เกมรักกลลวง นิยาย บท 10

เมื่อเจเนวีฟตื่นขึ้นมา เธอพบว่าศีรษะ คอ และแขนทั้งสองข้างของเธอมีผ้าพันแผลพันอยู่ เธอครางเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่เธอขยับตัวเพียงเล็กน้อย

เธอถูกคุมขังอยู่ที่สถานีตำรวจ

ตำรวจนายหนึ่งนำอาหารมาให้เธอ เขาพูดว่า “คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีพยายามฆ่าคูเปอร์ ซัตตัน ซีอีโอของบริษัทสเป็คเตอร์คอร์เปอเรชั่น กรุณารอหมายศาลของคุณด้วย!”

ในเวลานั้น เจเนวีฟรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่ดูรถคันนั้นให้ดีๆ และยังปล่อยให้คูเปอร์หนีไปได้!

เธอไม่ต้องการที่จะรออยู่เปล่าๆ ตรงนั้น เพราะเธอคาดเดาได้ว่าจะต้องเจอความยุ่งยากอะไรบ้าง เธอจึงบอกกับตำรวจไปว่า “ฉันอยากจะโทรหาทนายหน่อยน่ะ”

ตำรวจยิ้มเยาะและไม่ใส่ใจเธอ

หลังจากตำรวจนายนั้นหายไปหนึ่งวันเต็มๆ เขากลับมาอีกอย่างไม่มีใครคาดคิดในเวลากลางคืน และยังนำตัวผู้หญิงสองคนเข้าไปในห้องขัง แล้วเขาก็ปลดกุญแจมือพวกเธอ

เจเนวีฟสังเกตว่าผู้หญิงสองคนนั้นส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาหาเธอ เธอขยับถอยหลังไปเล็กน้อยพร้อมกับตั้งท่าระวัง

เธอพยายามถ่างตาตื่นอยู่เสมอ แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอค่อยๆ ผล็อยหลับไปในช่วงเวลาเช้าตรู่

ทันใดนั้น เจเนวีฟก็รู้สึกว่ามีคนมาหยิกแขนที่บาดเจ็บของเธออย่างรุนแรง เธอลืมตาขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่เธอพบว่ามีอะไรบางอย่างยัดปากเธออยู่ ทำให้ร้องไม่ออก

“อย่าว่าพวกเราเลยนะ! มีคนจ้างเราทำงานสกปรกให้กับเขา!” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดพลางตบหน้าเจเนวีฟแรงๆ เธอพูดต่ออย่างมุ่งร้าย “เค้าบอกว่าเราจะทรมานเธอยังไงก็ได้ ขอแค่เธอไม่ตายก็พอ!”

นี่คูเปอร์คิดจะเอาชีวิตฉันนี่!

ความเกลียดชังพลุ่งพล่านไปทั่วตัวเจเนวีฟ นัยน์ตาเธอก็แดงก่ำ เธอดิ้นรนด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ผู้หญิงคนหนึ่งงอเข่าขึ้นเตะเจเนวีฟเข้าที่ท้อง ทำให้เธอล้มลงตัวงอ ลุกขึ้นไม่ได้อีกเพราะความเจ็บปวด

ก่อนที่เจเนวีฟจะลุกขึ้นได้อีกครั้ง เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวดที่ศีรษะด้านหลัง ผู้หญิงอีกคนหนึ่งทึ้งผมของเธอและตบเธอสองสามที เธอกดนิ้วสองนิ้วเข้าไปในบาดแผลของเจเนวีฟ

“โอ๊ย!” เจเนวีฟเจ็บปวดมากจนถึงกับเป็นลมไป

ตั้งแต่ผู้หญิงสองคนถูกพาตัวเข้ามาในห้องขังเดียวกับเจเนวีฟ ตำรวจที่มีหน้าที่สอดส่องดูแลทุกชั่วโมงก็หายหน้าไปหมด ทุกครั้งที่ตำรวจนำอาหารมาวางให้ เขาไม่ใส่ใจเจเนวีฟที่นอนอยู่ที่พื้น

แค่ไม่กี่วัน เจเนวีฟถูกก็ทรมานจนหน้าตาเธอแทบจำไม่ได้ ลำตัวของเธอเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเปื้อนเลือดซึ่งบัดนี้แห้งกรังและเหนียวเหนอะหนะ ผู้หญิงสองคนต่างพากันใช้แปรงสีฟันทิ่มตำไปที่ลำคอของเธอ

ทุกครั้งที่เธอกลืนน้ำลาย เธอได้รสเลือด จนในที่สุดเธอก็พูดไม่ได้อีก

ในวันนั้นเองเจเนวีฟถูกผู้หญิงสองคนทรมานทั้งวันจนสายตาเริ่มพร่ามัว

มันเป็นรูปถ่ายของวินิเฟรดซึ่งเอามือทาบอกอยู่ นัยน์ตาเบิกกว้างและเหม่อลอย ดูเหมือนว่าเธอได้จากไปแล้ว

เจเนวีฟจ้องมองรูปถ่ายใบนั้นและเริ่มต่อสู้ดิ้นรน สายตาเต็มไปด้วยความทุกข์

“ใช่! ยายของเธอตายแล้วล่ะ!” เอริก้ายื่นมือเข้ามาในประตูเหล็กเพื่อให้เจเนวีฟมองเห็นรูปถ่ายชัดขึ้น

“พอคุณยายรู้ว่าเธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยในข้อหาพยายามฆ่าและจะต้องถูกตัดสินประหารชีวิต แกก็ตกใจมากจนหัวใจวายตาย เห็นรึยังว่าฉันมีน้ำใจขนาดไหน ฉันอุตส่าห์ขอให้คนถ่ายรูปคุณยายก่อนเสียชีวิตเอามาให้เธอดูอย่างนี้ไงเล่า”

“เธอโกหก!” เจเนวีฟพูด มุมปากของเธอมีเลือดไหล

เธอจำได้ว่าวินิเฟรดอาการดีขึ้นก่อนที่เธอจะออกจากโรงพยาบาลในวันถัดไป คุณยายของเธอไม่มีทางตายอย่างแน่นอน

เอริก้าเย้ยหยันอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ”

ไม่! ไม่! เป็นไปไม่ได้

เจเนวีฟนึกถึงหมายเลขโทรศัพท์ที่สตีเว่นเอาให้เธอได้ เศษเสี้ยวแห่งความหวังปะทุขึ้นในหัวใจของเธอ พอเจเนวีฟดิ้นหลุดจากพันธนาการด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เธอก็คว้าคอผู้หญิงคนหนึ่งไว้แล้วออกแรงไปที่นิ้ว

เธอรู้ดีว่าคอคือจุดบอบบางที่สุดในร่างกาย!