เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 12

รถเก๋งสีบรอนซ์ขับออกไปจากโรงแรมหรู แล้วตรงไปที่ร้านดอกไม้ในทันที เธอไม่ได้เอะใจว่าจะมีใครตามมา ในเวลานี้หญิงสาวได้แต่หวังว่าชีวิตจะราบรื่น กิจการร้านรับจัดดอกไม้ไปได้สวยมีเงินส่งลูกเรียนสูงๆ เธอไม่ปรารถนาที่จะให้ลูกทั้งสองลำบากเหมือนอย่างที่เธอเคยประสบมา เมื่อกันยาและตุลาเป็นดั่งลมหายใจของเธอ ต่อให้ฮันน่าต้องใช้ความพยายามแค่ไหน เธอก็จะสู้ให้สุดใจ เพื่อลูกทั้งสองเดินทางไปถึงเส้นชัยให้ได้

ในขณะที่รถยนต์คันหรูของอีธานขับตามฮันน่าออกไปจากโรงแรม เป็นจังหวะที่รถของมุกมายาขับเข้ามาพอดี เพราะวันนี้หล่อนตั้งใจจะมายั่วเขาเต็มที่ หญิงสาวยังคงแต่งตัวเซ็กซี่เหมือนดังเฉกเช่นทุกวัน เพราะเสี่ยศิลาบิดาของเธอนั้น อยากรวบหัวรวบหางอีธานมาเป็นลูกเขย ทั้งที่มุกมายายังเรียนไม่จบปริญญาตรีด้วยซ้ำ แต่เสี่ยศิลาเป็นนักธุรกิจที่คำนึงถึงประโยชน์ของตนเป็นหลักมากกว่าสิ่งใด จึงไม่แปลกใจที่เขาจะใช้ลูกสาวเป็นสะพานก้าวไปสู่ความสำเร็จ

เมื่อรถยนต์คันหรูของอีธานได้ขับตามรถเก๋งคันสีบรอนซ์ ไปถึงร้านดอกไม้ จึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ ฮันน่ามาทำอะไรที่นี่ เจ้านายหนุ่มและลูกน้องคนสนิทได้นั่งอยู่ในรถเพื่อดักรอฮันน่า จนเวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมงก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะออกมาจากร้าน

“นายครับ... คุณฮันน่าเธอไปสั่งดอกไม้หรือว่าไปปลูกกันแน่ทำไมนานแบบนี้" ลีโอนั่งกุมพวงมาลัยมองไปที่ร้านดอกไม้ แล้วถามออกมาอย่างไม่คิด ก่อนจะรีบหลบหน้าเจ้านายหนุ่ม เมื่อสายตาพิฆาตของเขาจ้องมองมาที่ลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง

“ต่อให้ฉันต้องนั่งรอเธอทั้งวันฉันก็จะรอ อย่าลืมสิ...ลีโอ ฉันรอมาตั้งสิบกว่าปี ทำไมเวลานี้ฉันจะเธอรอไม่ได้" น้ำเสียงที่แผ่วเบาของอีธานบ่งบอกให้รู้ว่าเขาพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ในใจมากแค่ไหน

เมื่อความคิดถึงทำให้ชายหนุ่มปวดร้าวไปทั้งดวงวิญญาณ ที่เขามีชีวิตรอดกลับมาได้ เหตุผลที่เขายังไม่อยากตาย และยอมต่อสู้กับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ทั้งที่โอกาสรอดมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ แต่เขาก็ต่อสู้กับยมราช ที่พยายามจะพรากเขาไปจากโลกใบนี้ที่เขาอยากอยู่ต่อก็เพื่อฮันน่า เพราะอีธานอยากทราบเหตุผลที่หญิงสาวทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่เขาปรารถนาจะรับผิดชอบและดูแลชีวิตของเธอ แต่ทำไมถึงสาวถึงเลือกที่จะหนีเขาไปทั้งที่ตัวเองก็มีใจ อีธานดูออกว่าเธอก็รักเขาเช่นกัน

“นายครับให้ผมตามคุณฮันน่าเข้าไปในร้านดีไหมครับ" เมื่อรอนานเกินไปลีโอก็รู้สึกเบื่อที่จะนั่งอยู่ในรถแบบนี้ เขาจึงเสนอความคิดเห็นออกไป เผื่อเจ้านายหนุ่มจะเห็นด้วย

“อืม... ก็ดีเหมือนกันถ้าอย่างนั้นนายก็ช่วยให้เจ้าของร้านจัดดอกไม้สำหรับเซอร์ไพรส์คนรักให้ฉันสักช่อก็แล้วกัน เพราะถ้านายเข้าไปเฉยๆ เจ้าของร้านเขาอาจจะสงสัย คิดว่าเราไปสืบอะไรหรือเปล่า" ในเวลานี้ใบหน้าและแววตาของอีธาน เต็มไปด้วยความหวังที่จะได้พบกับฮันน่าอีกครั้ง และเขาก็คิดว่าจะไม่มีทางปล่อยมือเธอให้ไปไหนได้อีกแล้ว

“ตกลงครับนาย" เมื่อรับคำสั่งผู้เป็นเจ้านายเรียบร้อยแล้วลีโอจึงค่อยๆ เปิดประตูรถ แล้วก้าวเท้าเดินตรงไปยังร้านดอกไม้ เขาเคยพบฮันน่าหลายครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยได้เผชิญหน้ากันตรงๆ ลีโอจึงคิดว่าเธอคงจำเขาไม่ได้ เพราะเวลาผ่านไปตั้งสิบกว่าปี และตอนนี้เขาก็ดูมีร่างกายที่ท้วมกว่าเดิมมาก

