เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 77

เมื่อได้ยินว่าเทพแห่งหมากคนปัจจุบันหนานกงเสวียนจีจะมา ก็ทำให้นักพรตฉางเสวียนอดที่จะนึกถึงการประลองหมากระหว่างเขากับสวีฉิงเทียนก่อนหน้านี้ขึ้นมามิได้

การประลองหมากครานี้ แม้สายตาของคนนอกจะมองว่าเป็นการประลองระหว่างเจ้าสำนักทั้งสอง แต่ความจริงแล้วกลับเป็นการประลองระหว่างเทพแห่งหมากคนปัจจุบันและท่านบรรพจารย์เย่ต่างหาก

นอกจากนี้แม้แต่เทพแห่งหมากคนปัจจุบันหนานกงเสวียนจี ยังพ่ายแพ้ให้แก่ท่านบรรพจารย์เย่

การที่หนานกงเสวียนจีมาถึงเขาไท่เสวียน เป้าหมายหาใช่เขาไม่ แต่เป็นผู้ที่มีฝีมือลึกล้ำเช่นท่านบรรพจารย์เย่ต่างหาก

และสิ่งที่เขากังวลในเรื่องนี้ก็คือ แค่ตบะอันแก่กล้าของหนานกงเสวียนจียังมิรวมความแตกฉานในวิถีหมากของเขา นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้ทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต้องสั่นสะเทือนแล้ว

คนผู้นี้เป็นผู้ฝึกตนวิถีแห่งหมาก มีชีวิตมาหลายพันปีและอาจมีชีวิตยืนยาวอีกนับหมื่นปี

เขาได้ฝึกฝนวิถีเต๋าอย่างหนักมาตลอดชีวิต ว่ากันว่าตบะของเขาตอนนี้ถึงช่วงปลายของขั้นถ้ำสวรรค์ อีกเพียงก้าวเดียวก็จะบรรลุสู่ขั้นมหายานแล้ว

หลายปีมานี้มีข่าวลือว่า เขาเดินทางท่องไปทั่วทุกพื้นที่เพื่อตามหาคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือสูสีกัน

ถึงขนาดเคยเดินทางไปที่เทือกเขาแดนใต้เพียงลำพัง ต่อสู้กับเหล่าผู้แข็งแกร่งของเผ่าปีศาจ จนสามารถเข้าไปถึงเขตลึกสุดของเทือกเขาแดนใต้เพื่อประมือกับจ้าวปีศาจที่มีชีวิตอยู่มานับแสนปี แต่สุดท้ายก็ต้องกลับไปพร้อมความผิดหวัง

หลังจากนั้นเขาก็ได้เดินทางไปยังดินแดนรกร้างทางเหนืออันเป็นที่ตั้งของเผ่ามาร ทำศึกกับเผ่ามารสามวันสามคืนจนสุดท้ายก็สามารถบีบบังคับจ้าวแห่งมารที่กำลังเข้าญาณอยู่ให้ออกมาประมือกับเขาได้

ผ่านมาหลายสิบปี เขาก็ยังคงพบกับความผิดหวังอยู่ร่ำไป

และครั้งล่าสุดเขาก็ได้เดินทางไปยังต้นกำเนิดศาสนาพุทธอย่างซีม้อ กล่าวกันว่าเขาได้เดินหมากกับพระสงฆ์รูปหนึ่งถึง 500 ปี สุดท้ายก็เอาชนะไปได้ ก่อนจะกลับสู่จงหยวนและเร้นกายนับแต่นั้นมา

ข่าวลือมากมายเหล่านี้ทำให้เห็นว่าหนานกงเสวียนจีมิเพียงแต่แตกฉานในด้านหมากเท่านั้น แต่พลังของเขายังอยู่ในขั้นที่ยากจะรับมือได้อีกด้วย

หากหนานกงเสวียนจีมาที่นี่ และบีบบังคับเพื่อจะขอประลองกับท่านบรรพจารย์เย่ให้ได้เล่า

มิหนำซ้ำท่านบรรพจารย์เย่กลับยังคงเร้นกายอยู่ที่เมืองเสี่ยวฉือ มิสนใจทางโลก เช่นนั้นอาจจะมิตกลงประมือกับหนานกงเสวียนจีก็เป็นได้

หากเป็นเช่นนั้นคนที่กลืนมิเข้าคายมิออกมากที่สุดก็คือเขาเอง

คิดถึงตรงนี้นักพรตฉางเสวียนก็ได้แต่ลูบหน้าผากอย่างลำบากใจ

สวีฉิงเทียนที่เห็นเช่นนั้นก็มิกล่าวอันใดออกมา มิว่าจะได้เจอท่านบรรพจารย์เย่แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนหรือไม่ แต่เวลานี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา เพื่อถามในสิ่งที่น่าสนใจกว่า “พี่เหอ พวกเรายังมิต้องพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้หรอก แต่ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านมีความสัมพันธ์อันใดกับผู้สืบทอดของท่านกันแน่ ? ”

สิ้นเสียง เหล่าผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ด้านหลังของพวกเขา ต่างก็ให้ความสนใจขึ้นมาทันที

แม้พวกเขาจะดูเหมือนกำลังสนใจเวทีประลองตรงหน้า แต่มิมีผู้ใดที่มิเงี่ยหูฟังราวกับกลัวจะพลาดสิ่งใดไป

