เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 342

เห็นได้ชัดว่ำชำยชรำที่มีสีหน้ำบึ้งตึงผู้นี้ ก็คือนักพรตชิงอวิ๋นที่ ตื่นเต้นยินดีก่อนหน้ำนี้นั่นเอง

เพียงแต่สิ่งที่เขำคิดมิถึงก็คือ

เมื่อเขำมำถึงบริเวณที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอสีม่วง กลับหำได้มีสุด ยอดกลสังหำร หรือว่ำสุดยอดของวิเศษไม่

อีกทั้งยังมิมีกำรถ่ำยทอดพลังโบรำณอะไรนั่นอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้เขำรู ้สึกผิดหวังและเสียใจเป็ นอย่ำงมำก

นิมิตอลังกำรเช่นนี้ แต่กลับมิมีอะไรเลยสักอย่ำง

ทว่ำหลังจำกผ่ำนไปครู่หนึ่ง ขณะที่เขำมองไปรอบ ๆ

นักพรตชิงอวิ๋นก็บังเอิญเหลือบไปเห็นเย่ฉำงชิง ที่กำลังโก้งโค้ง ล้ำงหน้ำอยู่ริมล ำธำร

เวลำนี้เขำจึงอดมิได้ที่จะนึกสงสัยขึ้นมำว่ำ หรือนิมิตที่ตระกำรตำ เมื่อครู่นี้มีคนตั้งใจที่จะกลั่นแกล้งเขำเยี่ยงนั้นหรือ?

แต่ผู้ที่สำมำรถสร ้ำงนิมิตอันน่ำสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้ ย่อมมิใช่คน ธรรมดำอย่ำงแน่นอน

ทว่ำเมื่อนักพรตชิงอวิ๋นเพ่งสมำธิและตรวจสอบบุรุษหนุ่มผู้นี้ อย่ำงละเอียด กลับพบว่ำบนกำยของเขำนั้นมิได้มีไอพลังใด ๆ แผ่ ออกมำแม้แต่น้อย

เช่นนี้ก็มีควำมเป็ นไปได้อยู่สองประกำร

ประกำรแรกคือตบะบำรมีของบุรุษหนุ่มผู้นี้สูงส่งกว่ำเขำ และ ตั้งใจปกปิดไอพลังของตนเอำไว้

หรืออำจะใช ้ของวิเศษบำงอย่ำง เคล็ดวิชำบำงชนิด ปกปิ ดไอ พลังเอำไว้

จึงท ำให้เขำมิสำมำรถตรวจจับได้

ส่วนประกำรที่สองก็คืออีกฝ่ ำยยังมิได้ก้ำวเข้ำสู่กำรบ ำเพ็ญเพียร เปรียบได้ดังกับผ้ำขำวผืนหนึ่งเท่ำนั้น

แต่โชคดีที่นักพรตชิงอวิ๋นเคยบังเอิญได้ของวิเศษมำชิ้นหนึ่ง ตอนลงเขำไปท่องเที่ยว

ของวิเศษชิ้นนี้แม้ประโยชน์จะมิได้มำกมำยอะไร แต่กลับสำมำรถ ตรวจสอบผู้แข็งแกร่งที่ตบะบำรมีสูงกว่ำเขำสองถึงสำมขั้นได้

เช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นจึงได้นำของวิเศษชิ้นนี้ออกมำ เพื่อทำ กำรตรวจสอบบุรุษหนุ่มผู้นี้อย่ำงละเอียดอีกครั้ง

จนเวลำผ่ำนไปหนึ่งก้ำนธูป

นักพรตชิงอวิ๋นจึงได้ปรำกฏตัวขึ้น ข้ำงกำยของเย่ฉำงชิง

ทว่ำทันทีที่เย่ฉำงชิงหันมำมอง นักพรตชิงอวิ๋นพลันนิ่งงันไป ทันที !

ใช่แล้ว!

นักพรตชิงอวิ๋นนิ่งงันไปจริง ๆ !

เพรำะนับตั้งแต่เขำเข้ำมำเป็ นศิษย์สำนักชิงหยำงจนถึงตอนนี้ รวมแล้วกว่ำห้ำร ้อยปี เคยพบเห็นเหตุกำรณ์ใหญ่ ๆ มำมิน้อย

จึงมีโอกำสได้พบผู้ที่ถูกขนำนนำมว่ำ อัจฉริยะวิถีกระบี่คนแรก ของหลิงโจว ผู้มีลักษณะท่ำทำงอันโดดเด่น

หรือที่คนรู ้จักในนำมศิษย์เอกของนิกำยกระบี่สวรรค์

แต่เวลำนี้เมื่อเทียบกับบุรุษหนุ่มตรงหน้ำนี้แล้ว ศิษย์เอกของ นิกำยกระบี่สวรรค์ผู้นั้นกลับดูธรรมดำอย่ำงมำก

ผมดำยำวสลวย ดวงตำเรียวยำว ใบหน้ำหล่อเหลำไร ้ที่ติ

โดยเฉพำะลักษณะท่ำทำงอันโดดเด่นที่แผ่ออกมำจำกภำยใน

ท่ำทำงสงบนิ่งและสุขุม

ทำให้คนที่ได้พบเห็นอดมิได้ที่จะเกิดควำมเลื่อมใส และอยำกจะ กรำบกรำน

พูดได้ค ำเดียวว่ำ !

เยี่ยม !

แน่นอนว่ำสิ่งที่ทำให้นักพรตชิงอวิ๋นแปลกใจและรู ้สึกยินดีมำก ที่สุดก็คือ

บุรุษที่มีคุณสมบัติโดดเด่นเช่นนี้ กลับยังมิได้ก้ำวเข้ำสู่วิถีเซียน

ตอนนั้นเองเย่ฉำงชิงก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ พลำงเอ่ยถำมด้วย น้ำเสียงสุภำพอ่อนโยนว่ำ “ท่ำนผู้เฒ่ำ มิทรำบว่ำที่นี่คือที่ใดกันหรือ ขอรับ ? ”

ได้ยินเช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็ถึงกับนิ่งงัน สีหน้ำเผยควำมสงสัย ออกมำอย่ำงห้ำมมิได้

‘ที่นี่คือที่ใดกัน ? ’

‘คนผู้นี้มิได้ขึ้นมำจำกโลกบำเพ็ญเพียรด้ำนล่ำงเยี่ยงนั้นหรอก หรือ ? ’

‘แต่หำกว่ำมิได้ขึ้นมำจำกโลกบำเพ็ญเพียรด้ำนล่ำง นั่นก็แสดง ว่ำคนผู้นี้เป็ นคนของสวรรค์บูรพำอยู่แล้วน่ะสิ’

‘อีกทั้งลักษณะท่ำทำงโดดเด่นเช่นนี้ ต้องมีควำมเป็ นมำที่มิ ธรรมดำอย่ำงแน่นอน’

หลังจำกชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง นักพรตชิงอวิ๋นก็ฉีกยิ้มออกมำ พลำง เอ่ยตอบไปว่ำ “ที่นี่คือสวรรค์บูรพำ และแคว้นหลิงโจวแห่งนี้ก็ถือเป็ น หนึ่งในสำมพันแคว้นของสวรรค์บูรพำ”

‘สวรรค์บูรพำ ? ’

‘หลิงโจวหนึ่งในสำมพันแคว้น ? ’

เย่ฉำงชิงพลันมีสีหน้ำเปลี่ยนไป ก่อนจะทอดถอนใจออกมำอย่ำง อดมิได้

‘จริงด้วย’

‘ข้ำทะลุมิติมำอีกแล้ว ! ’