เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 352

มินานหลี่ซิวหยวนก็เดินกลับมาจากด้านหลังเขา และมุ่งมายังที่ พานักของนักพรตชิงอวิ๋นด้วยความรีบร ้อน

ต้องบอกว่าเวลานี้นักพรตชิงอวิ๋นรู ้สึกพออกพอใจเป็ นอย่างมาก

หลังจากได้รู ้คุณสมบัติวิถีเซียนของเย่ฉางชิง ก็มิต่างอะไรกับ การที่ข้อข้องใจถูกคลี่คลายลง

ขอเพียงสานักชิงหยางมิล่มสลายในน้ามือเขา เช่นนั้นเขาก็มิ ต้องรู ้สึกละอายใจต่อเหล่าบรรพจารย์แล้ว

ยิ่งกว่านั้นด้วยพรสวรรค์ที่เย่ฉางชิงแสดงออกมาในเวลานี้ เชื่อ ว่าการจะเข้าเป็ นศิษย์สายในของนิกายกระบี่สวรรค์ จะต้องมิมีปัญหา อย่างแน่นอน

เช่นนี้สานักชิงหยางก็จะกลับมารุ่งเรืองดังเช่นในอดีต และอาจจะ สามารถเลื่อนขึ้นเป็ นสานักอันดับสามได้อีกครั้ง หรือสูงกว่านั้นก็ เป็ นได้

อีกทั้งเขายังรู ้ดีว่าหลายปีมานี้ตบะบารมีของตัวเองหยุดชะงักมิ สามารถบรรลุขั้นที่สูงกว่าได้มานานแล้ว หากชีวิตที่เหลืออยู่มิได้รับ โอกาสและวาสนาที่ยิ่งใหญ่แล้วล่ะก็ เกรงว่าคงยากที่จะบรรลุได้อีก

ขณะนั้นหลี่ซิวหยวนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความท้อแท้ใจ และเดิน เข้ามาอย่างรีบร ้อน

กลับพบว่านักพรตชิงอวิ๋นกาลังหลับตาพริ้มลงทั้งสองข้าง ถือชา ร ้อนเอาไว้ในมือหนึ่งถ้วย และนั่งตากแดดอยู่บนเก้าอี้อย่างสบาย อารมณ์

“อาจารย์ขอรับ ! ”

หลี่ซิวหยวนมุมปากกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไป ตรงหน้าของนักพรตชิงอวิ๋น

“ซิวหยวน เจ้าจะพาฉางชิงไปบาเพ็ญเพียรที่ด้านหลังเขาแล้วใช่ หรือไม่ ? ”

นักพรตชิงอวิ๋นยังคงหลับตาพริ้ม ขณะเอ่ยถามขึ้นมาเรียบ ๆ

หลี่ซิวหยวน “……”

‘หรือว่าในสายตาท่าน ข้า หลี่ซิวหยวน เป็ นคนมิเอาไหนเพียง นั้นเชียวหรือ ? ’

‘ตอนนี้มันเวลาไหนกันแล้ว ? ’

‘หากเป็ นเช่นทุกวัน ข้าบาเพ็ญเพียรไปเกือบสามถึงสี่ชั่วยาม แล้ว ! ’

‘แต่สิ่งที่สาคัญกว่าการพาศิษย์น้องเย่ ไปบาเพ็ญเพียรที่ด้านหลัง เขาก็คือ’

‘ตอนนี้ศิษย์น้องเย่ได้เกิดรู ้แจ้งในแผ่นหินรูปทรงกระบี่แผ่นนั้นไป แล้ว เป็ นข้าที่ทนมองความอัปยศเช่นนั้นมิได้ จึงได้หนีกลับมา ต่างหากเล่า ! ’

‘ตอนนี้ดูท่าแล้ว ท่านคงต้องการใช ้อัจฉริยะที่ไร ้เทียมทานเช่น ศิษย์น้องเย่ มากระตุ้นข้าจริง ๆ สินะ ! ’

‘มิใช่สิ ! ’

‘นี่มันคือการตัดกาลังใจกันชัด ๆ ! ’

“อาจารย์ ศิษย์กลับมาจากด้านหลังเขาแล้วต่างหากขอรับ”

หลี่ซิวหยวนนิ่งเงียบอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้น “อีกอย่าง… ศิษย์จะ มาแจ้งให้ทราบว่าจะมิขอสอนเขาอีกแล้ว”

“อัจฉริยะที่ไร ้เทียมทานเช่นศิษย์น้องเย่ ศิษย์มิอาจสั่งสอนได้จริง ๆ ขอรับ ! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นักพรตชิงอวิ๋นที่มีสีหน้าท่าทางสบายอกสบาย ใจก็พลันลืมตาขึ้น

