เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 342

เห็นได้ชัดว่ำชำยชรำที่มีสีหน้ำบึ้งตึงผู้นี้ ก็คือนักพรตชิงอวิ๋นที่ ตื่นเต้นยินดีก่อนหน้ำนี้นั่นเอง

เพียงแต่สิ่งที่เขำคิดมิถึงก็คือ

เมื่อเขำมำถึงบริเวณที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอสีม่วง กลับหำได้มีสุด ยอดกลสังหำร หรือว่ำสุดยอดของวิเศษไม่

อีกทั้งยังมิมีกำรถ่ำยทอดพลังโบรำณอะไรนั่นอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้เขำรู ้สึกผิดหวังและเสียใจเป็ นอย่ำงมำก

นิมิตอลังกำรเช่นนี้ แต่กลับมิมีอะไรเลยสักอย่ำง

ทว่ำหลังจำกผ่ำนไปครู่หนึ่ง ขณะที่เขำมองไปรอบ ๆ

นักพรตชิงอวิ๋นก็บังเอิญเหลือบไปเห็นเย่ฉำงชิง ที่กำลังโก้งโค้ง ล้ำงหน้ำอยู่ริมล ำธำร

เวลำนี้เขำจึงอดมิได้ที่จะนึกสงสัยขึ้นมำว่ำ หรือนิมิตที่ตระกำรตำ เมื่อครู่นี้มีคนตั้งใจที่จะกลั่นแกล้งเขำเยี่ยงนั้นหรือ?

แต่ผู้ที่สำมำรถสร ้ำงนิมิตอันน่ำสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้ ย่อมมิใช่คน ธรรมดำอย่ำงแน่นอน

ทว่ำเมื่อนักพรตชิงอวิ๋นเพ่งสมำธิและตรวจสอบบุรุษหนุ่มผู้นี้ อย่ำงละเอียด กลับพบว่ำบนกำยของเขำนั้นมิได้มีไอพลังใด ๆ แผ่ ออกมำแม้แต่น้อย

เช่นนี้ก็มีควำมเป็ นไปได้อยู่สองประกำร

ประกำรแรกคือตบะบำรมีของบุรุษหนุ่มผู้นี้สูงส่งกว่ำเขำ และ ตั้งใจปกปิดไอพลังของตนเอำไว้

หรืออำจะใช ้ของวิเศษบำงอย่ำง เคล็ดวิชำบำงชนิด ปกปิ ดไอ พลังเอำไว้

จึงท ำให้เขำมิสำมำรถตรวจจับได้

ส่วนประกำรที่สองก็คืออีกฝ่ ำยยังมิได้ก้ำวเข้ำสู่กำรบ ำเพ็ญเพียร เปรียบได้ดังกับผ้ำขำวผืนหนึ่งเท่ำนั้น

แต่โชคดีที่นักพรตชิงอวิ๋นเคยบังเอิญได้ของวิเศษมำชิ้นหนึ่ง ตอนลงเขำไปท่องเที่ยว

ของวิเศษชิ้นนี้แม้ประโยชน์จะมิได้มำกมำยอะไร แต่กลับสำมำรถ ตรวจสอบผู้แข็งแกร่งที่ตบะบำรมีสูงกว่ำเขำสองถึงสำมขั้นได้

เช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นจึงได้นำของวิเศษชิ้นนี้ออกมำ เพื่อทำ กำรตรวจสอบบุรุษหนุ่มผู้นี้อย่ำงละเอียดอีกครั้ง

จนเวลำผ่ำนไปหนึ่งก้ำนธูป

นักพรตชิงอวิ๋นจึงได้ปรำกฏตัวขึ้น ข้ำงกำยของเย่ฉำงชิง

ทว่ำทันทีที่เย่ฉำงชิงหันมำมอง นักพรตชิงอวิ๋นพลันนิ่งงันไป ทันที !

ใช่แล้ว!

นักพรตชิงอวิ๋นนิ่งงันไปจริง ๆ !