“อะไรนะ ! ”

นักพรตฉางเสวียนเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยิน ดวงตาดุดันจ้องเขม็งไปทางสวีฉิงเทียนพลางกัดฟันและกล่าวว่า “สวีฉิงเทียน หากข้ามีความสัมพันธ์กับฉางหมิงจริง เช่นนั้นเจ้าก็มีความสัมพันธ์กับผู้สืบทอดของพวกเจ้าด้วยน่ะสิ ? ”

“สูด ! ”

หลังจากได้ยินสิ่งที่นักพรตฉางเสวียนตอบกลับ เหล่าคนที่อยู่ทางด้านหลังของพวกเขาทั้งคู่ต่างพากันสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองสีหน้าของสวีฉิงเทียนที่ดูมิสู้ดีเท่าไหร่นักแทบจะพร้อม ๆ กัน

ที่เจ้าสำนักไท่เสวียนพูดมามีเหตุผล

คนที่ช่างสังเกตล้วนมองออกว่า ผู้สืบทอดหญิงของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงถานไถชิง เสวี่ย มีพรสวรรค์ในการบำเพ็ญเพียรที่เหนือว่าผู้สืบทอดอินฉางเฟิง

แต่สุดท้ายถานไถชิง เสวี่ยกลับมิได้ออกมาแสดงฝีมือในการประลองครั้งนี้ด้วย

อีกทั้งมินานมานี้สวีฉิงเทียนบังเอิญหลุดปากออกมาว่า อินฉางเฟิงจะได้สืบทอดเป็นเจ้าสำนักจื่อชิงคนต่อไป

เช่นนั้นก็แสดงว่าส่วนหนึ่งที่ถานไถชิง เสวี่ยมิได้ออกมาประลอง ก็เพราะเจ้าสำนักจื่อชิงกังวลว่านางจะได้รับการสนับสนุนจากเหล่าศิษย์ในสำนัก และจะเป็นการข่มผู้สืบทอดอย่างอินฉางเฟิงเยี่ยงนั้นหรือ

ส่วนเหตุผลอีกข้อนั่นก็คือเรื่องที่นักพรตฉางเสวียนกล่าวถึง ว่าเจ้าสำนักจื่อชิงมีความสัมพันธ์พิเศษบางอย่างกับอินฉางเฟิง

นักพรตฉางเสวียนที่บังเอิญเหลือบเห็นสายตาเคลือบแคลงสงสัยของเหล่าผู้อาวุโสของทั้งสองสำนัก ก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะกลืนคำพูดที่จะพูดออกมากลับลงไป

‘ผู้อาวุโสหนานกงมาเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ ! ’

‘ข้ายังมิทันได้พบท่านบรรพจารย์เย่เลยด้วยซ้ำ ! ’

“พี่เหอ…”

สวีฉิงเทียนลุกขึ้นยืนเพื่อจะพูดกับนักพรตฉางเสวียน แต่กลับมิรู้ว่าควรจะพูดสิ่งใด

นักพรตฉางเสวียนขมวดคิ้วมุ่น พลางมองผู้อาวุโสนอกสำนักด้วยท่าทางเคร่งเครียดแล้วถามขึ้นว่า “จั่วเหอ พวกเจ้าได้เสียมารยาทต่อผู้อาวุโสหนานกงหรือไม่ ? ”

‘ผู้อาวุโสหนานกงเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

ผู้อาวุโสนอกสำนักนามจั่วเหอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เรียนท่านเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสหนานกงท่านนี้ดูก็รู้แล้วว่าเป็นยอดฝีมือ พวกข้าย่อมมิกล้าที่จะเสียมารยาทอยู่แล้วขอรับ”

ความจริงแล้วคนแรกที่พบหนานกงเสวียนจีก็คือจั่วเหอ เพียงแค่บังเอิญเห็นร่างของหนานกงเสวียนจี ก็รู้สึกตื่นตระหนกมากแล้ว

ต่อให้มีความกล้าหาญมากขนาดไหน เขาก็มิกล้าหาเรื่องยอดฝีมือที่น่ากลัวเช่นนี้ !

“ในเมื่อผู้อาวุโสหนานกงมาถึงเชิงเขาไท่เสวียนของเราแล้ว พวกเราย่อมมิควรจะเสียมารยาท”

นักพรตฉางเสวียนพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน พลางกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “พวกเจ้าทุกคนตามข้าไปต้อนรับผู้อาวุโสหนานกงเดี๋ยวนี้”

สิ้นเสียง นักพรตฉางเสวียนก็ได้จำแลงกายเป็นลำแสงและพุ่งขึ้นฟ้าไปทันที

เหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนสบตากันเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งตามไปโดยมิลังเล

“ศิษย์พี่สวี เวลานี้ทั้งสองสำนักกำลังจัดงานประลองฝีมือกันอยู่ คิดว่าผู้อาวุโสหนานกงก็คงทราบเรื่องนี้ดี พวกเราก็ควรจะไปต้อนรับด้วยหรือไม่ขอรับ ? ”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงเอ่ยถามขึ้น

สวีฉิงเทียนพยักหน้าเห็นด้วย “แน่นอน ! ”