เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 15

ภายในบ้านของฮันน่า เวลานี้สองพี่น้องกำลังนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทั้งคู่เป็นเด็กดีทำตัวน่ารักมาโดยตลอด แม้ว่าตุลาจะค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง เป็นคนเงียบมีใบหน้าที่ขรึมอยู่ตลอดเวลา ผิดกับกันยาที่ช่างเจรจาทำตัวสดใสร่าเริง แต่ใครจะรู้ว่าทั้งสองก็มีเรื่องราวบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจไม่เคยบอกใคร มิหนำซ้ำยังทำเหมือนกับว่าการไม่มีบิดามันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับพวกเขาสองคน

“นี่ตัว เค้าอิ่มแล้ว ขอขึ้นข้างบนก่อนนะ อย่าลืมปิดไฟด้วย" กันยาลุกขึ้นพร้อมกับทำท่าทางง่วงเหงาหาวนอนออกมา

"อืม...เดี๋ยวปิดเอง" ตุลาพูดออกมา ราวกับว่ากำลังปัดความรำคาญเฉกเช่นที่พูดกับกันยาทุกครั้ง แต่ทว่าคราวนี้มันไม่ใช่ เมื่อชายหนุ่มกำลังเป็นห่วงมารดา เขากลัวว่าฮันน่าจะขับรถไปเฉี่ยวชนใครเขาเข้า เมื่อมารดาอายุเข้าเลขสี่สายตาก็อาจจะมีพร่ามัวไปบ้าง

"ขอบคุณน๊าา...พี่ชายสุดหล่อ ฝากล้างจานด้วยนะจ๊ะ ไปแล้วง่วง" ตุลาถึงกับส่ายศีรษะไปมา เมื่อกันยารีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง โดยที่ไม่เก็บจานของตัวเองไปล้าง เขาทำอาหารให้เธอรับประทานแล้วยังต้องมาล้างจานให้อีก

ณ โรงแรมหรู ภายในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม เพื่อจัดเซอร์ไพรส์คนรัก ชายหนุ่มกับหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีภรรยา ในเวลานี้ฮันน่ายังคงบึ้งตึงใส่อีธาน เธอพยายามที่จะออกไปจากห้องนี้ แต่กลับโดนชายหนุ่มต้อนจนมุม ฮันน่าถูกอีธานขยับเข้าใกล้เธอถอยกรูดไปเรื่อย จนในเวลานี้ก้นของเธอนั้นแนบชิดนั่งอยู่บนขอบเตียง ผ้าปูสีหวานกับกลิ่นเทียนหอมที่ชายหนุ่มจุดเอาไว้และบรรยากาศที่เป็นใจ กำลังทำให้หัวใจของเธอพองโต ยิ่งเขาเดินเข้าใกล้หัวใจของเธอมันก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่าสมองเธอกลับพยายามต่อต้าน เมื่อฮันน่ากำลังคิดว่าชีวิตของเธอจะผิดพลาดอีกครั้งไม่ได้

"ทำไม...กลัวผมเหรอ...หืม" ในเวลานี้อีธานได้โน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ จนฮันน่าเอนตัวใช้ศอกยันที่นอนเอาไว้ ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

"ถอยไป! ฉันต้องการกลับบ้าน อย่าเอานิสัยป่าเถื่อนของคุณมาใช้กับฉัน เพราะต่อให้ใครๆ มองว่าคุณเป็นเทพบุตร แต่สำหรับฉันยังไงคุณมันก็แค่ซาตานอยู่ดี" ในเวลานี้ฮันน่ายังคงพูดจาและทำท่าทางพยศไม่เลิก มิหนำซ้ำในเวลานี้เธอยังพยายามตะเกียกตะกายขยับขึ้นไปอยู่บนเตียง อย่างไม่รู้ตัวและนั่นก็ยิ่งทำให้อีธานได้ใจ

"ผมไม่เคยใช้นิสัยป่าเถื่อนกับคุณเลยนะที่รัก ทำไมต้องกลัวขนาดนั้นด้วย สิบกว่าปีที่ถูกลงทัณฑ์สวรรค์กลั่นแกล้ง ผมว่ามันหนักหนาสาหัสเกินไปแล้วสำหรับชีวิตคู่ของเรา มาเริ่มต้นใหม่กันนะครับฮันน่า" อีธานค่อยๆ คลานขึ้นไปบนเตียง ในขณะที่ฮันน่าเองก็ไม่มีทางที่จะหนีเขาพ้น เธอจึงต้องจำยอมนอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น