เพรำะนับตั้งแต่เขำเข้ำมำเป็ นศิษย์สำนักชิงหยำงจนถึงตอนนี้ รวมแล้วกว่ำห้ำร ้อยปี เคยพบเห็นเหตุกำรณ์ใหญ่ ๆ มำมิน้อย

จึงมีโอกำสได้พบผู้ที่ถูกขนำนนำมว่ำ อัจฉริยะวิถีกระบี่คนแรก ของหลิงโจว ผู้มีลักษณะท่ำทำงอันโดดเด่น

หรือที่คนรู ้จักในนำมศิษย์เอกของนิกำยกระบี่สวรรค์

แต่เวลำนี้เมื่อเทียบกับบุรุษหนุ่มตรงหน้ำนี้แล้ว ศิษย์เอกของ นิกำยกระบี่สวรรค์ผู้นั้นกลับดูธรรมดำอย่ำงมำก

ผมดำยำวสลวย ดวงตำเรียวยำว ใบหน้ำหล่อเหลำไร ้ที่ติ

โดยเฉพำะลักษณะท่ำทำงอันโดดเด่นที่แผ่ออกมำจำกภำยใน

ท่ำทำงสงบนิ่งและสุขุม

ทำให้คนที่ได้พบเห็นอดมิได้ที่จะเกิดควำมเลื่อมใส และอยำกจะ กรำบกรำน

พูดได้ค ำเดียวว่ำ !

เยี่ยม !

แน่นอนว่ำสิ่งที่ทำให้นักพรตชิงอวิ๋นแปลกใจและรู ้สึกยินดีมำก ที่สุดก็คือ

บุรุษที่มีคุณสมบัติโดดเด่นเช่นนี้ กลับยังมิได้ก้ำวเข้ำสู่วิถีเซียน

ตอนนั้นเองเย่ฉำงชิงก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ พลำงเอ่ยถำมด้วย น้ำเสียงสุภำพอ่อนโยนว่ำ “ท่ำนผู้เฒ่ำ มิทรำบว่ำที่นี่คือที่ใดกันหรือ ขอรับ ? ”

ได้ยินเช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็ถึงกับนิ่งงัน สีหน้ำเผยควำมสงสัย ออกมำอย่ำงห้ำมมิได้

‘ที่นี่คือที่ใดกัน ? ’

‘คนผู้นี้มิได้ขึ้นมำจำกโลกบำเพ็ญเพียรด้ำนล่ำงเยี่ยงนั้นหรอก หรือ ? ’

‘แต่หำกว่ำมิได้ขึ้นมำจำกโลกบำเพ็ญเพียรด้ำนล่ำง นั่นก็แสดง ว่ำคนผู้นี้เป็ นคนของสวรรค์บูรพำอยู่แล้วน่ะสิ’

‘อีกทั้งลักษณะท่ำทำงโดดเด่นเช่นนี้ ต้องมีควำมเป็ นมำที่มิ ธรรมดำอย่ำงแน่นอน’

หลังจำกชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง นักพรตชิงอวิ๋นก็ฉีกยิ้มออกมำ พลำง เอ่ยตอบไปว่ำ “ที่นี่คือสวรรค์บูรพำ และแคว้นหลิงโจวแห่งนี้ก็ถือเป็ น หนึ่งในสำมพันแคว้นของสวรรค์บูรพำ”

‘สวรรค์บูรพำ ? ’

‘หลิงโจวหนึ่งในสำมพันแคว้น ? ’

เย่ฉำงชิงพลันมีสีหน้ำเปลี่ยนไป ก่อนจะทอดถอนใจออกมำอย่ำง อดมิได้

‘จริงด้วย’

‘ข้ำทะลุมิติมำอีกแล้ว ! ’

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น เย่ฉำงชิงก็รู ้สึกตื่นเต้นขึ้นมำทันที พลำงรีบถำมต่อว่ำ “ท่ำนเซียน มิทรำบว่ำส ำนักชิงหยำงของพวก ท่ำนยังรับศิษย์อยู่หรือไม่ขอรับ ? ”

นักพรตชิงอวิ๋นเม้มริมฝีปำกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถำมขึ้นตรง ๆ ว่ำ “เจ้ำอยำกจะมำเป็ นศิษย์สำนักชิงหยำงของข้ำงั้นหรือ ? ”

เย่ฉำงชิงนิ่งงัน ก่อนจะเป็ นฝ่ ำยถำมกลับว่ำ “ส ำนักชิงหยำงของ ท่ำน ต้องทดสอบรำกวิญญำณหรืออะไรพวกนั้นก่อหรือไม่ ? ”

