กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 429

เหวินเส่าอี๋ยิ่งอยู่ยิ่งรีบร้อนที่จะถอนกำลังฝ่ามือกลับ เขาลองด้วยวิธีการนับไม่ถ้วนแต่ก็ไม่เป็นผลจึงทำได้เพียงมองดูกำลังภายในอันแข็งแกร่งภายในที่ฝึกฝนมาอย่างหนักเป็นเวลาหลายปีของตนมลายหายไปในชั่วข้ามคืนและกลายเป็นดังชุดแต่งงานของผู้อื่นไป

มองดูกู้ชูหน่วนอีกครั้ง

ใบหน้าอันเล็กของนางย่นลงด้วยความเจ็บปวด และใบหน้าอันงดงามไร้ตำหนิก็ค่อยๆเปลี่ยนจากซีดเซียวเป็นสีแดงระเรื่อจนในที่สุดร่างกายราวกับไฟลุก ร้อนเสียจนทำให้คนไม่กล้าไปแตะต้อง

ร่างกายของนางไม่สามารถรับกำลังภายในได้มากนัก พลังลมปราณในร่างกายยังคงเดือดดาลพุ่งชนไม่หยุดยั้งราวกับจะทะลวงร่างของนางให้ทะลุ

“สิ่งใดคือมหาเวทย์ดูดพลัง” กู้ชูหน่วนฝืนทนต่อความเจ็บปวดคลื่นแล้วคลื่นเล่าและกัดฟันกล่าว

"......"

“เหวินเส่าอี๋ท่านรีบถอนฝ่ามือออก”

สีหน้าของเหวินเส่าอี๋ดูไม่ได้เลย

เขาก็อยากถอน

กำลังภายในที่เขาทุ่มเทฝึกฝนด้วยความลำบากเข้าไปในร่างนางหมดแล้ว เป็นไปได้หรือว่าเขาจะไม่ร้อนรน?

“ผู้ที่ถูกมหาเวทย์ดูดพลังไปไม่สามารถถอนฝ่ามือได้เองเว้นแต่ท่านจะเป็นผู้ถอน”

นางถอน?

นางจะถอนอย่างไร?

หากว่านางถอนได้ก็คงจะถอนไปนานแล้ว ร่างกายของนางกำลังจะระเบิดแล้ว

ในขณะที่นางและเหวินเส่าอี๋คิดว่าร่างกายของนางกำลังจะระเบิด กู้ชูหน่วนก็ทะลุผ่านจุดเส้นวรยุทธ์ขั้นที่ห้า

แสงสีม่วงได้เปลี่ยนไปอีกและกู้ชูหน่วนก็ทะลุอีกครั้งไปถึงขั้นที่หกของจุดเส้นวรยุทธ์

ดวงตาของเหวินเส่าอี๋เป็นประกายเล็กน้อย

ในระหว่างใช้มหาเวทย์ดูดพลังไม่สามารถเลื่อนขั้นได้ไม่ใช่หรือ?

หากว่าดูดมากเกินไปก็จะร่างระเบิดจนตาย

ร่างกายของนางมีคุณสมบัติอันใด เหตุใดถึงก้าวทะลวงผ่านในขณะที่ดูดพลังได้?

"พรึ่บ......"

กู้ชูหน่วนทะลวงขั้นที่เจ็ด ขั้นที่แปดกระทั่งถึงยังขั้นที่เก้า......

ในทางกลับกันของเขาจากยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับหกลดลงถึงขั้นกลางของระดับหกและลดลงถึงขั้นต้นระดับหก ชั้นสูงสุดระดับห้า ขั้นกลางระดับห้า......

กำลังภายในของเขาก็ถูกดูดเข้าไปถึงหกสิบส่วยในหนึ่งร้อยส่วนเต็มๆ

ชู่ว์......

