เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 14

ฮันน่าลงมือจัดดอกไม้ช่อนั้นเอง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อเธอกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นช่างโชคดี ที่มีสามีคอยเอาใจใส่ถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ สำหรับผู้หญิงไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงต้องการความหวาน ที่ผู้ชายบางคนอาจจะละเลยหรือลืมไปว่าความรัก ถ้าไม่เติมเต็มรายละเอียดลงไปมันก็อาจจะหมดลงได้เช่นกัน

“แม่ไปแล้วนะ ปิดร้านเลยตุลาแล้วพาน้องกลับบ้าน เทียน แป้ง ได้เวลาเลิกงานแล้วกลับบ้านเลยจ้า" ฮันน่าหยิบช่อดอกไม้มาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน แต่ตุลาที่วิ่งเข้ามาคว้าช่อดอกไม้เอาไว้เอง

“เดี๋ยวผมจะถือไปส่งที่รถครับแม่" ฮันน่าถึงกลับฉีกยิ้มกว้าง ที่ลูกชายดูเป็นห่วงเป็นใยเธอ จากนั้นฮันน่าจึงเดินตามตุลาตรงไปยังรถที่จอดอยู่ข้างร้าน

“ขอบใจมากลูก แม่ไปแล้วนะจ๊ะ อย่าลืมล็อคบ้านดีๆ ล่ะ"

“ครับแม่" ตุลายกมือขึ้นมาบ๊ายบายผู้เป็นมารดา จากนั้นฮันน่าจึงขับรถออกไปที่ถนนใหญ่ อย่างน้อยในความโชคร้ายเธอก็ยังมีความโชคดี ที่สวรรค์ได้คัดสรรลูกแฝดชายหญิงมาให้เธอ เพราะตุลาเริ่มโตเป็นหนุ่มจนทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะดูแลและปกป้องกันยาได้ ไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียนหรือที่ไหนก็ตาม พี่ชายอย่างตุลาคงไม่ทอดทิ้งให้น้องสาวตกอยู่ในอันตราย ฮันน่าขับรถตรงไปยังโรงแรมที่ผู้ชายคนนั้นให้นามบัตรกับกันยาเอาไว้ เธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เพราะโรงแรมแห่งนี้คือที่เดียวกัน ซึ่งเธอพึ่งมารับเช็คจากนายศิลาเมื่อตอนเช้า

หญิงสาวขับรถเข้าไปในลานจอด แล้วก้าวเท้าลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อมองไปยังช่อดอกไม้ที่เบาะหลัง เธอหยิบมันขึ้นมาด้วยความทะนุถนอม หวังว่าผู้ชายคนนั้นคงจะชอบและภรรยาของเขาคงจะถูกใจ จากนั้นฮันน่าจึงรีบเดินเข้าไปในโรงแรมทันที ตอนนี้ก็ใกล้เวลาทุ่มตรงแล้ว ถ้าเธอส่งดอกไม้ไม่ตรงเวลาลูกค้าอาจจะไม่ไปใช้บริการที่ร้านอีกเลยก็ได้

“สวัสดีค่ะดิฉันมาขอพบคุณธาวินค่ะ" ฮันน่าเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับยื่นนามบัตรให้กับพนักงานต้อนรับของโรงแรม

“สวัสดีค่ะ เชิญเลยค่ะเดี๋ยวดิฉันจะขึ้นไปส่งคุณธาวินได้แจ้งเอาไว้แล้ว" พนักงานสาวสวยยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายฮันน่าจากนั้นหล่อนก็ได้เดินนำหน้าหญิงสาวตรงไปยังลิฟต์ เพราะอีธานอยู่ชั้นบนสุด คือชั้นเก้าและที่สำคัญชั้นนั้นมีเพียงแค่เขาอาศัยอยู่ เพราะถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเหมือนบ้านมากกว่าโรงแรม

พอฮันน่าเดินออกเดินออกมาจากลิฟต์พนักงานสาวก็ได้กลับลงไปทันที ในเวลานี้ หญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์การออกแบบที่ดูน่าอยู่น่าอาศัย ฮันน่ากวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนที่ลีโอจะเดินเข้ามาหาเธอ

“เชิญครับ นายให้คุณเข้าไปรออยู่ในห้อง เอาช่อดอกไม้มาเดี๋ยวผมถือเอง เชิญคุณผู้หญิงเข้าไปด้านในเลยครับ" ในเวลานี้ฮันน่าทำตัวไม่ถูกบวกกับความแปลกใจ

“ผมขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้องร้องไห้อีกแล้ว ให้โอกาสผมสักครั้งนะฮันน่า ให้ผมได้ทำหน้าที่พ่อและสามีที่ดีบ้าง" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับกอดขาเรียวฮันน่าเอาไว้แน่น แล้วแนบใบหน้าลงไปราวกับว่าเขากำลังกลัวที่จะต้องเสียเธอไปอีกครั้ง คราบมาเฟียหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วได้หายไปจนสิ้น เวลานี้เขาเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของให้รักและเมตตา

“ปล่อยค่ะ โลกของเรามันคนละใบ สิบกว่าปียังอยู่มาได้ แล้วทำไมต่อไปถึงจะอยู่ไม่ได้ ฉันไม่ต้องการสามี ลูกของฉันก็ไม่ต้องการพ่อ ฉะนั้นคุณก็อยู่ในที่ของคุณอย่าเกี่ยวข้องกันอีกเลย" แม้ว่าฮันน่าจะรู้สึกหวั่นไหวกับชายตรงหน้ามากแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็กลัวว่าลูกๆ จะเผชิญกับอันตราย ถ้าหากว่ากันยาและตุลาอยู่ในสถานะบุตรของอีธาน

“กันยาเป็นลูกของผม ส่วนคุณเป็นภรรยาของผม ฉะนั้นโลกของผมกับโลกของคุณและลูกของเรามันคือโลกใบเดียวกันจำเอาไว้" เมื่อฮันน่ากลายเป็นคนไม่มีเหตุผลจึงทำให้อีธานตัดสินใจที่จะใช้ไม้แข็งกับเธอ เขาจะปราบพยศภรรยาด้วยวิธีที่ร้อยทั้งร้อยมักจะใช้ได้กับคู่รักทุกคู่ คอยดูเขาจะทำให้เธอนั้นสยบอยู่ภายใต้ร่างกำยำนี้ให้ได้ เธอจะไม่มีทางปฏิเสธเขาอีกต่อไป

ภายใต้แววตาคู่สวยเขาสัมผัสได้ถึงความรักความโหยหาที่เธอส่งมาให้ ไม่ต่างจากความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอเลยสักนิด เพียงแค่ฮันน่านั้นกำลังพยายามโกหกหัวใจตัวเอง เพราะทิฐิหรือเหตุผลอะไรบางอย่างเขาเองก็ไม่แน่ใจ กำแพงใจที่เธอสร้างขึ้นมานั้น เขาจะเป็นคนพังทลายมันเอง