นักพรตชิงอวิ๋นโบกมือไปมำเบำ ๆ พร ้อมเอ่ยเรียบ ๆ ว่ำ “กำรที่ เจ้ำและข้ำได้มำเจอกันที่นี่นับว่ำมีวำสนำต่อกันแล้ว เช่นนั้นข้ำยอม ให้เจ้ำอยู่บำเพ็ญเพียรที่สำนักชิงหยำงได้ชั่วครำว แต่มิอำจรับเจ้ำเข้ำ เป็ นศิษย์ของส ำนักชิงหยำงได้”

“เพรำะเหตุใดกัน ? ”

เย่ฉำงชิงเอ่ยถำมขึ้นมำทันควัน

สำมำรถบำเพ็ญเพียรที่สำนักได้ แต่กลับมิสำมำรถเข้ำเป็ นศิษย์ ในส ำนักได้

คำพูดมิมีเหตุผลเช่นนี้มันอะไรกัน ?

หรือว่ำต้องผ่ำนกำรประเมินเสียก่อน ?

นักพรตชิงอวิ๋นเรียบเรียงคำพูดอยู่ครู่หนึ่ง จำกนั้นก็หยิบยก เหตุผลไร ้สำระขึ้นมำอ้ำงเป็ นตุเป็ นตะ

“เพรำะตั้งแต่สำนักชิงหยำงก่อตั้งขึ้น ก็มีกฎที่มิได้จำรึกเอำไว้อยู่ ข้อหนึ่งว่ำ ศิษย์ของสำนักห้ำมเกินเก้ำคน”

เอ่ยถึงตรงนี้ นักพรตชิงอวิ๋นก็ลอบชำเลืองมองเย่ฉำงชิง ก่อนจะ อธิบำยต่อว่ำ “ทว่ำบัดนี้ข้ำมีศิษย์ครบทั้งเก้ำคนแล้ว เช่นนั้นจึงมิ สำมำรถรับเจ้ำเข้ำเป็ นศิษย์อย่ำงเป็ นทำงกำรของส ำนักชิงหยำงได้ อีก”

“แต่เจ้ำก็มิต้องกังวลไป พวกเรำมีวำสนำต่อกัน วันหน้ำเมื่อเจ้ำ บำเพ็ญเพียรที่สำนักชิงหยำง ข้ำจะช่วยสั่งสอนเจ้ำอย่ำงเต็มที่ ช่วย ให้เจ้ำบ ำเพ็ญเพียรมหำมรรคำได้ส ำเร็จด้วย”

เย่ฉำงชิงจ้องมองนักพรตชิงอวิ๋นที่มีท่ำทำงจริงจัง ด้วยสีหน้ำ งงงวย

กฎของสำนักชิงหยำงนี้ช่ำงแปลกประหลำดจริง ๆ

ศิษย์ภำยในส ำนักห้ำมเกินเก้ำคน

ทว่ำกลับอนุญำตให้ผู้อื่นสำมำรถอยู่บำเพ็ญเพียรในสำนักได้ แต่กลับมิสำมำรถเข้ำเป็ นศิษย์ของส ำนักชิงหยำงได้

แต่เมื่อเวลำผ่ำนไปครู่ใหญ่ เย่ฉำงชิงก็คิดขึ้นมำได้ ถึงควำมเชื่อ มำกมำยเกี่ยวกับ “เลขเก้ำ”

ยันต์แปดทิศ ลำยลักษณ์ของหยำงคือเก้ำ…

เลขเก้ำนั้นคือตัวเลขสุดท้ำย เชื่อว่ำที่สุดแล้วก็คือควำมเสื่อม โทรม…

นับตั้งแต่บรรพจำรย์ก่อตั้งสำนักชิงหยำงมำ สำนักก็มีศิษย์ได้ เพียง 9 คน

เช่นนั้นคำว่ำ ‘เก้ำ’ ในที่นี้ก็คงมีควำมหมำยที่สำคัญเช่นกัน

คิดถึงตรงนี้เย่ฉำงชิงก็ได้แต่พูดกับตัวเองในใจว่ำ ‘หรือว่ำสำนัก ชิงหยำงแห่งนี้เป็ นสำนักลึกลับ ?