ทว่าเมื่อเขาเห็นใบหน้าท้อแท้ใจของหลี่ซิวหยวนแล้ว เขากลับ มิได้เผยสีหน้าใด ๆ ออกมา เพียงแค่ส่ายหน้าไปมายิ้ม ๆ เท่านั้น

“ซิวหยวน อาจารย์รู ้ดีว่าเจ้าก าลังรู ้สึกเช่นไรอยู่”

นักพรตชิงอวิ๋นเอ่ยด้วยน้าเสียงสงบนิ่ง “คราแรกที่อาจารย์เจอ ฉางชิงก็รู ้สึกว่าลักษณะท่าทางของเขานั้นโดดเด่นเป็ นอย่างมาก แต่ ต้องยอมรับว่าอาจารย์เองก็ประเมินเขาต่าเกินไป”

“การที่เจ้าได้อยู่กับผู้ที่ไร ้เทียมทานเช่นนี้ อีกทั้งยังต้องสอนหลัก พื้นฐานในการบาเพ็ญเพียรให้เขาอีก สาหรับเจ้าแล้วย่อมอดมิได้ที่ จะรู ้สึกกดดัน”

เอ่ยถึงตรงนี้นักพรตชิงอวิ๋นก็หยุดชะงักเล็กน้อย พลางกวาดตา มองหลี่ซิวหยวนที่มีท่าทีนิ่งขรึม “แต่หากเจ้าลองเปลี่ยนมุมมองดู ก็จะ รู ้ว่านี่ถือเป็ นเรื่องที่ดีสาหรับเจ้าด้วย…”

วินาทีต่อมา ยังมิทันที่นักพรตชิงอวิ๋นจะเอ่ยจบ

“อาจารย์ สิ่งที่ท่านกล่าวมาข้าล้วนเข้าใจดี”

ในที่สุดหลี่ซิวหยวนก็ทนมิไหวอีกต่อไป จึงได้เอ่ยขัดขึ้นมาอย่าง มิเกรงใจอีก “แต่หากศิษย์บอกว่า… ศิษย์น้องเย่… เมื่อครู่นี้ได้เกิดการ รู ้แจ้งในแผ่นหินรูปทรงกระบี่ ที่อยู่ตรงด้านหลังเขาแผ่นนั้นด้วยเล่า ขอรับ ? ”

“อะไรนะ ! ”

นักพรตชิงอวิ๋นมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีอย่างห้ามมิได้ ก่อนจะลุก พรวดพราดขึ้น

จึงทาให้ชาที่อยู่ในมือสาดไปทั่วทั้งตัว

“ซิวหยวน เจ้ามิได้โกหกใช่หรือไม่ ? ”

นักพรตชิงอวิ๋นแววตาเป็ นประกาย พลางเอ่ยถามด้วยสีหน้า ตื่นเต้นยินดี “ฉางชิง… ฉางชิง เขารู ้แจ้งในแผ่นหินทรงกระบี่จริง ๆ งั้นหรือ ? ”

“หากมิใช่เรื่องจริง เช่นนั้นศิษย์จะมาออกมาทาไมกันขอรับ ? ”

หลี่ซิวหยวนพยักหน้ารับ พลางกล่าวอีกว่า “มิเพียงเท่านั้น เมื่อ ครู่นี้ศิษย์ยังสัมผัสได้ถึงเจตจานงแห่งกระบี่ ที่แผ่ออกมาจากร่างของ ศิษย์น้องเย่อย่างชัดเจนด้วยขอรับ อีกทั้งยังสะท้อนกับเจตจานงแห่ง กระบี่ที่แผ่ออกมาจากแผ่นหินทรงกระบี่นั้นด้วย…”

ทว่านักพรตชิงอวิ๋นกลับมิรอฟังหลี่ซิวหยวนเอ่ยจนจบอีกแล้ว

เพราะตอนนี้นักพรตชิงอวิ๋นนั้นได้หายตัวไปเรียบร ้อยแล้ว หาได้ ใส่ใจคาขอของหลี่ซิวหยวนไม่

วินาทีต่อมา หลี่ซิวหยวนที่ยังนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ท่าทางเต็มไปด้วย ความสับสน

‘นี่คือท่าทีที่มีต่ออัจฉริยะกับคนไร ้ค่าเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘จะเกินไปแล้ว ! ’

‘แม้อยู่ส านักชิงหยางมาหลายปี ก่อนหน้านี้ก็ยังมิได้รู ้สึกอะไร’