เกมรักกลลวง นิยาย บท 1

“คุณเจเนวีฟ รัคฟอร์ด ตอนนี้สามีของคุณกำลังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องหมายเลข 2588 ที่โรงแรมแลงฟีลด์”

เจเนวีฟกลั้นหายใจเป็นพักๆ ด้วยความร้อนรนใจขณะที่รอให้ลิฟต์หยุดยังชั้นที่เธอต้องการ

เธอเดินทางไปมุสเบนด้วยเรื่องงานและใช้เวลาอยู่ที่นั่นหนึ่งเดือน ก่อนจะพบว่าเมื่อกลับมา เธอก็ได้รับข้อความประหลาด

เจเนวีฟคิดว่าคงเป็นข้อความที่ส่งมาแกล้งเธอ เธอจึงไม่สนใจและไม่ได้คิดถึงข้อความนั้นอีก แต่เมื่อลงจากเครื่องบินมา เธอก็ติดต่อกับสามีของเธอ คูเปอร์ ซัตตัน ไม่ได้ เมื่อเธอตรวจเช็กสัญญาณจีพีเอสจากโทรศัพท์ของเขา มันก็แจ้งว่าเขากำลังอยู่ที่โรงแรมแลงฟีลด์ และเพราะอย่างนั้นเธอจึงรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

ไม่นานนัก เจเนวีฟก็มาถึงห้องหมายเลข 2588 เธอประหลาดใจที่เห็นว่าประตูห้องเปิดแง้มอยู่

ทันใดนั้นเอง ก็มีใครบางคนเข้ามาโอบเอวของเธอจากทางด้านหลังและทำให้เธอเซถลาเข้าไปในห้องที่ไม่มีแสงสว่างนั้น เธอตั้งสติได้เมื่อร่างเร่าร้อนนั้นผลักเธอเข้ากับประตู

“ที่รักเหรอ” เจเนวีฟเรียกเขาออกมาอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เมื่อเขาหาริมฝีปากของเจเนวีฟเจอ เขาก็จูบเธออย่างดุดันและดูดดื่ม

ประตูเปิดแง้มอยู่ แล้วเขาก็จูบฉันทันทีที่เราเข้ามาในห้อง

เจเนวีฟปะติดปะต่อทุกอย่างเข้าด้วยกันในทันใด เธอคิดเอาเองว่าคูเปอร์คงแกล้งยั่วเธอเพราะพวกเขาต้องห่างกันนาน

เมื่อนึกได้ดังนั้น เธอก็ลดการระวังตัวและเหวี่ยงแขนโอบกอดชายหนุ่มไว้ แผ่นหลังของเธอโน้มเอียงขณะที่เธอจูบเขาตอบอย่างมีความสุข

เมื่อเจเนวีฟตื่นขึ้นมาแสงอาทิตย์ก็กำลังส่องสว่างอยู่นอกหน้าต่าง บนแขนอันเปลือยเปล่าของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยจากการร่วมรัก เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปตามเนื้อตัว ทว่าหัวใจของเธอพองโต

เจเนวีฟแต่งงานกับคูเปอร์มาได้หนึ่งปีแล้ว แต่พวกเขาต้องห่างกันบ่อยๆ เพราะต่างคนต่างทำงาน เขาทั้งสองไม่เคยได้มีโอกาสได้ใช้เวลาใกล้ชิดกันมาก่อนเลย

เป็นเมื่อคืนนี้เองที่พวกเขาเพิ่งจะเติมเต็มชีวิตคู่ได้สำเร็จ

“ที่รัก...”

เจเนวีฟพลิกตัวและกำลังจะต่อว่าคูเปอร์เรื่องที่เขาเตรียมเซอร์ไพรส์สุดระทึกให้กับเธอ แต่อนิจจา อีกฝั่งหนึ่งของเตียงนั้นว่างเปล่าและเย็นเฉียบ ชายคนนั้นหายตัวไปได้สักพักแล้ว

มีสร้อยคอเส้นหนึ่งวางอยู่บนเตียง มันเป็นสร้อยคอลิมิเต็ดอีดิชั่นจากแบรนด์ทิฟฟานี่ในชื่อคอลเลกชั่น “เพอร์เฟกต์ เลิฟเวอร์”

ฉันดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ทิ้งของขวัญไว้ให้ฉันด้วย

ริมฝีปากของเจเนวีฟโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์เมื่อเธอหยิบสร้อยคอขึ้นมาสวม ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก นักข่าวหลายสิบคนกรูกันเข้ามาล้อมรอบเตียงของเธอไว้พร้อมกับกล้องในมือ

แชะ! แชะ! แชะ!

พูดยังไม่ทันขาดคำ เจเนวีฟก็ถูกตบหน้าอย่างแรง

เธอเสียหลักล้มลงไปบนเตียงในขณะที่สมองของเธอก็คิดอะไรไม่ออก

คูเปอร์ขว้างรูปถ่ายเป็นตั้งใส่หน้าของเจเนวีฟ ขอบคมๆ ของรูปถ่ายใบหนึ่งบาดแก้มของเธอจนมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผลและไหลรินไปตามคาง

“พรุ่งนี้เจอกันเก้าโมงที่ศาลากลาง!” เขาประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก

เมื่อพูดจบ เขาก็หมุนตัวและรีบสาวเท้าออกไปทันทีราวกับว่าเขาขยะแขยงเธอเสียเต็มประดา

เจเนวีฟเอามือกุมแก้มของตัวเองไว้ เธอรู้สึกสับสนจากความเจ็บนั้น เธอเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในลานสายตาของเธอ รูปนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินออกจากห้องหมายเลข 2588 และผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คูเปอร์

เวลาที่ประทับบนรูปลงเวลาไว้ตอนหกโมงเช้าของวันนี้!

เจเนวีฟจับรูปถ่ายไว้แน่นและมองมันอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อนที่เธอจะตัวสั่นเทิ้ม

ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คูเปอร์!