กำลังภายในถูกดูดไปอีกสิบส่วนในร้อยส่วน

เหวินเส่าอี๋ถูกดูดกำลังภายในไปแล้วเจ็ดสิบส่วนในหนึ่งร้อยส่วน ความสามารถลดลงถึงชั้นสูงสุดระดับสี่

และท้ายที่สุดกู้ชูหน่วนก็ทะลวงไปหนึ่งขั้น

ช่องว่างของความแข็งแกร่งทำให้เหวินเส่าอี๋ยอมรับได้ยาก

"พรวด......"

เลือดเต็มปากกระอักออกมา สีหน้าของเหวินเส่าอี๋ยิ่งอยู่ก็ยิ่งซีดเซียว เรี่ยวแรงในร่างกายราวกับว่าถูกดึงไปจนลงเช่นนั้น

ความแข็งแกร่งของเขาได้ลดลงอีกท่ามกลางความกังวลของเขา ตกลงสู่ขั้นกลางระดับสี่

ส่วนกู้ชูหน่วนทะยานขึ้นสู่ขั้นกลางระดับหนึ่ง

“กู้ชูหน่วน ถอนฝ่ามือออก”

ครั้งนี้เหวินเส่าอี๋โมโหขึ้นแล้วจริงๆ

พลังลมปราณในกายของกู้ชูหน่วนปะทะกันจนแม้แต่การหายใจของนางก็ยังลำบาก

นางต้องการทำให้เหวินเส่าอี๋โมโหจนตายหรือ

อาการบาดเจ็บของนางสามารถรักษาให้หายได้ด้วยตนเอง

เขายุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องไปรักษาอาการบาดเจ็บอันใดให้นาและนางก็รู้สึกว่าชีวิตอันน้อยของนางกำลังจะแขวนอยู่ที่นี่แล้ว

ดวงตาเป็นประกายวาววับสองสามครั้งมองไปยังเหวินเส่าอี๋ เห็นเพียงแค่สถานการณ์ของเหวินเส่าอี๋ย่ำแย่กว่านางอีก

และกำลังภายในของเขาถูกนางดูดเข้าไปแล้ว คำพูดหยาบคายที่มาถึงตรงปากของกู้ชูหน่วนนั้นด่าไม่ออกมา

นางน่าอนาถ เหวินเส่าอี๋น่าอนาถยิ่งกว่านางเสียอีก

อย่างน้อยนางก็ยังได้รับกำลังภายไว้มากมาย ส่วนเขาเสียภรรยาและสูญเสียทหารไพร่พลไปด้วยจริงๆ

มหาเวทย์ดูดพลังดำเนินต่อไปไม่หยุด กู้ชูหน่วนไม่สามารถทนรับได้อีกต่อไปแล้วจึงตะโกนร้องเสียงหนึ่งขึ้น "อ๊า......"

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนแผ่กระจายจากใต้หน้าผาไปยังยอดหน้าผาและทะลุผ่านหุบเขาโลหิตหูหลูโดยที่เสียงสะท้านนั้นก้องกังวานไปทั่วทุกมุมของภูเขาหูหลู

ทุกคนได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง

รวมถึงเยี่ยจิ่งหาน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ฝูกวง เยี่ยเฟิง ประมุขชิง ผู้นำกองธงกล้วยไม้และคนอื่น ๆ

นอกจากผู้นำกองธงกล้วยไม้และคนอื่นๆแล้วในใจของพวกเยี่ยจิ่งหานต่างก็พัลวันกันขึ้นมา

เยี่ยจิ่งหานดิ้นรนอย่างต่อเนื่องเพื่อต้องการทะลายโซ่ตรวนและไปหากู้ชูหน่วนด้วยตนเอง

เขาไม่กล้านึกภาพขึ้นเลยจริงๆว่ากู้ชูหน่วนได้ผ่านสิ่งใดมาบ้างถึงได้ส่งเสียงกรีดร้องจนแทบจะขาดใจเช่นนั้น

ประมุขชิงยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น ร่างของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ความเร็วของฝ่าเท้ายิ่งอยู่ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ

อาหน่วน......

เจ้าห้ามเป็นอันใดนะ