เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 456

ตอนที่ 456 ท่านเย่ ศิษย์ทำได้หรือขอรับ ?

“เจี้ยนอู๋เหิน ที่ข้ากล่าวกับเจ้าก่อนหน้านี้เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปหมดแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เมื่อสัมผัสได้ว่าเจี้ยนอู๋เหินมิได้เดินตามหลังมา

ขงซิงเจี้ยนก็หยุดฝีเท้าลง แล้วหันไปชำเลืองมองเจี้ยนอู๋เหินที่ยังยืนตะลึงงันอยู่ที่เดิม

วินาทีต่อมา เขาจึงหรี่ตาลงพลางส่งกระแสจิตออกไป ด้วยน้ำเสียงที่แฝงเอาไว้ด้วยความเกรี้ยวกราดในหัวของเจี้ยนอู๋เหิน

เฮือก !

เจี้ยนอู๋เหินสะดุ้งขึ้นมาสุดตัว ก่อนจะรีบเดินตามไปอย่างมิชอบใจนัก

หลังจากเย่ฉางชิงได้เชิญขงซิงเจี้ยนนั่งลงแล้ว เจี้ยนอู๋เหินก็ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ด้านหลังของเขา

“มิทราบว่า……ท่านนี้คือ ? ”

เย่ฉางชิงลอบพิจารณาเจี้ยนอู๋เหินเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางที่ดูมิธรรมดา จึงเอ่ยถามขึ้นอย่างอดมิได้

“เขาน่ะหรือ……เขาเป็นเพียงศิษย์สายในผู้หนึ่งเท่านั้นขอรับ”

ขงซิงเจี้ยนหันไปส่งสายตาให้กับเจี้ยนอู๋เหิน ก่อนจะยิ้มประจบออกมา “ท่านเย่ ความจริงแล้วเรือนหลังนี้ค่อนข้างกว้างขวาง แม้จะมีค่ายกลปกคลุมด้านบนเอาไว้ เพื่อป้องกันฝุ่นควันจากภายนอก แต่บางครั้งเวลาเข้าออกก็ยากจะเลี่ยงฝุ่นผงที่ลอยเข้ามาได้”

“ดังนั้นผู้น้อยจึงพาศิษย์สายในคนนี้มาคอยดูแลท่าน อีกทั้งยังมิได้บอกท่านล่วงหน้า ขอท่านเย่อย่าได้ถือสาเลยนะขอรับ”

เย่ฉางชิงนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะปรายตามองเจี้ยนอู๋เหิน

‘พาศิษย์สายในคนหนึ่งมาเพื่อคอยรับใช้ข้า นับว่าให้เกียรติมากจริง ๆ ’

‘แต่นิกายกระบี่สวรรค์ออกจะใหญ่โต ทั้งสำนักชั้นในมิมีศิษย์หญิงเลยสักคนเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘ต่อให้สายในจะมิมี แต่เป็นสายนอกก็ได้นี่นา’

‘อีกอย่างแม้คนผู้นี้จะมีใบหน้าหล่อเหลาเพียงใด แต่เยี่ยงไรซะก็เป็นศิษย์ชายอยู่ดี’

‘พวกเจ้าทำเช่นนี้ต้องการอันใดจากข้ากันแน่ ? ’

‘คิดว่าข้าชอบเพศเดียวกันเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘หรือคิดว่าข้ากำลังฝึกวิชามารที่ต้องลดหยินเพิ่มหยางเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘นี่มันเรื่องไร้สาระอันใดกัน ! ’

แม้ว่าภายในใจของเย่ฉางชิงจะอดพร่ำบ่นมิได้ ทว่าภายนอกเขาก็ยังคงยิ้มแย้มออกมา พร้อมกับโบกมืออย่างมิถือสา

“ท่านกล่าวเกินไปแล้ว”

เย่ฉางชิงหัวเราะออกมาอย่างสบายอารมณ์ “แม้ปกติข้าจะค่อนข้างชอบความสงบ แต่บางครั้งการมีคนพูดคุยด้วยก็มิใช่สิ่งเลวร้ายอันใด”

ขงซิงเจี้ยนพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ท่านเย่ หากศิษย์ผู้นี้กล้าล่วงเกินท่าน สามารถลงโทษเขาได้ตามสบายเลยนะขอรับ”

“หรือขอเพียงแค่ท่านสั่งมา ผู้น้อยจะมาจัดการทำลายรากฐานเต๋าของเขา และขับออกจากนิกายกระบี่สวรรค์ รวมถึงจัดการอาจารย์ของเขาเองขอรับ”

ทันทีที่สิ้นเสียงเจี้ยนอู๋เหินก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะรีบคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

“ท่านบรรพจารย์ขง ได้โปรดวางใจหากศิษย์กล้าล่วงเกินท่านเย่ ศิษย์น้อมรับการลงโทษทุกอย่างขอรับ”

ขงซิงเจี้ยนหันไปเอ่ยต่อ “ทำให้ได้อย่างที่เจ้ากล่าวด้วยล่ะ”

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเจี้ยนอู๋เหิน เย่ฉางชิงจึงพยักหน้าและเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้ามีนามว่าอันใดงั้นหรือ ? ”

เจี้ยนอู๋เหินตอบอย่างนอบน้อมว่า “เรียนท่านเย่ ศิษย์ เจี้ยนอู๋เหิน ขอรับ”

เย่ฉางชิงจึงเอ่ยว่า “ในเมื่อเจ้ามีนามว่าเจี้ยนอู๋เหิน เช่นนั้นวันหน้าข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวเจี้ยนก็แล้วกัน”

เจี้ยนอู๋เหินก้มหน้าลงด้วยความนอบน้อม “ศิษย์น้อมรับคำสั่งท่านเย่ขอรับ”

เย่ฉางชิงพยักหน้าอย่างรู้สึกระอา

เขารู้ดีว่าศิษย์ของนิกายในโลกบำเพ็ญเพียรเช่นนี้ เนื่องจากถูกกฎต่าง ๆ ของสำนักควบคุมเอาไว้เป็นเวลานาน จึงทำให้มีนิสัยดูแข็งทื่ออย่างเลียงมิได้

หากจะเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้น คงเป็นไปได้ยาก

“ดื่มชาเถอะ”

เย่ฉางชิงเอ่ยกับขงซิงเจี้ยน พลางอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ใบชานี้ข้านำมาจากโลกเบื้องล่าง ต้นชาเหล่านั้นข้าล้วนเป็นคนปลูกเอง ทว่ารสชาติกลับมิเลวเลยทีเดียว”

ขงซิงเจี้ยนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างยกจอกชาขึ้นจิบเบา ๆ

ทว่าทันทีที่น้ำชาอันใสบริสุทธิ์เข้าปาก ร่างของเขาก็เกิดการสั่นเทา ดวงตาถึงกับเบิกโพลงขึ้นมาในทันที

นี่มัน ! ! !

‘หรือว่านี่ก็คือชารู้แจ้งในตำนานงั้นหรือ ? ’

น้ำชาใสบริสุทธิ์ แต่เมื่อเข้าปากไปแล้ว ราวกับกลั่นมาจากไอพลังที่บริสุทธิ์จำนวนมหาศาล !

‘ใช่แล้ว !’

‘นี่จะต้องเป็นชาที่ต้มมาจากใบชารู้แจ้งในตำนานเป็นแน่ !’