เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 13

ในเวลานี้ต่างคนต่างก็จ้องมองกันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งสองรู้แค่เพียงว่าภายในใจมันรู้สึกดี กันยาเองก็รู้สึกผูกพันกับแววตาของชายหนุ่ม เธอรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้จ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้า อีธานดูเป็นผู้ใหญ่หล่อสมาร์ตเท่และมีเสน่ห์มาก แต่ความรู้สึกของกันยาเขาเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่กำลังจ้องมองเธออย่างเอ็นดู ไม่มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง

อีธานยังคงมองไปที่ใบหน้าของกันยาด้วยความรู้สึกถูกชะตา ทันใดนั้นเองเขาได้คิดแผนการบางอย่างขึ้นมา ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้ มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องชดเชยเวลาทั้งหมด เพื่อกลับมาเป็นครอบครัว ดั่งที่ใจเขาเคยปรารถนาเอาไว้ตั้งแต่ต้น ซึ่งเธอเองเป็นคนปฏิเสธและทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี

“ดอกไม้สวยมาก ค่าเดินมาส่งสี่พันรวมเป็น หนึ่งหมื่นหนูนับก่อนก็ได้นะ" อีธานหยิบธนบัตรส่งให้กันยา พร้อมกับเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้จากหญิงสาวมาวางไว้ที่เบาะหลัง

“ขอบคุณมากนะคะที่ใช้บริการร้านของเรา แต่กันยาคงรับเงินอีกสี่พันของคุณไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมันมากเกินไป อีกอย่างร้านก็อยู่แค่นี้เองเดินมาก็ไม่ไกล กันยาขอคืนให้นะคะ" กันยายื่นธนบัตรแบงก์สีเทาสี่ใบคืนไปให้กับอีธาน แต่ชายหนุ่มกลับยกมือขึ้นมาห้ามปรามแล้วหยิบ นามบัตรส่งให้กับกันยาแทน

“ถ้าหนูไม่รับ... ก็ถือว่าเป็นค่ามัดจำก็แล้วกัน นี่นามบัตรของฉัน ให้แม่ของหนูจัดดอกไม้ให้ฉันอีกสักช่อเอาช่อละหมื่น เพื่อเอาไปง้อแฟน....ไม่ใช่สิง้อภรรยาต่างหาก คืนนี้เวลาทุ่มตรงให้แม่ของหนู นำช่อดอกไม้ไปส่งที่โรงแรมแห่งนี้ตามนามบัตร แล้วบอกพนักงานที่เคาน์เตอร์ว่ามาพบคุณธาวิน" ใบหน้าคมคายสะท้อนให้เห็นความอ่อนโยนออกมา เมื่อเขาพูดคุยกับกันยา ผิดกับดวงตาที่ฉายแววความลึกล้ำจนยากที่จะหยั่งถึงหรือคาดเดาได้ทำให้หญิงสาวที่ใส่ซื่อ ยืนรับออเดอร์แบบงงๆ ที่สำคัญอีธานได้เปลี่ยนชื่อเป็นธาวิน จึงทำให้เขาไม่หวั่นใจกับการที่มอบนามบัตรให้กับกันยา

“โอ้โห! กันยาชักอยากเห็นหน้าภรรยาคุณแล้วสิ...เธอคงเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยนะคะ แล้วก็โชคดีจังที่ได้คุณเป็นสามี วันนี้เธอได้ดอกไม้สวยๆ ตั้งสองช่อ คุณเป็นผู้ชายที่โรแมนติกมากเลยนะคะ" เวลานี้กันยาเองก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไม เธอถึงพูดคุยกับชายแปลกหน้าได้อย่างสนิทใจ ทั้งที่ปกติแล้วเธอจะเข้ากับคนได้ยาก

“ใช่แล้วเธอสวยมาก ถ้าหนูได้เจอภรรยาของฉัน หนูก็หลงรักเธอ เหมือนกับที่ฉันตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ จนถึงทุกวันนี้ความรักที่ฉันมีให้กับภรรยาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือแบ่งปันไปให้ใคร" ขณะที่พูดแววตาของอีธานนั้นเป็นประกาย เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจและคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมารดาของกันยา จนหญิงสาวแอบอมยิ้มตาม ที่เห็นใบหน้าของอีธานดูมีความสุขมาก เมื่อเขาพูดถึงภรรยา

“กันยา! กลับเข้าร้านได้แล้วลูก หนูไม่ร้อนหรือไง ลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าทำไมคุยนานจัง" น้ำเสียงของฮันน่าดังขึ้น พร้อมกับร่างอรชรของเธอที่เดินมาเรียกลูกสาว เมื่อเธอเห็นว่ากันยามาส่งดอกไม้ให้ลูกค้านานจนผิดสังเกตและกลัวว่าลูกสาวจะโดนฉุดขึ้นรถไป เพราะคนสมัยนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้

“ฮันน่า..." น้ำเสียงของอีธานเรียกชื่อฮันน่าออกมาด้วยความแผ่วเบา ความจริงชายหนุ่มอยากสัมภาษณ์กันยาให้มากกว่านี้ แต่คงไม่ได้แล้ว เพราะฮันน่ากำลังเดินตรงมายังรถของเขาที่จอดอยู่ และถ้าเธอเจอเขา หญิงสาวคงไม่ไปส่งดอกไม้ให้กับเขาแน่

“คุณรู้จักแม่หนูด้วยเหรอคะ" กันยาเริ่มทำสีหน้าแปลกใจ เพราะเธอกับมารดาและพี่ชายเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ทำไมผู้ชายในรถถึงได้เรียกชื่อมารดาของเธอ ราวกับคนคุ้นเคยรู้จักกันมาก่อน

“เปล่า... ฉันก็แค่เรียกตามที่คนแถวนี้เขาเรียกกัน ฉันมีงานด่วนต้องรีบไปแล้ว อย่าลืมล่ะทุ่มตรงให้แม่หนูไปส่งดอกไม้ให้ฉันด้วย ไปแล้วนะ"

“ขอบคุณค่ะ" กันยารีบยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอบคุณชายหนุ่ม จากนั้นอีธานรีบกดปุ่มให้กระจกรถเลื่อนขึ้น เพราะกลัวว่าฮันน่าจะมาเจอ ลีโอเองก็ไม่รอช้า เขารีบขับรถออกไปจากบริเวณนั้นในทันที

“กันยา...หนูรู้จักเขาเหรอลูก ทำไมคุยนานจัง ไปเฝ้าร้านได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะแวะไปหาป้าเรยา วันนี้อาจจะกลับดึกนะหนูอยู่กับตุลาได้ใช่ไหม" ฮันน่าเดินเข้ามาหากันยา พร้อมกับเอามือโอบไหล่ลูกสาวเอาไว้ด้วยความรักและเอ็นดู