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้าสะดวกรับแบบไหนคะ ทางร้านเรามีบริการนอกสถานที่ด้วยนะ หรือจะรับเป็นช่อสำหรับมอบให้กับคนพิเศษ อ้อ....ทางร้านเรามีแบบให้เลือกด้วยนะคะ เชิญเลยค่ะคุณลูกค้า" กันยาเดินออกมารับลูกค้า พร้อมกับคำถามที่คล่องปร๋อ ราวกับเป็นแม่ค้าที่ชำนาญด้านการค้าขายเป็นอย่างดี จากนั้นเธอได้เชื้อเชิญลีโอไปนั่งที่โซฟา เพื่อดูอัลบั้มรูปภาพ สำหรับดูแบบและราคาที่ทางร้านไปตั้งเอาไว้

“อืม...ผมเอาช่อนี้ครับ" ลีโอชี้ลงไปที่ภาพของดอกไม้ช่อใหญ่ ซึ่งมีราคาค่อนข้างสูง

“ว้าว! แฟนคุณคงดีใจมากเลย นั่งรอสักครู่นะคะ" กันยายิ้มแฉ่งออกมาด้วยใบหน้าที่สดใส ใครเห็นก็บอกว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอ เพราะรอยยิ้มที่พิมพ์ใจไม่ต่างจากอีธาน เพียงแค่เค้าโครงใบหน้าเธอได้มารดามาเต็มๆ

“พี่แป้งรับออเดอร์ด้วยค่ะ" กันยาตะโกนออกไปเสียงดัง เพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่หน้าร้าน เธอลืมไปว่าทุกคนไปพักรับประทานมื้อกลางวันกันหมด

“กันยา...แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตะโกนเสียงดัง อุ๊ย! ตายแล้ว... ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ที่ลูกสาวดิฉันเผลอเสียมารยาท ตะโกนออกมาเสียงดังแบบนี้" ฮันน่าลุกออกมาจากโต๊ะทำงาน ซึ่งเธอกำลังเช็กออเดอร์ ดูรายชื่อลูกค้าในการจัดงานนอกสถานที่ของเดือนนี้ เมื่อได้ยินเสียงลูกสาวเรียกแป้งร่ำดังลั่นออกมาแบบนั้น ทำให้หญิงสาวร่างอรชรเดินออกมาดูหน้าร้าน

“ผมไม่รู้ว่าคุณฮันน่าเป็นลูกจ้างหรือเจ้าของร้านกันแน่ แต่ที่ผมรู้คือ..." ตอนนี้ลีโอเริ่มไม่มั่นใจว่าสมควรจะพูดออกไปหรือไม่ เขากลัวเหลือเกินถ้าหากฮันน่าแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว เจ้านายหนุ่มของเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง

“ลีโอนายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มีอะไรก็พูดมาสิฉันยิ่งร้อนใจอยู่ด้วย" ดูเหมือนว่าเวลานี้เจ้านายหนุ่มของเขากำลังพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

“เธอมีลูกที่โตเป็นสาวแล้วครับ!" ลีโอตัดสินใจพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ทำให้อีธานนั้นสตันไปชั่วขณะ เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้ ภายในใจของเขาเริ่มรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าผู้หญิงที่เขารอมาทั้งชีวิต เธอกลับมีครอบครัวไปแล้ว ต่อให้เขาเป็นผู้ชายที่แย่แค่ไหนก็คงไม่สามารถที่จะพรากลูกพรากเมียของใคร เมื่ออีธานก็คอยลิ้มรสบ้านแตกสาแหรกขาดมาแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่ปรารถนาที่จะเห็นใครมีชะตากรรมเดียวกับเขาเช่นกัน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! กันยาเรียกคนที่นั่งอยู่ในรถเป็นนานสองนาน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงตัดสินใจเคาะไปที่กระจกของรถหลายที

อีธานค่อยๆ ลดกระจกลง เมื่อกันยาถือดอกไม้เดินมาฝั่งประตูของผู้โดยสาร เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของกันยาทำให้ชายหนุ่มถึงกับรู้สึกผูกพันอย่างน่าแปลกใจ และเมื่อได้มองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับเขาเคยรู้จักเธอมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนเท่านั้นเอง มันดูเลือนรางแต่ก็มั่นใจว่าเคยจ้องแววตาคู่นี้มาก่อนอย่างแน่นอน

“คุณแม่ให้กันยาเอาดอกไม้มาส่งค่ะ ช่อนี้หกพันบาทนะคะ" กันยายื่นช่อดอกไม้ให้กับอีธาน พร้อมกับยิ้มแฉ่งออกมาตามสไตล์ของเธอ แต่กลับยิ่งทำให้ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มและแววตาที่สดใส นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าดีเอ็นเออยู่บนใบหน้า ชายหนุ่มดูจากหน้าตาและอายุของเธอแล้ว ทำให้อีธานมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่ากันยาคือลูกสาวของเขา

นับจากวินาทีนี้มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะเรียกร้องทุกอย่างคืนมาจากฮันน่า รวมทั้งตัวเธอด้วย เมื่อเธอคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา และที่สำคัญเธอช่างร้ายกาจนัก ที่ทำให้เขาหลงรัก แล้วยังมีหน้าหอบลูกในท้องหายเข้ากลีบเมฆ และอีกสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจในตัวของฮันน่า ชายหนุ่มเชื่อว่าผู้หญิงเธอไม่มีทางหาพ่อเลี้ยงให้กับลูกอย่างแน่นอน