี่ยงไรเสียสานักชิงหยางก็เคยเป็ นสานักระดับสาม มาก่อน มิหนาซ้าเมื่อสามร ้อยปีก่อนสานักชิงหยางยังเคยมีศิษย์คน หนึ่ง สามารถเข้าไปเป็ นศิษย์สายในของสานักนั้นได้อีกด้วย”

เอ่ยถึงตรงนี้ชายชราก็ขอบตาแดงเรื่อขึ้นมาอย่างอดมิได้ น้าเสียงแหบแห้งลง

ใช่แล้ว

ชายชราผู้นี้ก็คือเจ้าสานักชิงหยาง

นักพรตชิงอวิ๋น

ความจริงแล้วในหลิงโจวแห่งนี้ สานักระดับเก้าเช่นสานักชิงห ยาง เรียกได้ว่ามีอยู่มากมายจนนับมิถ้วน

และใน ‘สวรรค์บูรพา’ หรือที่คนในโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่าง เรียกกันว่าสวรรค์นั้น

จะมีแคว้นอย่างหลิงโจวเกิดขึ้นมากถึงสามพันแคว้น เรียกว่ามี อยู่อย่างดาษดื่น

อีกทั้งแต่ละแคว้นยังมีพื้นที่กว้างใหญ่ เทียบเท่ากับโลกของผู้ บ าเพ็ญเพียรด้านล่างเลยก็ว่าได้

เพียงแต่สิ่งที่ต่างกันระหว่างสวรรค์บูรพา และโลกบาเพ็ญเพียร ด้านล่างก็คือ

บางแคว้นในสวรรค์บูรพาก็ถูกส านักเซียนยึดครอง บางแคว้นก็ ต้องตกอยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์สวรรค์

นอกจากนี้บางแคว้นยังได้ถูกเผ่าปีศาจยึดครอง และบางแคว้นก็ มีมนุษย์และปีศาจอาศัยอยู่ร่วมกันด้วย

อาทิเช่น หลิงโจว

ที่ถูกสี่สานักเซียนใหญ่ยึดครอง โดยแบ่งออกเป็ น นิกายกระบี่ สวรรค์ วังเสวียนจี จวนหนานหลิง นิกายจื่ออวิ๋น

ส่วนสานักอื่น ๆ ที่อ่อนแอ หากอยู่ในเขตแดนของส านักเซียนใด ก็จาเป็ นจะต้องพึ่งพาหนึ่งในสี่สานักเซียนหลัก มิฉะนั้นก็จะต้องถูก กาจัดทิ้ง

และสี่สานักเซียนก็มีการประเมินและจัดอันดับสานัก ที่อยู่ในเขต แดนของพวกเขาอีกที

นั่ นก็หมายความว่า อันดับของสานักยิ่งสูง จานวนของ บรรณาการในแต่ละปีก็จะยิ่งมากขึ้น จานวนศิษย์ที่จะต้องส่งไปเป็ น ศิษย์สายนอกก็จะยิ่งมากตามไปด้วย

ส่วนสานักชิงหยางนั้น ถือเป็ นหนึ่งในสานักที่ต้องพึ่งพานิกาย กระบี่สวรรค์

ส่วนผู้บาเพ็ญเพียรที่ขึ้นมาจากโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่าง

หลังจากที่พวกเขาก้าวข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว ก็จะมิสามารถ เลือกได้ว่าจะถูกส่งให้ไปปรากฏตัวยังพื้นที่ไหนของทั้งสามพันแคว้น

อีกทั้งเนื่องจากมหามรรคาของโลกบาเพ็ญเพียรด้านล่างยังมิ สมบูรณ์ จึงทาให้หลังจากที่พวกเขาก้าวข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว บางครั้งตบะบารมีที่มีอยู่อาจถูกมหามรรคาท าลายลง และท าให้ตบะ บารมีนั้นหายไปจนสิ้น

เช่นนั้นหากพวกเขาต้องการจะอยู่ที่สวรรค์บูรพา จึงจาเป็ น จะต้องเริ่มต้นเส้นทางการบาเพ็ญเพียรใหม่ โดยการเข้าร่วมสานักใด สานักหนึ่งเพื่อฝึกตนอีกครั้ง

นี่จึงเป็ นเหตุผลที่หลายวันนี้นักพรตชิงอวิ๋น ต้องวิ่งไปทั่วทุกเมือง น้อยใหญ่ในเขตของนิกายกระบี่สวรรค์

เพื่อรับสมัครศิษย์ !

แน่นอนว่าผู้ที่ขึ้นมายังสวรรค์บูรพานั้น บางครั้งก็ได้มีผู้บาเพ็ญ เพียรแปลก ๆ โผล่ขึ้นมาด้วย

นอกจากนี้ยังมีบางส่วนที่ข้ามประตูสวรรค์มาแล้ว มิได้รับ ผลกระทบจากมหามรรคาของสวรรค์บูรพา ตบะบารมีในกายก็จะ ยังคงอยู่

คนเหล่านี้ก็จะสามารถพัฒนาพลังของตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เพิ่มสายเลือดใหม่ให้แก่สวรรค์บูรพา

บ้างก็ถูกสานักเซียนที่แข็งแกร่งรับเข้าไป ก็จะได้รับตาแหน่งและ มีทรัพยากรที่ใช ้ในการบาเพ็ญเพียรให้ตามความสามารถ

นักพรตชิงอวิ๋นรู ้สึกลาคอแห้งผาก ขณะที่กาลังหยิบน้าเต้าใส่ สุราออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ และเตรียมที่จะดื่มนั้น

จู่ ๆ ก็มีภาพสุดตระการตาปรากฏขึ้น

เบื้องหน้ามิไกลออกไปนัก ได้มีไอสีม่วงจานวนมหาศาลพุ่งขึ้นมา อย่างกระทันหัน

เพียงพริบตาไอสีม่วงก็ค่อย ๆ ลอยขึ้น จนทะยานขึ้นไปนับหมื่นลี้ จนฉาบให้ท้องฟ้ าครึ่งหนึ่งกลายเป็ นสีม่วงได้ในพริบตา

ดูก็รู ้แล้วว่าปรากฏการณ์เช่นนี้ตระการตามากเพียงใด !

เห็นเช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็อดมิได้ที่จะตัวสั่นเทาขึ้นมา

วินาทีต่อมา ใบหน้าของเขากลับเต็มไปความยินดีในทันที

ปรากฏการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้ จะต้องมีสุดยอดของวิเศษ ปรากฏขึ้นเป็ นแน่!

อีกทั้งที่นี่ยังเป็ นที่ที่ห่างไกลผู้คนอีกด้วย

นักพรตชิงอวิ๋นมาที่นี่ก็เพื่อต้องการระบายความอัดอั้นตันใจที่มี ต่อนิกายกระบี่สวรรค์ ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ออกมาไกลถึงเพียงนี้