เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 344

เพียงพริบตาเวลาสองชั่วยามก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยการนาทางที่คุ้นเคยของนักพรตชิงอวิ๋น

เขาและเย่ฉางชิงได้พากันเหาะมา ก่อนจะหยุดลงที่ตีนเขาอวิ๋ นชาง

เมื่อเย่ฉางชิงเห็นเขาอวิ๋นชาง ที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก

แม้ใบหน้าจะมิได้บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ ทว่าภายในใจกลับเต็มไป ด้วยความตื่นเต้นยินดี

เมฆหมอกปกคลุมหนาทึบเช่นนี้ สภาพแวดล้อมที่เหมาะกับการ ฝึกฝนยอดฝีมือ อย่าว่าแต่ส านักเซียนลึกลับอย่างส านักชิงหยางเลย ต่อให้มีเซียนจริง ๆ เร ้นกายอยู่ที่นี่ เขาก็จะมิสงสัยใด ๆ อย่างแน่นอน

‘มิผิด ! ’

‘มิผิดแน่ ! ’

‘สานักชิงหยางแห่งนี้จะต้องเป็ นสานักเซียนลึกลับในตานาน อย่างแน่นอน ! ’

‘อ้า ! ’

‘เมื่อโอกาสมาถึง โชคชะตาก็เปลี่ยนไปจริง ๆ ’

‘ตอนที่ข้าอยู่ที่โลกบาเพ็ญเพียรใบนั้น ต้องทนอยู่ที่เมืองเสี่ยวฉือ อันห่างไกลตั้งหลายปี’

‘สุดท้ายกลับต้องจบลงเพราะความฝันเพียงคราเดียว’

‘ทว่าบัดนี้เมื่อได้มายังโลกบาเพ็ญเพียรอีกใบ ทั้งยังได้พบกับ ยอดฝีมือที่เร ้นกายเช่นนักพรตชิงอวิ๋น’

‘อักทั้งวันนี้ยังจะได้เข้าไปบ าเพ็ญเพียร ในส านักเซียนลึกลับแห่ง นี้อีกด้วย’

‘ยอดเยี่ยม ! ’

‘ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ’

ผ่านไปมินาน เมื่อทั้งสองเดินตามกันเข้าไปในเมฆหมอก จน มาถึงไหล่เขา

นักพรตชิงอวิ๋นก็หยุดลงฝีเท้าลง หลังจากลอบชาเลืองมองเย่ฉาง ชิงแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏสีหน้ายินดีขึ้นมาทันที

‘ท่าทางโดดเด่นเช่นนี้’

‘บนกายยังมิมีไอพลังเซียนใด ๆ แผ่ออกมา’

‘มิหนาซ้ายังรู ้สึกตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่’

‘หากนี่มิเรียกว่าความจาเสื่อมแล้วจะเป็ นอะไรกัน ? ’

‘ดี ! ’

‘ดีมาก ! ’

‘ดีจริง ๆ เลย ! ’

ด้วยการนาทางอย่างคล่องแคล่วของนักพรตชิงอวิ๋น

ผ่านไปอีกประมาณครึ่งชั่วยาม

ในที่สุดประตูเก่าแก่ที่สูงตระหง่านและเต็มไปด้วยร่องรอยของ กาลเวลาบานหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตา

มิเพียงเท่านั้น ยังมีบุรุษหนุ่มที่มีลักษณะท่าทางโดดเด่น และมี ใบหน้าหล่อเหลาผู้หนึ่ง กาลังนั่งสมาธิอยู่บนศิลาที่มีลักษณะเรียบ ๆ ก้อนนั้น

เห็นได้ชัดว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้ก็คือศิษย์เอกของสานักชิงหยาง หลี่ซิว หยวน

ก่อนหน้านี้หลังจากนักพรตชิงอวิ๋นเพ่งกระแสจิตหาเขาแล้ว

เขาก็ได้กระตุ้นพลังวิญญาณภายในร่าง และทาท่ามุทราให้กระบี่ หิมะเล่มนั้นปรากฎขึ้นอีกครั้ง และลอยอยู่ด้านบนศีรษะของเขา

เช่นนั้นภาพหลี่ซิวหยวนที่มีแสงลอยวนอยู่รอบกาย ไอหมอกแผ่ ออกมาปกคลุม ด้านบนศีรษะยังมีกระบี่ยาวแหลมคมเล่มหนึ่งลอยอยู่ ยิ่งทาให้ดูราวกับยอดฝีมือผู้ไร ้เทียมทานก็มิปาน

เหมือนกับเซียนกระบี่ตัวจริงกาลังนั่งสมาธิอยู่ตรงนั้น

ภาพเช่นนี้แม้แต่นักพรตชิงอวิ๋นที่รู ้จักหลี่ซิวหยวนเป็ นอย่างดี ยัง อดมิได้ที่จะตกตะลึง ก่อนจะรู ้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

เพราะนับตั้งแต่หลี่ซิวหยวนขึ้นเขาบาเพ็ญเพียรมาเกือบสิบห้าปี

บัดนี้ก็ยังคงมีตบะบารมีเพียงระดับสร ้างรากฐานปราณขั้นกลาง เท่านั้น

แต่ที่เวลานี้รอบกายของเขามีแสงลอยวนอยู่ มีไอหมอกแผ่ ออกมา อีกทั้งด้านบนศีรษะมีกระบี่เล่มหนึ่งลอยอยู่นั้น

เป็ นเพราะเขาได้กระตุ้นพลังวิญญาณภายในร่างอย่างหนัก

ขณะเดียวกัน ด้วยความแตกฉานเพียงเล็กน้อยในวิถีกระบี่ของ เขา แต่เวลานี้กลับสาแดงเคล็ดวิชากระบี่ ที่เผยแพร่มาจากนิกาย กระบี่สวรรค์ได้

ทาให้กระบี่ลอยอยู่เหนือศีรษะเช่นนี้ นับว่าถึงขีดจากัดสูงสุด ของหลี่ซิวหยวนแล้ว

ขณะเดียวกันในสายตาของเย่ฉางชิงนั้นกลับต่างออกไป

สิ่งก่อสร ้างโบราณที่ตั้งอยู่ประปราย อีกทั้งยังดูทรุดโทรมเหล่านี้ กลับให้ความรู ้สึกที่เรียบง่าย

อีกทั้งประตูบานนี้

ที่ดูสูงตระหง่านและเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลาเช่นนี้ เห็น ได้ชัดว่าสานักชิงหยางมิมีทางธรรมดาอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

แต่สิ่งที่ทาให้เย่ฉางชิงมั่นใจว่าสานักชิงหยางคือสานักเซียน ลึกลับที่แท้จริงนั่นก็คือ

หลี่ซิวหยวนที่นั่งสมาธิอยู่ตรงหน้าประตูบานนั้นนั่นเอง

ด้านบนมีเครื่องประดับศีรษะหยกที่ประณีตและเรียบง่าย สวม อาภรณ์เต๋าลายเมฆาลอย ใบหน้าหล่อเหลาไร ้ซึ่งตาหนิใด ๆ

ยิ่งกว่านั้นหมอกแสงอันเจิดจ้ารอบกาย และกระบี่ที่ลอยอยู่บน ศีรษะเล่มนั้น ยิ่งเสริมให้เขาดูเหมือนเซียนกระบี่แห่งยุคที่แท้จริง

ใช่แล้ว !

เซียนกระบี่ !