Rrrr!!! เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของฮันน่าดังขึ้น จึงทำให้เธอรีบคว้าขึ้นมาดู เพราะกลัวว่าลูกจะโทรมาและก็เป็นอย่างที่เธอคาดการณ์เอาไว้ สายโทรเข้าจากตุลาที่โชว์หราอยู่หน้าจอมือถือ

"ใครชื่อตุลา ผมถามว่าไอ้ตุลามันเป็นใคร!" คราวนี้น้ำเสียงของอีธานฟังดูเกรี้ยวกราด เมื่อเขาต้องการรับฟังความจริงจากปากของฮันน่า

"นี่คุณช่วยเงียบก่อนได้ไหม ในขณะที่ฉันพูดโทรศัพท์คุณห้ามใช้เสียงเด็ดขาด" "ถ้าไม่อยากให้ผมพูดหรือโวยวายออกไปแล้วล่ะก็ กรุณาเปิดลำโพงด้วย ใครก็ตามที่ยุ่งกับเมียผมมันได้เจอดีแน่"ฮันน่ารู้สึกเกลียดแววตาเจ้าเล่ห์ของเขา แถมอีธานยังพูดจาเหมือนกับว่าเธอและเขานั้นเป็นสามีภรรยากัน ทั้งที่ความเป็นจริงมันก็แค่ไม่กี่ครั้งและเธอก็คิดว่า เขาไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นหรือรับผิดชอบเธอกับลูกด้วยซ้ำ

"คุณนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ เลย" ฮันน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด แต่อีธานกลับชอบใจในท่าทีของเธอ จากนั้นหญิงสาวจึงรีบกดรับสาย จากลูกชายพร้อมกับเปิดลำโพง เพื่อตัดปัญหาเพราะกลัวว่าตุลาจะเป็นกังวล ถ้าหากเธอไม่รับสายเขาในตอนนี้

"ฮัลโหล...มีอะไรหรือเปล่าตุลาล็อกบ้านดีหรือเปล่า"

"ไม่ห่วงต้องหรอกครับแม่ ตอนนี้แม่อยู่ไหน ยังอยู่ที่บ้านของป้าเรยาหรือเปล่า" น้ำเสียงทุ้มของหนุ่มน้อย ที่เอ่ยถามฮันน่าออกมานั้น ทำให้อีธานถึงกับสตั้น เมื่อตุลาเรียกฮันน่าว่าแม่ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงเก็บความรู้สึกสงสัยเอาไว้ รอให้เธอคุยเสร็จเมื่อไหร่ เขาจะเค้นเอาคำตอบจากเธอให้ได้

"เอ่อ...ใช่จ้า แล้วน้องเข้านอนหรือยังลูก อย่าลืมเข้าไปห่มผ้าให้กันยาด้วยนะ" ฮันน่า ชำเลืองมองไปที่อีธาน เมื่อเธอกำลังพูดปดกับตุลา แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา ทั้งที่ภายในใจเขาตื่นเต้นจนแทบจะกระเด็นออกจากอก เมื่อลางสังหรณ์ของเขากำลังบอกว่า กันยาตุลาต้องเป็นพี่น้องฝาแฝดอย่างแน่นอน ที่สำคัญลูกๆ ของเขาได้โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว

"ครับแม่ เอ่อ...แม่ครับ ตอนนี้มันดึกแล้วแม่นอนค้างที่บ้านป้าเรยาเลยก็ได้นะครับ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับขับรถกลางคืนมันอันตราย เดี๋ยวตอนเช้าผมจะไปเปิดร้านให้แม่เอง"

"โอเค...ตอบตกลงลูกไปสิคุณ" อีธานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พร้อมกับยกมือยกไม้ขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์โอเค

"นั่นเสียงใครครับแม่ เหมือนเสียงผู้ชายเลยครับ"

"เสียงทีวีจ้าลูก แค่นี้ก่อนนะอย่าลืมไปห่มผ้าให้น้องด้วยล่ะ ส่วนมากกันยาไม่ชอบนอนล็อกประตู ตุลาออกมาก็อย่าลืมล็อกห้องให้น้องด้วยนะ"

"ครับแม่ รักแม่นะครับ"